Een olifant in de kamer.

“Olifant in de kamer” is de vertaling van de Engelse uitdrukking ‘‘Elephant in the room”. Het is een metafoor voor een overduidelijke probleem of risico dat niemand wenst (of durft) te bespreken.

De olifant in de kamer die hier ter discussie staat is het feit dat de gemeente Enkhuizen (om een vakantiedorpje in het recreatieoord gerealiseerd te krijgen) haar toevlucht heeft genomen tot een gecompliceerde ruilhandel.

Om dat te verduidelijken.

Stel U wilt van de gemeente een stuk grond kopen om een garagebedrijf te stichten. De gemeente stelt U vervolgens voor om de grond niet te kopen, maar de aanleg van de riolering elders in de stad te bekostigen.

De aannemer (die U hebt ingeschakeld om de garage te bouwen) heeft uiteraard geen ervaring met de aanleg van riolering en moet daarvoor een gespecialiseerd bedrijf inschakelen die vervolgens een kostprijs berekent.

Als die kostprijs HOGER is dan de prijs die U normaal gesproken voor de grond zou moeten neertellen, dan verslijt de gemeente U kennelijk voor een imbeciel.

Als ze GELIJK is aan de grondprijs, dan vraagt U zich af waarom U niet gewoon kunt betalen voor de grond en de gemeente die betaling gebruikt om het werk uit te laten voeren dat ze (normaal gesproken) tot HAAR verantwoording rekent.

Als de kostprijs van de aanleg van riolering LAGER is, dan hebt U een vriendje bij de gemeente die U een helpende hand toesteekt, omdat U dan in bezit komt van de grond tegen een lagere prijs dan U normaal gesproken zou moeten hebben betalen.

Ik heb de logica van deze handelswijze op tal van manieren aan de kaak proberen te stellen. Bijvoorbeeld door mijn kanttekening (red) Herringtown.

Reacties door politiek verantwoordelijken blijven uit. Men is kennelijk niet bereid om deze olifant in de kamer te bespreken. Maken zij deel uit van een complot? Begrijpen ze het niet? Begrijpen ze het wel maar vinden ze het electoraal gezien niet opportuun?  Ik weet het niet, het is aan hen om aan hun kiezers uit te leggen waarom ze deze olifant in de kamer weigeren te bespreken.

Bovendien is dit niet de enige olifant in de kamer die men weigert te bespreken. Er zijn er meerdere, waarvan één die ook betrekking had op het REZ.

Ik heb het uiteraard over de aankoop van de Uilenbanen.

Daar ging het om de aankoop van een zakelijk recht (het uitbaten van tennisbanen op grond van de gemeente) dat werd voorgesteld als grondaankoop.

De waardebepaling van dat zakelijk recht werd niet gedaan door een accountant, wat je normaliter zou mogen verwachten, maar door een makelaar in onroerend goed.

Dat zakelijk recht werd vervolgens 3 maanden later weer van de hand gedaan tegen een lagere prijs dan men er voor had betaald.

Deze beslissing werd met grote spoed door de raad gejaagd (3 weken waarin begrepen kerstmis en nieuwjaar).

Normale voorbereiding via de commissie werd achterwege gelaten. Met de formele reden voor die spoed, verbetering vlekkenplan, werd vervolgens 5 jaar lang niets gedaan.

Het zakelijk recht dat voor meer dan een half miljoen werd gekocht, was feitelijk niets waard, omdat de exploitatie van tennisbanen verliesgevend was.

Wie wel van die van die aankoop profiteerde was Sprookjeswonderland.

Die kon uitbreiden op de manier die haar het beste uitkwam.

Ook over deze olifant heb ik vaak geschreven. Allemaal na te lezen in het archief van dit blog en altijd zonder noemenswaardige reactie van de politiek verantwoordelijken. Dus is het daarom gek te veronderstellen dat ze allemaal deel uit maken van een complot dat “vriendjespolitiek” heet?

De democratische rechtstaat is gebaseerd op een verdeling van rechten en plichten die voor iedere inwoner van die rechtstaat gelijk zouden moeten zijn.

Vriendjespolitiek legt de bijl aan de wortel van die rechtstaat en zou om die reden dan ook door elke rechtgeaard democraat bestreden moeten worden.

Alleen valt daar in Enkhuizen nog weinig van te merken.

De neusgaten uitkomen.

Op 1 oktober 2009 begon ik met mijn blog over de Enkhuizer politiek. Ik viel meteen met mijn neus in de boter. Het toenmalig college had in haar wijsheid besloten dat er binnen 21 dagen beslist moest worden over de aankoop van een stukje grond dat reeds eigendom was van de gemeente.

Althans, het werd voorgesteld als grondaankoop. In werkelijkheid ging het om de beëindiging van een verliesgevende activiteit. De exploitatie van tennisbannen op het REZ. Een half miljoen vond de toenmalige wethouder wel een redelijke prijs en dat vond een meerderheid van de raad (zonder inhoudelijke discussie) eigenlijk ook wel.

De waarschuwing van een inspreker, dat die prijs veel te hoog was, werd genegeerd. Zijn waarschuwing werd bovendien niet in de notulen opgenomen, zodat het enige bewijs dat die opmerking ooit is gemaakt bestaat uit het berichtje dat ik (een uur na afloop van de vergadering) op dit blog plaatste.

Zo doen we dat in Enkhuizen.

Nadat de pas verkregen zeggenschap van de grond bliksemsnel was overgedragen aan Sprookjeswonderland (men betaalde ruim € 90,- m2 voor het verkrijgen van de zeggenschap en gaf het vervolgens op basis van € 60,- m2 weer op) werd er vervolgens 5 jaar lang geen enkel initiatief ondernomen door gemeente.

Over die inertie van de gemeente is een rapport verschenen van de rekenkamercommissie. Over dat rapport heb ik ook mijn mening gegeven. Ik noemde het eenzijdig. Waarom?

Omdat de rekenkamercommissie bij haar onderzoek slechts gebruik had gemaakt van 1 bron. Hoofdambtenaar J. Slagter

Verder ben ik aanwezig geweest bij toelichting die de rekenkamercommissie gaf op haar rapport. Een kort verslag daarvan kun U hier lezen. Tijdens die voorlichtingsbijeenkomst was van de coalitie partijen alleen het CDA niet vertegenwoordigd. Van de oppositie partijen was alleen HEA aanwezig.

Dit om aan te geven hoe zeer het recreatieoord de oppositie aan het hart gaat.

Wel was vrijwel iedereen natuurlijk grif bereid om 2 ton extra uit te trekken voor een competitieve dialoog, die uiteindelijk ook weer werd afgelast.

Plannenmaker?

Vervolgens heb ik op dit blog verscheidene keren mijn verwondering uitgesproken over het feit dat gemeente in plaats van de grond ter verhuur aan te bieden om vervolgens uit de opbrengst van die huur de zaken te bekostigen die men zichzelf toewenste, een ingewikkelde aanbesteding organiseerde waarbij de toekomstige verhuurder van vakantiewoningen werd opgedragen een strand aan te leggen.

Die aanbesteding, zo weten we inmiddels, is grandioos mislukt. Het makkelijkste zou natuurlijk zijn als we die mislukking zouden wijten aan de verregaande incompetentie van college, ambtenaren en de raad.

Maar ik ben bang dat het erger is, ik ben bang dat deze (te voorziene) mislukking deel uit maakt van een binnenskamers ontwikkeld plan. En dat de hele exercitie slechts tot doel had de geesten rijp te maken voor dat plan. Ik heb daar op 18 mei van dit jaar over geschreven en U kunt hier lezen wat ik toen heb geschreven.

Ik heb over bij dit onderwerp zeker 58 kanttekening geplaatst. Als U de laatste 10 wilt lezen moet U in de onderwerpen “cloud” rechts van deze kanttekening even op “recreatieoord” klikken.  U krijgt de laatste tien (in omgekeerd chronologische volgorde) gepresenteerd.

Bij het laatste bericht kunt U dan weer de voorgaande 10 opvragen. Net zo lang tot het onderwerp U de neusgaten uitkomt.

Informeren laten

Toen de gemeente in 2009 de Uilenbanen kocht werd de indruk gewekt dat men de grond kocht waarop die Uilenbanen waren gevestigd.

In werkelijkheid was die grond al eigendom van de gemeente en kocht men slechts het recht om daarop tennisbanen te mogen exploiteren.

Dat was een verliesgevende activiteit.

Daarom verwonderlijk dat de gemeente een onroerendgoedmakelaar inschakelde om de waarde er van te laten bepalen. Die begon vervolgens de grond en gebouwen te beschrijven en schatte die op meer dan een half miljoen euro.

Bij de behandeling van die aankoop, die niet meer dan 15 minuten in beslag nam, wekten een aantal raadsleden de indruk dat ze daadwerkelijk in de veronderstelling leefden dat het om een aankoop van grond ging.

Dat zou zo maar opnieuw kunnen gebeuren bij de voorgenomen aankoop van de Rabobank. Mij is althans niet duidelijk wat men daar precies koopt.

De verkoopbrochure van de makelaar (dezelfde grappenmaker die de Uilenbanen taxeerde) bevat een merkwaardige zin waarvan de strekking me niet duidelijk is.

Het kantoor-/praktijkgebouw omvat het tweetal appartementsrechten rechtgevende op het exclusieve gebruik van de kantoorruimten op de begane grond met technische ruimte op de eerste verdieping.

De projectomschrijving omvat niet de twee appartementen die op de eerste verdieping zijn gerealiseerd.

Ook de plattegrond toont alleen de begane grond verdieping. Dus koopt men alleen de begane grond (en een technische ruimte op de eerste verdieping) of mogelijkerwijs zelfs dat niet, maar alleen het exclusieve recht de kantoorruimte op de begane grond te mogen gebruiken?

En wie, in het laatste geval, is dan de eigenaar van het gebouw? De eigenaar van de twee appartementen op de 1ste verdieping.

Parkinson’s wet van trivialiteit  leert, dat de tijd die besteed wordt aan het bediscussiëren van een aanschaf gewoonlijk omgekeerd evenredig is aan het belang van zo’n aanschaf en ook de raad van Enkhuizen lijkt daar niet aan te ontkomen.

Omdat het hier om een substantieel bedraag gaat (€ 635.000,-) dreigt het gevaar dat de raad voetstoots aanneemt dat men voor dit bedrag een heel gebouw (inclusief de twee appartementen op de 1ste verdieping) koopt. Dat lijkt me gezien de vraagprijs (minder dan een half miljoen) tamelijk onwaarschijnlijk. Daarom de suggestie, laat je eerst eens goed informeren over wat je koopt, voordat je besluit om het te kopen.

Kaders stellen

Op de PvdA website is een verslag verschenen van de raadsvergadering van 7 oktober. Fractievoorzitter Karin Kunst herhaalt daar nog maar eens welke denkfouten er zijn gemaakt in het REZ dossier.

In de optiek van de PvdA (en ook in die van VVD/D66 neem ik aan) zijn de te bouwen vakantiehuisjes de kostendragers voor het nieuw aan te leggen strand.

Lekker kort door de bocht, maar de echte kostendrager is natuurlijk het feit dat de gemeente 100.000 m2 grond (die een bepaalde waarde vertegenwoordigt) 30 jaar lang gratis ter beschikking stelt aan een ontwikkelaar die daarop vakantiehuisjes mag bouwen.

Zoals 5 jaar daarvoor VVD/D66/PVDA uiterst gemakzuchtig weigerden zich te verdiepen in de waarde van hetgeen ze aankochten op het REZ, zo weigerde men nu zich te verdiepen in de waarde van hetgeen men weggeeft.

Vijf jaar geleden betaalde men grif 0,55 miljoen voor een verliesgevend zakelijk recht (inhoudende dat men ter plekke tennisbanen mocht exploiteren), wetende dat dit de helft van het bedrag was waarvoor men over de gehele breedte van het gebied een strand had kunnen aanleggen.

Nu, 5 jaar later, stemt men in met een aanbod zonder enig beseft wat de waarde daarvan is.

De gemeente heeft de kosten van strandaanleg in 2007 laten berekenen en die zijn begroot op 1.2 miljoen. Gegeven het feit dat Rijkswaterstaat in de nabije toekomst aanzienlijke zandsuppleties zal laten uitvoeren aan de noordzijde van de Houtribdijk, ga ik er van uit dat eventuele kostenstijgingen voor een groot deel gecompenseerd kunnen worden door de aanwezigheid van het benodigde materiaal.

Kortom, het realiseren van een strand over de gehele lengte kost 1,2 miljoen, wat gelet op het gemeentelijk aanbod, gelijk staat aan dertig jaar grond vrij van erfpacht. Er is nog wat meer franje die de gemeente eist boven de aanleg van het strand, maar die zijn voor het merendeel marginaal.

Dus 1,2 miljoen euro staat gelijk aan 30 jaar erfpacht over 100.000 m2 grond.

Ik heb er op dit weblog al eerder op gewezen dat voor wat betreft de grondwaarde op het REZ de gemeente er merkwaardige opvattingen op na houdt.

Zo werd de tennisbaanexploitant er in 2009 op gewezen dat de grondwaarde geschat werd op meer dan € 100,- m2. De gemeente zelf betaalde € 90,- m2 om er zeggenschap over te verkrijgen. Men gaf die zeggenschap 3 maanden later weer op op basis van € 60,- m2 en verhuurde additionele grond op basis van € 30,- m2.

Als we dat laatste bedrag (€ 30,- m2) als uitgangspunt nemen en 3,3 % als erfpachtrente dan kom je voor 100.000 m2 grond op een jaarlijks erfpacht van € 100.000,- per jaar.

Het voorstel van de gemeente is dus, wie nu 1,2 miljoen investeert (in de aanleg van een strand), bespaart zich dertig jaar lang erfpacht ter waarde van € 100.000,- per jaar.

Mogelijk een werkbaar model, maar de kernvraag hier is natuurlijk, in hoeverre is een grondwaarde van € 30.- m2  een acceptabel uitgangspunt. Zelf heb ik geen idee, maar ik mag aannemen dat de gemeente enig marktonderzoek heeft gedaan. Zo nee, waar zijn we dan in hemelsnaam mee bezig en zo ja, wat zijn daarvan dan de uitkomsten.

Gerechtvaardigde vragen dunkt me en daarom is het uiterst merkwaardig, dat bij geen enkele raadsfractie de vraag is gerezen “hoe verhoud hetgeen we aanbieden zich tot hetgeen we terugverlangen”.

Als je de overheid iets kunt toevertrouwen dan is het wel dat men van een simpele procedure ( de verhuur van grond) een bureaucratische nachtmerrie weet te maken. Dat coalitiepartijen daar gedachteloos in meegaan is tot daar aan toe, maar van oppositie partijen (met name VVD en D66) had ik toch iets meer tegenwerping verwacht.

Maar kennelijk is het bureaucratisch denken bij die partijen inmiddels ook gemeengoed geworden.

Als de overheid een voorsprong heeft op het bedrijfsleven, dan is het op het gebied van financiering. Gewoonlijk kan de gemeente goedkoper lenen dan het particuliere bedrijfsleven. Maar dat voordeel heeft men opgegeven door van de “markt” te verlangen dat zij de aanleg van het strand financiert in ruil voor “gratis” grond. Een onlogische en volgens mij kostenverhogende “ruil”.

Maar als gezegd, de geschiedenis herhaalt zich. Zo gedachteloos men 5 jaar geleden grond aankocht die reeds in eigendom was, zo gedachteloos geeft men nu weer grond uit, zonder enig idee van de waarde.

Samenvattend, de raad beroept zich er voortdurend op kaders te stellen, maar heeft ondertussen geen flauw benul wat die kaders zouden moeten zijn.

Verschil van mening

Ik zit een beetje in een verschil van mening met voormalig raadslid Bokhove over wat zaken die speelde rond de aankoop van de Uilenbanen.

De hele discussie is te volgen via het bericht “concurrentie gerichte dialoog”, maar die is een beetje uit de hand gelopen en gaat dus nu over de aankoop van de Uilenbanen.

Ik som daarbij een 3 tal feiten op.

Dat SWL zo snel mogelijk uitbreiding wilde richting Uilenbanen lijkt me een feit. Dat G. (de naaste buurman) voor zijn medewerking een zo hoog mogelijke prijs wilde bedingen lijkt me ook een feit.
Dat de gemeente wilde assisteren bij dit belangenconflict tussen twee particuliere ondernemers lijkt me vanzelfsprekend en daarom ook een feit.

Bokhove reageerde daar als volgt op.

Conspiracy: nee, je stelt (drie) feiten en stelt dat de drie samenhangen. DAT is jouw conspiracy.

Bokhove verwijt me dus dat ik een samenhang zie tussen deze drie bovengenoemde feiten en noemt dat dan meteen maar een samenzweringstheorie.

Maar als die samenhang er niet is, waarom joeg de gemeente er dan binnen drie weken (waarbinnen kerst en nieuwjaar vielen) de aankoop van de Uilenbanen doorheen.

Waarom betaald men dan voor een zakelijk recht, (exploitatiemogelijkheid van tennisbanen) dat alleen maar verlies oplevert meer dan een half miljoen?

Waarom schakelt men (als het om een zakelijk recht gaat) geen accountant in die dat zakelijk recht naar waarde kan inschatten, maar een onroerend-goed makelaar die vervolgens gaat taxeren wat reeds eigendom is van de gemeente. (De onderliggende grond)

Het zijn maar een paar van de vragen waar ik mee worstel en waar Bokhove ook geen antwoord geef, terwijl hij toch gulhartig instemde met deze aankoop (vanuit de veronderstelling dat alles wel in orde zou zijn).

Bokhove mag veronderstellen wat hij wil, ik wil graag antwoorden op vragen. Die zijn destijds niet gesteld en zullen ook nooit gesteld worden omdat de betrokkenen raadsleden (die op het CDA na allemaal voor waren) waarschijnlijk de antwoorden niet willen weten.

Enfin, als U wilt weten wat ik nog meer over die kwestie heb geschreven zoek dan op Uilenbanen.

In deze gemeente stuurt een college zichzelf weg als er een geschil ontstaat over € 30.000,- en schept daarmee een nieuwe kostenpost die begroot is op € 300.000,-  (wachtgeld)

Partijen prijzen zichzelf de hemel in vanwege een voordeel op de parkeerbelasting van wel € 5,- euro per jaar per inwoner.

Maar als het er om gaat een half miljoen uit te geven om zeggenschap te krijgen over je eigen grond, dan wordt dat in minder dan een kwartier beslist.

Die zeggenschap kostte overigens € 90,- m2 en werd na 3 maanden alweer opgeven door de grond te verhuren op basis van € 60,- m2.

Kijk, en daar zit hem nu het verschil tussen Paljas en politieke partijen. Die geven zonder diepgaande vragen moeiteloos een half miljoen uit en proberen ons blij te maken met een korting van € 5,- per jaar op de parkeerbelasting.

Terwijl Paljas wil weten waarom ze die half miljoen hebben uitgegeven en dan mogen ze wat mij betreft die € 5,- houden.

Handel en wandel.

Het is al weer enige tijd geleden dat raadslid Raven de oren werden gewassen door middel van het onderstaande bericht dat verscheen op de gemeentelijke website en in de Enkhuizer Krant.

Donderdag 6 december verscheen in de Enkhuizer Courant een artikel waarin een onjuist beeld geschetst wordt.

De raad heeft besloten dat het college moet onderzoeken of een gefaseerde realisatie van het plan mogelijk is. Van een mogelijke opzegging van het contract is nimmer sprake geweest.

Burgemeester Jan Baas “De wethouder voert op dit moment een besluit van de raad uit. Een besluit dat in meerderheid is genomen en waar ook ieder raadslid zich aan dient te conformeren. De uitlatingen van raadslid Raven zijn infaam en hij trekt hiermee de integriteit van medewerkers van de gemeentelijke organisatie in twijfel, van deze uitlatingen neem ik nadrukkelijk afstand. De door dhr. Raven aangehaalde brief is lopende de onderhandelingen door De Nijs ingetrokken en maakt dus geen deel meer uit van de correspondentie, ten onrechte wordt de indruk gewekt als of deze brief zoek is gemaakt. Deze brief had overigens een geheel andere inhoud, dan een eventuele opzegging.”

Momenteel is de gemeente in overleg met De Nijs om te kijken wat de mogelijkheden voor een gefaseerde realisatie zijn. Dat zijn voor beide partijen lastige onderhandelingen, deze lopen nog en zijn niet afgerond. De mogelijke uitkomst van deze onderhandelingen wordt vanzelfsprekend voorgelegd aan de raad, daar ligt de beslissingsbevoegdheid.“

Het bovenstaande is een reactie op een bericht in de Enkhuizer Krant,, waarin Raven verslag doet van zijn verzoek om inzage te mogen krijgen in een door de Nijs geschreven brief.

Dat werd hem geweigerd op grond van het feit dat de Nijs deze brief inmiddels had ingetrokken en dus volgens het college geen deel meer uitmaakte van de correspondentie met de Nijs.

Van verschillende kanten is hier betoogd, dat het college nooit mag weigeren correspondentie ter inzage te geven, maar naar het zich laat aanzien heeft Raven zich bij die weigering inmiddels neergelegd.

Dat hoeft ons natuurlijk niet te beletten om ons af te vragen waarom het college weigert inzage te geven in de bewuste brief.

De meest voor de hand liggende reden is natuurlijk, dat de inhoud  van die brief uitsluitsel zou geven over de vraag of de gemeente inderdaad bezig is met het kijken naar de mogelijkheden van “een gefaseerde realisatie van het plan”.

Zoiets is namelijk nauwelijks voorstelbaar. Van vrijwel alle onderdelen van het plan is inmiddels duidelijk geworden dat zij niet meer tot de mogelijkheden behoren. Zie hiervoor ook “Dood als een pier”

Maar toch zegt burgemeester Baas dat er nog vrolijk wordt door  onderhandeld over een “gefaseerde realisatie”. Daar geloof ik dus helemaal niets van.

Wel dat hij onderhandelt over een alternatief voor het eerder overeengekomen plan.  Maar waarom onderhandelt men over een alternatief als zonneklaar vast staat dat de Nijs duidelijk in gebreke is gebleven voor wat betreft het uitvoeren van het oorspronkelijke Plan?

En volgens de openbaar gemaakte overeenkomst tussen de gemeente en de Nijs is de laatste in dat geval verplicht de door de gemeente geleden schade te vergoeden.

Waarom onderhandelt men dan nog? De reden hiervoor heb ik al eerder beschreven in “Side letter”. Daarin betoog ik dat het optreden van de gemeente slechts begrepen kan worden vanuit het bestaan van een geheime overeenkomst (een zogenaamde side-letter) tussen gemeente en de Nijs.

In die side-letter is de gemeente met de Nijs is overeengekomen, dat ingeval het oorspronkelijke plan niet kan worden uitgevoerd, de Nijs het recht heeft om een alternatief plan in te dienen.

Van dat recht maakt de Nijs op dit moment gebruik en het ligt voor de hand, dat zij in haar brief aan de gemeente naar dat recht verwijst.

Maar omdat de gemeente deze side-letter voor de Raad geheim heeft gehouden en wil houden, kan zij die brief dus onmogelijk ter inzage geven aan de raadsleden. Vandaar het verzoek aan de Nijs deze brief in te trekken. Iets wat de Nijs zonder probleem kan doen, omdat haar recht niet voortvloeit uit de brief de zij heeft geschreven, maar uit de geheime overeenkomst die ze met de gemeente heeft gesloten.

Er wordt dus nog door onderhandelt over het alternatief (en dus niet een gefaseerde realisatie) dat de Nijs kan bieden.

Burgemeester Baas sluit zijn persbericht af met de geruststellende mededeling  “De mogelijke uitkomst van deze onderhandelingen wordt vanzelfsprekend voorgelegd aan de raad, daar ligt de beslissingsbevoegdheid.“

Dat is natuurlijk een open deur. De Raad beslist altijd. De vraag is of zij haar keuze in vrijheid kan maken.

Als in de geheime side-letter is overeengekomen dat de Nijs het recht heeft om een alternatief in te dienen, dan kan zij niet meer in gebreke worden gesteld als zij een alternatief plan heeft ingediend. Het is dan een kwestie van slikken of stikken geworden.

Accepteert men het alternatieve plan niet, dan zal de gemeente door toedoen van dit college aanzienlijke financiële schade leiden.

Toen ik met dit blog begon, presteerde dit college het om een half miljoen te betalen voor een verliesgevende activiteit, omdat men zeggenschap wilde hebben over eigen grond.

Zeggenschap die men drie maanden later weer opgaf voor een prijs die lager was dan men er zelf voor had betaald.

Dit college heeft inmiddels meer dan een miljoen uitgetrokken om de plaatselijke elite aan een smaakvol ontmoetingspunt te helpen in een beeldbepalend monument.

En datzelfde college  staat hij nu op het punt om een ander beeldbepalend monument te verkwanselen aan de projectontwikkelaar van haar keuze.

Is haar bij dit alles ook maar een strobreed in de weg gelegd door de vertegenwoordigers van de Enkhuizer burgerij? Nauwelijks.

Dat college gaat ook binnenkort van haar wachtgeld genieten. Niet omdat de gemeenteraad haar daartoe gedwongen heeft, maar omdat ze daar zelf voor gekozen heeft.

Daarmee kan het failliet van de Enkhuizer gemeentepolitiek niet duidelijker worden gedemonstreerd.

Uiteraard zal het verwijt komen dat het bovenstaande berust op vermoedens. Dat is correct, maar die vermoedens vormen met elkaar wel een logisch verband en berusten op reeds bekende feiten.

Dat er feiten ontbreken is ook duidelijk, maar het is niet de taak van de gewone burger om op zoek te gaan naar die feiten, maar van de leden van onze gemeenteraad.

Raadslid Raven leek daartoe naar op weg, maar het heeft er alle schijn van dat hij inmiddels weer heeft afgehaakt. Maar het is niet alleen ZIJN  taak om op zoek te gaan naar de feiten. Die taak geldt voor ieder raadslid individueel.

Zowel als de bij de Uilenbanen, als de Drommedaris heeft de raad als collectief jammerlijk  gefaald.

Laten we dus maar hopen dat drie keer scheepsrecht is en de gemeenteraad eindelijk datgene gaat doen waarvoor ze is ingesteld. De handel en wandel controleren van het dagelijks bestuur.

Struisvogels

Gisteren las ik in het NHD, dat de gemeenteraad van Hoorn heeft besloten om Hollandia NIET met behulp van een gekunstelde erfpacht constructie uit de brand te helpen.

We mogen daaruit concluderen dat de gemeenteraad in Hoorn in dat soort van kwesties een wat volwassener houding aanneemt dan de gemeenteraad van Enkhuizen in gelijksoortige situaties.

In ieder geval nam men de moeite de “voors” en “tegens” van zo’n reddingsoperatie publiekelijk te bespreken. Hoe anders gaat dat in Enkhuizen.

Ik bedoel natuurlijk de afkoop van erfpachtrechten (van de Uilenbanen) ten behoeve van de uitbreiding van Sprookjeswonderland.

Het raadsvoorstel daartoe is een opeenstapeling van disinformatie en werd er (zonder behandeling in de commissie) binnen een kwartier doorheen gejast.

Kosten van deze steunoperatie, meer dan een half miljoen. Een bedrag dat we nu tekort komen bij een recente grondaankoop.

Ik heb daar in het verleden uitgebreid over geschreven en wie daar belangstelling voor heeft moet in de rubriek “Waar gaaat het over”  (eerste kolom rechts naast de berichten) op Uilenbanen klikken, dan krijgt men alles wat ik daar over geschreven keurig in chronologische volgorde op zijn scherm.

Maar niet alleen het raadsvoorstel bestond uit disinformatie, ook in de notulen van die vergadering werden gemanipuleerd.

Als je als Raad niet in staat bent om disinformatie te herkennen of er gemakshalve maar overheen leest, dan moet je ook niet verbaasd zijn als  je er vaker het doelwit van bent. Want als je op dat punt een vinger geeft, dan ben je al gauw je hele hand kwijt.

Uiteindelijk eindig je dan met dossiers als de Drom en het SMC, waarbij er honderdduizenden, zo niet miljoenen euro’s worden verspilt aan de natte dromen van enkelingen. Dat is geen toeval, maar het logische gevolg van het feit dat je je taak als toezichthouder niet serieus neemt en het verspreiden van disinformatie.

De coalitiepartijen hadden dat kunnen voorkomen door iets kritischer te kijken naar de informatie die hun werd voorgekauwd, maar kennelijk beschouwen ze dat niet als hun taak.

Dat is natuurlijk een misvatting, maar leg ze dat maar eens uit. Als je iets opschrijft wat ze niet aanstaat dan houden ze gewoon op met lezen.

Struisvogels zijn er niets bij.

Erfpacht

Morgen vergadert de gemeenteraad in Hoorn over de oplossing die B&W heeft bedacht om vv Holandia uit de misère te helpen waarin ze zichzelf (door financieel wanbeleid) heeft gebracht.

De gemeente koopt de erfpachtrechten waar Hollandia over beschikt voor meer dan een half miljoen.

Dat lijkt verdacht veel op de constructie die gemeente Enkhuizen zo’n 3 jaar geleden bedacht met betrekking tot het tenniscomplex op het Enkhuizerzand. De Uilenbanen.

Ook toen ging het om meer dan een half miljoen, hoewel dat tenniscomplex aanzienlijk kleiner was dan het voetbalcomplex van Hollandia. En dat terwijl volgens de gemeente Enkhuizen haar aankoop wel degelijk marktconform was.

Gaat het er in Hoorn om, om een vooraanstaande lokale voetbalvereniging uit de brand te helpen, in Enkhuizen ging het er om de lokale lieveling, Sprookjeswonderland in staat te stellen op een voor haar zo voordelig mogelijke wijze te kunnen uitbreiden.

Hoewel het in beide gevallen waarschijnlijk gaat om ongeoorloofde overheidssubsidie, maakte men zich daar in Enkhuizen nauwelijks druk over en dus ben ik dan ook benieuwd of dat in Hoorn anders zal zijn.

Plannetjes

Het sportcomplex Immerhornpolder is eigenlijk verouderd en zou opgeknapt moeten worden, maar voorlopig gebeurd er even niets, want wethouder Boland heeft een plan.  De grond verkopen en van de opbrengst een nieuw sportcomplex aanleggen. Hoe realistisch dat plan is weten we niet, want onderbouwing met cijfers ontbreekt.

De mankementen aan de Drommedaris hadden eigenlijk jaren geleden al verholpen moeten worden. Het geld er voor was beschikbaar, maar het is nog steeds niet gebeurd omdat wethouder Boland een plan heeft  voor een nog veel omvangrijker verbouwing. Daar is inmiddels al voor tienduizenden euro’s in geïnvesteerd, maar of het een realistisch plan is weten we nog steeds niet, misschien over een paar maanden.

Al jaren wordt er gepraat over de verkoop van gronden op recreatieoord Enkhuizerzand. Wethouder Boland had een plan waardoor er nog meer grond zou kunnen worden verkocht, alleen moest er dan wel eerst even de verliesgevende activiteiten van een tennisbaan-exploitant worden afgekocht.

Daar had wethouder Boland meer dan een half miljoen euro’s voor over. Sindsdien niets meer vernomen van de verkoop van gronden en de daaruit voortvloeiende opwaardering van het recreatiegebied, dat er nog even troosteloos bijligt als voorheen.

Kortom sommige dingen zouden moeten gebeuren, maar ze gebeuren niet omdat het college meent dat ze een beter plan hebben.

Binnen de Enkhuizer bevolking leeft al meer dan dertig jaar de wens om in de stad met een plein te verrijken waarop je manifestaties zou kunnen realiseren. Leuk voor de bewoners, leuk voor toeristen. Het idee is zelfs opgenomen in de stadsvisie 2030, maar vreemd genoeg heeft niemand daarvoor ooit een plan gemaakt.

Realistisch beschouwd kun je zo’n plein eigenlijk alleen maar realiseren in de tuin achter het voormalige weeshuis in de Westerstraat. Ik schreef daar al eerder over en dit is de link naar dit bericht.

Wat nu nog een beetje in de weg staat, is het verzorgingstehuis in de Doelenstraat, maar dat verhuist over enige tijd naar de Vijzeltuin en die ruimte komt dus vrij. Bovendien heeft wethouder Boland toegezegd, dat de natuur die in de Vijzeltuin (als gevolg van de bebouwing) verloren gaat elders zal worden gecompenseerd.

Wat is er logischer dan de grond die in de Vijzeltuin  wordt bebouwd te compenseren door die grond (waar het verzorgingstehuis nu op staat) toe te voegen aan de achtertuin van het voormalige weeshuis, zodat er een ruimte ontstaat van enige omvang. Ruimte voor een plein of park.

Maar als gezegd, daarvoor bestaat nu net weer geen plan, zoals wethouder Kok onlangs bevestigde. Ik betwijfel dat.

Ik denk dat er wel degelijk een plan bestaat voor die grond in de Doelenstraat en dat ontwikkelaar de Nijs (die ook het SMC ontwikkelt) daarin een behoorlijk vinger in de pap heeft.

En dat plan voorziet er niet in, dat er op een strookje grond achter het weeshuis jeu de boules gespeeld kan worden.

En dus leggen het college  jeu de boules baantjes aan halverwege Andijk en zal het het verlies aan groen in de binnenstad ook in die contreien worden gecompenseerd.

Tandenknarsen

A. Noorman

Bij de beantwoording van de technische vragen over de jaarstukken trof ik een vraag van CU/SGP aan die ik eerlijk gezegd niet meer had verwacht. Ze luidde;

Grondbeleid/Sprookjeswonderland.

Wij ontvangen graag een nadere specificatie van de grondexploitatie/erfpachtconstructie inzake Sprookjeswonderland waaruit
het kostendekkende karakter van de erfpachtconstructie blijkt. “

Het antwoord hierop luidde;

“ Met Sprookjeswonderland (SWL) zijn in eerste aanleg, rekening houdende met de verschillende bestemmingen, marktconforme grondprijzen per m2 afgesproken. Omdat zowel uw raad als SWL de voorkeur heeft uitgesproken voor gronduitgifte in erfpacht in dit gebied, is de door SWL te betalen canon voor erfpacht vervolgens hiervan afgeleid.”

Tijd om de feiten nog eens op een rijtje te zetten.

In augustus 2009 liet de gemeente (per brief van de heer Slagter) de erfpachter van de Uilenbanen (Guthschmidt) weten dat zij de grond waarop hij zijn tennisbanen exploiteerde op € 110,- m2 taxeerde. Deze brief lag (een paar maanden later) ook bij de Raadstukken, waarbij de gemeente suggereerde om (uit tactische overwegingen) die onderliggende grond aan te kopen. Strakke onderhandelingen denk je dan in eerste instantie, de grond eerst op € 110,- m2 taxeren en vervolgens voor € 87,- m2 aankopen.

Te oordelen naar hun uitlatingen tijdens de Raadsvergadering dachten de woordvoerders van VVD en NE (Munnick en Wijchers) daadwerkelijk dat het om een grondaankoop ging.

Er was het nodige gedaan om die gedachte te ondersteunen. Er was een onroerendgoedmakelaar ingeschakeld om de waarde vast te stellen en het voorstel bevatte ook de clausule “kosten koper” wat je gewoonlijk ook bij onroerendgoed transacties tegen komt.

In werkelijkheid was de gemeente echter al eigenaar van de grond en kocht zij niet anders dan het daarop rustende zakelijk recht. Namelijk, het recht om op die grond te gebruiken om er tennisbanen op te exploiteren. Een inspreker merkte daar (voor de vergadering) over op, dat blijkens de jaarstukken van de exploitant de exploitatie verliesgevend moet zijn en dat de voorgestelde afkoopsom (ruim een half miljoen euro) daarom veel te hoog is.

Gemeente noch Raadsleden hadden kennelijk niet de moeite genomen die jaarstukken bij de Kvk op te vragen en merkwaardig genoeg wordt de opmerking van de inspreker ook niet in de notulen vermeld.

Al met al betaald de gemeente dus geen  € 87,- m2 voor de aankoop van grond (die immers al in haar bezit was), maar om zeggenschap te verkrijgen over die grond. Zeggenschap die zij overigens een paar maanden later al weer overdoet aan Sprookjeswonderland.

Niet op basis van € 197,- m2 (grondwaarde + kosten voor het verkrijgen van de zeggenschap). Ook niet op basis van € 110,- m2 (grondwaarde), maar op basis van € 60,- m2 en € 30,- m2 voor het deel waarop een parkeerterrein zal worden ingericht.

Vrijwel gelijktijdig is de gemeente zelf bezig met het aankopen van grond voor het aanleggen van een parkeerterrein, ongeveer 500 meter van de plek, waar zij grond op basis van € 30,- m2  van de hand heeft gedaan. Ik kan me niet voorstellen dat men zo naïef is, dat men die onderhandelingen (die inmiddels zijn mislukt) op basis van € 30,- m2 is aangegaan.

Kortom, als de gemeente spreekt van marktconforme grondprijzen, dan heeft ze, ofwel geen flauwe notie van wat dit begrip inhoud, ofwel probeert men de Raad een rad voor de ogen te draaien.

Dat laatste zie ik als meest waarschijnlijke verklaring, maar zolang de Raad daar zelf genoegen mee neemt, rest ons (gewone kiezers)  weinig anders dan tandenknarsent toe te zien en te wachten op de volgende verkiezingen.

Alle voorgaande berichten die ik over de Uilenbanen heb geschreven zijn eenvoudig terug te vinden door in de rechter kolom onder het kopje “Waaar gaat het over” op Uilenbanen te klikken.