Kruimeldieven.

Goed, in mijn vorige column stelde ik vast dat de voltallige raad van Enkhuizen het volstrekt normaal vindt, dat ambtenaren  afspraken (die financiële gevolgen voor de gemeente hebben) met derden maken zonder dat zij die afspraken schriftelijk vastleggen ten behoeve van hun superieuren.

Dat is het standpunt dat het college tegenover de raad heeft ingenomen, maar ook het standpunt dat het college tegenover mij heeft ingenomen in het kader van mijn WOB verzoek.

Het verschil tussen de raad en mij is, dat de raad zich heeft neergelegd bij het collegestandpunt en ik niet. Ik heb de rechter gevraagd te beoordelen in hoeverre het college standpunt geloofwaardig is, dan wel dat men mij informatie heeft onthouden waar ik recht op heb.  Mocht de rechter mijn opvatting (dat het standpunt van de gemeente volstrekt ongeloofwaardig is) delen, dan heb ik hem gevraagd om het college op te dragen mij alsnog de ontbrekende documenten ter inzage te geven.

Voor wat betreft de geloofwaardigheid van het college is er nog een klein probleempje dat de raad niet is opgevallen maar mij wel. Het college “bewijst” aan de hand van een offerte dat de kosten van verzwaring € 100.000,- zijn, om een jaar later te erkennen dat ze slechts € 20.000,- waren.

Je hoeft geen Einstein te heten om te kunnen concluderen dat in dat geval de oorspronkelijke offerte een falsificatie was.

Wist de gemeente dat? Natuurlijk. Uit de onderliggende (spaarzame) correspondentie blijkt nergens dat dit punt is aangeroerd. Zonder enige op- of aanmerking gaat de aannemer  akkoord met een verlaging tot 1/5 van de oorspronkelijk geraamde kosten en laat hij desgevraagd weten, dat wat er in het raadsvoorstel staat vermeld een correcte weergave van de gang van zaken is. Twee handen op een buik dus. In een later stadium vraagt de aannemer om hulp bij het opstellen van een brief naar de raad en die hulp wordt ook (gelet op de inhoud van die brief) zonder probleem geleverd.

Het reduceren van de kosten van werkzaamheden tot 1/5 van de oorspronkelijke offerte is niet alleen volstrekt ongeloofwaardig, het rechtvaardigt ook een tweede conclusie.

Namelijk dat college en aannemer (in gezamenlijk overleg) gebruik hebben gemaakt van een valse offerte om de raad er toe te verleiden een krediet te verlenen.

Voor zover ik weet is het vervaardigen en gebruiken van valse offertes/facturen strafbaar. Het is een poging tot fraude en het feit dat deze poging uiteindelijk mislukt is, maakt dat niet anders.

Kennelijk vindt de raad het geen enkel probleem om besluiten te nemen op basis van frauduleuze documenten en verwacht zij respect voor die keuze. Helaas kan ik dat respect niet opbrengen. Ook al omdat uit een ander WOB onderzoek blijkt, dat een groot deel van de raadsfracties oneigenlijk gebruik maken van de onkostenvergoedingen die ze zichzelf hebben toegekend.

Om frauduleus gedrag van bestuurders en ambtenaren binnen de perken te houden, mogen we eens in de vier jaar een clubje kruimeldieven kiezen. Ik weet het, soort zoekt soort en het schuim drijft altijd bovenop, maar wat een armoede.

Vergadersubsidie

Het heeft meer tijd gekost dan ik had verwacht (meer dan twee maanden), want de administratie was kennelijk toch niet zo op orde als burgemeester Baas beweerde, maar de resultaten van mijn tweede WOB verzoek zijn binnen.

Aanleiding ervoor was de raadsvergadering van 10 januari, waarin door burgemeester en raad nogal wat verbluffende beweringen werden gedaan.

Het betrof de wijziging van een subsidieregeling voor raadsfracties. Die wijziging werd noodzakelijk geacht, omdat volgens die subsidieregeling elke raadsfractie recht had op een vergadervergoeding, vanwege  het ontbreken van een door de gemeente ter beschikking gestelde fractievergaderruimte.

Die ruimte was (na verbouwing van het stadskantoor in de Hoogstraat) nu wel beschikbaar gekomen. De vraag was derhalve: dient de bestaande onkostenvergoeding (waarbij elke fractie jaarlijks tot een bedrag van € 1000,- aan vergaderkosten mag declareren) te worden afgeschaft? Nu er geïnvesteerd is in geschikte vergaderruimte en de noodzaak voor de huur van externe vergaderruimte is komen te vervallen.

De kwestie werd eerst in het presidium aan de orde gesteld en leverde meteen een storm van protest op van HEA en Lijst Quasten. Dat herhaalde zich tijdens de raadsvergadering op 10 januari, waarbij er nog al wat vreemde argumenten naar voren werden gebracht.

Het leek me om die reden wel interessant om de juistheid van die argumenten (aan de hand van onderliggende verslagen) te controleren.

Het gaat om een (financieel gezien) bescheiden onderwerp. De € 10.000,- vergoeding voor de kosten van fractievergaderingen die jaarlijks wordt uitgekeerd aan de raadsfracties is maar een klein onderdeel van de gemeentelijke begroting.

Het is ook geen bijzonder ingewikkelde regeling. Fractievergaderkosten worden tot een bedrag van € 1000,- per jaar vergoed. Blijven de gemaakte vergaderkosten beneden € 1000,-, dan dient de helft van het overblijvende bedrag terugbetaald te worden aan de gemeente.

Het is opmerkelijk dat het merendeel van de fracties niet in staat blijkt om deze (niet al te gecompliceerde) onkostenvergoeding op correcte wijze te administreren..

De administratie is gebrekkig, niet uniform en in 2 gevallen compleet afwezig. Ook het begrip “vergadervergoeding” wordt verrassend verschillend geïnterpreteerd.

In plaats van dat daarvan vergaderkosten wordt betaald, worden er computers aangeschaft, wordt er gezellig van gegeten. Weer anderen voeren fictieve kosten op, opdat er maar niets hoeft te worden terugbetaald.

Ook zijn er die geen fictieve kosten opvoeren, maar evenmin iets terugbetalen en dus een buffer opbouwen. Naar ik aanneem om hem tijdens de verkiezingen te kunnen gebruiken.

Formeel mag dat niet, maar omdat toezicht ontbreekt, gebeurt het toch. Hierdoor ontstaat er rechtsongelijkheid tussen fracties.

Om die rechtsongelijkheid ongedaan te maken kan men kiezen tussen handhaving van de bestaande regeling aangaande terugbetaling, dan wel de terugbetalingsregeling achteraf afschaffen en de reeds terugbetaalde bedragen opnieuw uitkeren.

Het afschaffen van de fractievergadervergoeding zou een besparing hebben opgeleverd van € 10.000,-. Maar een besparing voor de één (de gemeente) is tevens een verlies aan inkomsten voor de ander (de raadsfracties), vandaar ook het verzet van diverse fracties.

Alleen VVD en Lijst van der Pijll waren aanvankelijk voorstander van afschaffing van de voormalige onkostenvergoeding (zonder enige compensatie), maar stemden uiteindelijk toch in met een nieuwe regeling. Waarbij een deel van het geld (dat ooit bedoeld was als tegemoetkoming voor vergaderkosten) nu ingezet mag worden voor algemene fractiekosten. Wat daar onder verstaan wordt verschilt per fractie.

In het verleden heeft de SP die pot gebruikt om er scholing uit te betalen. De CU/SGP om er een computer voor te kopen en Lijst Quasten om er een weekendje Egmond aan Zee uit te kunnen bekostigen. NE gebruikt die pot om er partijbijeenkomsten mee te bekostigen. Dat mag volgens de burgemeester niet, maar gelukkig knijpt (omdat het hier gaat om politieke hotemetoten) iedereen een oogje dicht.

En dan zijn er ook fracties die helemaal geen kosten maken. Daarover een volgende keer meer.

 

 

Besparen

Na het gedoe over geswaffel bij de brandweer en een niet zo’n fijnzinnig facebookpagina nu eindelijk weer wat positief nieuws in mijn lijfblad, de Enkhuizer Krant.

De ambtelijke samenwerking tussen de drie SED gemeenten levert jaarlijks maar liefst een besparing van 1.4 miljoen euro op, laat de gemeentelijke woordvoerdster  de krant optekenen.

Bij een “normale” bedrijven zijn dat soort van besparingen gewoonlijk het gevolg van afslanking van het personeelsbestand, maar omdat ik daarover niets heb gelezen, lukt het de drie ambtelijke  organisatie kennelijk zonder dat er personeel hoeft te worden ontslagen.

We moeten de opmerking dat er structureel 1.4 miljoen euro bespaard wordt dan ook met een ruime korrel zout nemen.

De eerste vraag die bij dat soort van gemeentelijke opmerkingen moet worden gesteld is, besparing ten opzichte van wat. Probleem daarbij dat er geen vergelijkingsmateriaal is. Voormalig raadslid Noorman heeft daar ooit eens om gevraagd, maar daar uiteraard nooit antwoord op gekregen.

De gemeentelijke begroting kent weliswaar een paragraaf bedrijfsvoering, maar harde cijfers worden daarin niet gegeven. De feitelijke situatie is dat onze raadsleden al jarenlang geen flauw benul hebben wat het ambtelijk apparaat ons kost.

Hoe je daarop (per gemeente) bijna een half miljoen structureel op kunt besparen door de drie organisaties ineen te schuiven valt dan ook niet of nauwelijks na te gaan.

Wat inmiddels wel is vast te stellen is dat er de afgelopen jaren aanzienlijk is geïnvesteerde in de ambtelijke organisatie. In Enkhuizen voornamelijk betaald vanuit de reserve die dan ook behoorlijk is gedaald.

De laatste investering betreft een € 300.000,- kostende verbouwing van het bestaande stadskantoor in de Hoogstraat, waar zogenaamde werkvlekken moeten worden gecreëerd voor de SED werkwijze.

En dan hebben we het nog niet eens over de nieuwe huisvesting voor het gezamenlijke ambtelijke apparaat dat voor 2017 op de agenda staat.

Ik denk dan ook dat het juist is om te stellen dat de drie samenwerkende gemeenten de afgelopen jaren op van alles en nog wat hebben bezuinigd, behalve op hun ambtelijk apparaat en dat de kosten daarvan alleen maar zijn toegenomen.

Verbaas jezelf

Onder het pakkende motto “Ideeën die het waard zijn om verspreid te worden” worden er zogenaamde TEDtalks gehouden die via het internet worden verspreid.

Eén daarvan werd niet uitgezonden. Die van Nick Hanauer, multimiljonair en overtuigd kapitalist. Zijn talk is echter wel de moeite waard en is op you tube bewaard gebleven.

Geniet en verbaas jezelf.

Ieders belang

Geld scheppen door het simpel intikken van een paar getallen in een computer (om daar vervolgens rente over te berekenen) is natuurlijk een prettig verdienmodel. Het filmpje in het vorige bericht leert ons dat dit alleen in de UK dagelijks 192 miljard aan rentebetalingen oplevert voor de banken.

Waren in het verleden kerken en kathedralen de grootste gebouwen in onze samenleving, tegenwoordig zijn dat de hoofdkantoren van onze grote banken.

Uiteraard zullen de banken dit verdienmodel niet zonder slag of stoot opgeven. Duurbetaalde lobbyisten zullen onze volksvertegenwoordigers bestoken met tegenargumenten, bestaande uit ingewikkelde procesbeschrijvingen. Waarmee de indruk wordt gewekt dat alleen specialisten zich een oordeel mogen vormen over dit onderwerp.

Onzin natuurlijk, dezelfde specialisten die de bankencrisis veroorzaakt hebben buigen zich nu over de “oplossing” met maar één doel voor ogen’. Het bestaande (en voor hen uiterst lucratieve systeem) in stand houden. Verandering van het systeem komt er alleen als de bevolking dat eist.

De eerste stap in die richting is het tekenen van burgerinitiatief.

Om een economie draaiende te houden is een zekere hoeveelheid geld nodig. Voor de distributie van dat geld zijn banken onmisbaar, maar dat is wat anders dan hun het recht te geven om geld uit niets te creëren en weer te vernietigen als hun dat zo uitkomt.

Als ik de krant mag geloven zal de directeur van de ECB vandaag besluiten om uit het niets 1100 miljard euro creëren. Dat bedrag wordt niet uitgekeerd aan de bevolking, maar aan banken. Wat er vervolgens toe zou moeten leiden dat er meer groei en meer banen zouden moeten komen.

Maar een systeem dat zichzelf alleen in stand kan houden door exponentieel te groeien heeft geen toekomst en zal uiteindelijk onder zijn eigen gewicht bezwijken. De vraag is dan ook niet of het bestaande systeem uiteindelijk zal bezwijken, maar wanneer.

Daarom is het (behalve voor de rijkste 1%) in ieders belang dat het bestaande systeem van geldcreatie wordt gewijzigd.

Volkomen zoek

De stichting “Ons Geld”  is niet de enige die zich inzet voor een wijziging in de manier waarop geld wordt gecreëerd. Soortgelijke stichtingen zijn er in tal van andere landen. Een daarvan is de PositiveMoney  organisatie in Engeland.

Op haar website is het volgende 3 minuten filmpje te vinden met daarin de verklaring waarom de rijken steeds rijker worden en de armen steeds armer.

Een verschijnsel dat door tal van rapporten wordt bevestigd.

Omdat we op individueel niveau in staat zijn onze schulden af te lossen, veronderstellen we dat we dat ook als samenleving zouden kunnen. Maar dat is onmogelijk.

Als het mogelijk zou zijn, dan zouden we onze economie draaiende moeten houden met behulp van de resterende 3 % geld die door de overheid is verstrekt.  Een onmogelijke opgaaf.

Anders gezegd, de verhouding tussen schuldvrij geld van de overheid (in de vorm van papiergeld en munten) en het bankgeld (waarover permanent rente moet worden betaald) is volkomen zoek.

3 minuten

Ik snap ook wel dat van geswaffel bij de lokale brandweer naar kritiek op ons monetaire systeem een heel grote stap is, maar ik heb tegelijkertijd ook het gevoel dat onze kleinsteedse problemen nauwelijks de moeite waard zijn.

Als 99% van de Enkhuizer bevolking geen zin heeft om zich in de gemeentebegroting te verdiepen (uiteindelijk toch de rechtvaardiging voor onze gemeentelijke belastingaanslagen) hoe klein moet het percentage dan wel niet zijn dat bereid is zich te verdiepen in de werking van ons monetaire systeem.

Ik vermoed dan ook dat mijn geschrijf een kwestie van paarlen voor de zwijnen is.

Maar tegelijkertijd lijkt het me belangrijk om na te denken over de vraag of we bereid zijn om onze democratie steeds verder uit te hollen door allerlei bevoegdheden over te dragen aan schimmige organisaties waarop toezicht alleen op papier bestaat.

Dat geldt op lokaal niveau waarbij de gemeente inmiddels is betrokken bij zoveel gemeenschappelijke regelingen dat de gemeenteraad nog slechts invloed kan uitoefenen op minder dan 40% van de begroting die ze jaarlijks ter goedkeuring krijgt voorgelegd.

Dat geldt op landelijk niveau waarbij de Tweede Kamer de rijksbegroting ter goedkeuring moet voorleggen aan de Europese commissie. Het is dan ook niet onbegrijpelijk dat bij ongeveer de helft van de bevolking de moed in de schoenen is gezonken en men de deelname aan het democratisch proces (met behulp van verkiezingen) niet langer serieus neemt.

In de documentaire Money as Debt wordt gesteld dat liefde en geld de belangrijkste menselijk drijfveren zijn. Over liefde zijn eindeloos veel boeken geschreven, liedjes gezongen en films gemaakt. Over geld verkeren we in gelukzalige onwetendheid wat ons uiteindelijk duur zal komen te staan.

Want hoewel de meesten van ons geen idee hebben waar het geld vandaan komt, moet het  zo langzamerhand iedereen duidelijk zijn waar het naar toe gaat. Naar de (nu al) rijkste  1%.

Stand up comedian George Carlin heeft maar 3 minuten nodig om uit te leggen hoe dat in elkaar zit.

Verder slapen

Op 27 november 2008 schreef ik een stukje over de Tweede Kamercommissie die topbankiers had ontvangen om hun te ondervragen over het ontstaan van de kredietcrisis.

Ik sloot een animatiefilmpje (Money as Debt) bij, gemaakt vóór de crisis, maar  waarin werd uitgelegd dat deze (en daarop volgenden) crisissen het onvermijdelijke gevolg zijn van de manier waarop we geld scheppen.

Voor een deel gebeurt dat door de overheid door het drukken van papiergeld en de uitgifte van munten, maar dat is slechts een klein deel (3%) van de totale geldvoorraad. De resterende 97% wordt gecreëerd door private banken in de vorm van schuld waarover (door die banken) rente wordt berekend.

Anders gezegd, U mag persoonlijk misschien € 100.000,- op de bank hebben staan, maar dat is alleen maar mogelijk omdat iets of iemand (ergens in de wereld) een schuldbekentenis bij een bank heeft getekend en over die schuld rente betaalt.

In het theoretische geval dat al die schulden zouden worden betaald zou er dus geen geld meer zijn. Theoretisch omdat we naast de schuld ook nog de rente moeten betalen en dat kan alleen als we nieuwe schulden maken. Daarom stijgt iedere jaar de totale schuld van particulieren en overheden.

We zijn inmiddels 6 jaar verder en in de tussentijd leek er niets te gebeuren, maar ziedaar, een groepje acteurs verscheen in de DWDD om hun nieuwe toneelvoorstelling “Door de bank genomen” aan te kondigen en waarin ze de bankpraktijken aan de kaak stellen.

//media-service.vara.nl/player.php?id=323766

Ooit werd onafhankelijkheid van Belgie in gang gezet door een opera, wellicht kan een toneelvoorstelling er toe bijdragen dat we on zelf verlossen van deze hedendaagse vorm van slavernij.

De eerste stap is een burgerinitiatief, dat tot doel heeft dit onderwerp op de agenda van de Tweede Kamer te krijgen. De initiatiefnemer is de stichting “Ons Geld”. Op hun website leest U meer over dat initiatief en krijgt U uitleg over het bestaande systeem.

Hoe meer handtekeningen, hoe meer dit initiatief kans van slagen heeft.

Tot slot, denk na en bespreek en deel de informatie die gegeven wordt op de website van “Ons Geld”. Tenzij U natuurlijk slaaf wilt blijven van het internationale bankensyndicaat. Slaap in dat geval rustig verder.

Tegemoetkomen

Als het er op aan komt een vrijwilligersorganisatie als een speeltuinvereniging haar subsidie te ontzeggen (omdat ze haar aanvraag te laat heeft ingediend) dan verschuilt het college zich graag achter een raadsbesluit.

De voltallige raad roept ach en wee, maar doet in wezen hetzelfde. Klaarblijkelijk komt niemand op het idee dat raadsbesluit te veranderen.

Nu vind ik ook dat het te laat aanvragen van subsidie best gevolgen mag hebben.

Maar of die gevolgen meteen moeten zijn dat je je recht op subsidie in zijn geheel verliest lijkt me overdreven. De boodschap komt ook wel over als je een korting toepast (van pakweg 25 %)  voor elke maand dat je te laat bent.

De gemeente was dit jaar te laat met het indienen van haar belastingen, maar daarmee verspeelde ze ook niet meteen haar recht op innen van die belastingen.

Vorig jaar was het een muziekvereniging die haar subsidie misliep. Dit jaar een speeltuinvereniging. Iedereen vindt het zielig, maar niemand doet iets.

Hoe makkelijk het is om een raadsbesluit te herroepen laat het voorstel zien dat nu ter discussie ligt en betrekking heeft op de aankoop van een nieuw front-office. In Stede Broec noemen ze dat trouwens een KCC (Klant Contact Centrum).

Nog geen maand nadat men een krediet gevraagd heeft om het bestaande stadskantoor geschikt te maken voor het “nieuwe werken” stelt men al weer voor dat raadsbesluit weer te laten vervallen.

Terwijl de aanschaf van een nieuw KCC natuurlijk niets van doen heeft met het geschikt maken van een kantoor voor het “nieuwe werken”.

Dus het vervangen of het laten vervallen van een eerder raadsbesluit levert helemaal geen probleem op.

Je moet het alleen willen en die wil ontbreekt kennelijk als het er om gaat een vrijwilligersorganisatie tegemoet te komen.

Korting

Je hoort het zeker één keer per vergadering. Wethouders die onderdanig roepen dat zij slechts uitvoerders zijn van door de raad genomen besluiten.

Ik moet daar altijd een beetje om glimlachten.

Het werk van de raad bestaat hoofdzakelijk uit het goedkeuren van ambtelijke oplossingen voor ambtelijke problemen. Problemen die in veel gevallen slechts zijdelings verband houden met de werkelijke problemen.

Tijdens de commissievergadering van afgelopen maandag werd de raad er maar weer eens op gewezen dat het afwijzen van een subsidie voor de  speeltuinvereniging “Kindervreugd” het gevolg was van een eerder door de raad genomen besluit.

Het “echte” probleem is natuurlijk, hoe houd je een kinderspeeltuin draaiende voor zo min mogelijk kosten. De oplossing voor dat probleem is een enthousiaste groep vrijwilligers die van alles verzint om de boel draaiende te houden. Daartoe behoort natuurlijk ook het tijdig aanvragen van een subsidie door de gemeente, maar welk probleem ontstaat er echter als die aanvraag per ongeluk een maand te laat wordt ingediend.

Ontbreekt het de betreffende ambtenaar dan plotseling aan tijd om de aanvraag te beoordelen?

De lijst met goedgekeurde aanvragen wordt in december aan de raad voorgelegd. Wie heeft er in hemelsnaam bedacht dat een aanvrager zijn recht op subsidie verliest als zijn aanvraag niet op 1 april binnen is.

Formeel de raad, maar natuurlijk wel op advies van de betrokken ambtenaar. Dat het te laat indienen van een subsidie-aanvraag gevolgen mag hebben zal niemand betwisten, maar dat die gevolgen het totale verlies van rechten moet inhouden?

Waarom geen korting van bijvoorbeeld 10% op dat recht.

Bovendien, gelden deze opvattingen ook voor de werkzaamheden van de overheid. Verliest die ook haar volledige recht op betaling als zij haar rekening niet tijdig indient.

Zou me persoonlijk niet slecht uitkomen. Ik kreeg in november een aanslag voor de gemeentelijke belastingen die volgens mij al in het voorjaar had moeten zijn opgelegd. Mag ik nu ook zeggen, U bent te laat met Uw aanslag, dus hoef ik hem niet meer te betalen?

Kunnen we hierover ook een ambtelijk advies tegemoet zien? Zodat de raad daarover een besluit kan nemen. Als de gemeente te laat is met het sturen van een aanslag, dan hoeven wij hem niet te betalen of krijgen we een korting op het totaal van de aanslag.