Dirk

In het NHD van zaterdag een uitgebreid bericht over Dirk van der Leek, ook wel bewoner Burgwal. Dirk claimt daarin dat de gemeente (bij monde van wethouder Wijnne) haar excuses heeft aangeboden voor hetgeen hem is aangedaan.

Ik lees dat artikel toch net even iets anders. Wijnne heeft zijn excuses aangeboden voor het geval de gemeente in het verleden fouten heeft gemaakt, maar laat in het midden of daar ook daadwerkelijk sprake van is geweest.

Wat wel schijnt te zijn afgesproken is dat partijen verder geen uitspraken doen over details van het geschil, maar dat ontkent Dirk dan weer.

Ik heb daar in het verleden over gepubliceerd, omdat ik vond dat de gemeente zich bijzonder onhebbelijk gedroeg t.o.v. een inwoner. Iets wat aanvankelijk ook werd gevonden door toenmalige fractievoorzitters Bokhove(SP)en Fijma(PvdA), alsmede fractievoorzitter Stomp (VVD/D’66).

Na deze aanvankelijke steunverklaring trokken de betrokkenen zich weer bescheiden terug. Ongetwijfeld om zich bezig te houden met wat men gewoonlijk omschrijft als stille diplomatie.

Het toppunt van onhebbelijkheid werd wat mij betreft bereikt, toen de gemeente bij monde van Boland verklaarde dat ze voor 40% in het gelijk was gesteld, nadat ze door de rechter voor 100% in het ongelijk was gesteld.

Het probleem hier is, dat Dirk excuses wenst voor iets dat ten allen tijde door de gemeente zal worden ontkent.

Namelijk machtsmisbruik door ambtenaren. Op dit onderwerp rust een taboe, zoals er lange tijd een taboe rustte op het onderwerp corruptie. Het idee er achter is, dat zolang je een onderwerp taboe verklaart het ook niet bestaat.

Voor wat betreft corruptie lijkt daar (na jarenlange ontkenning) nu een einde aan te zijn gekomen. Voor wat machtsmisbruik door ambtenaren zullen we nog even geduld moeten hebben voor dat dit bespreekbaar is geworden.

Maar dat het ooit bespreekbaar gaat worden lijkt me onvermijdelijk. Wat Dirk betreft, ik hoop dat hij nu eindelijk tevreden is met de excuses die hem zijn aangeboden. Om meer heeft hij niet gevraagd en zal hij dus ook niet krijgen.

Even kwijt

Ik weet het, iedereen is in de wolken vanwege de nieuwe coalitie, maar ik moet (voor dat ik het vergeet) toch nog even terug naar de gemeentelijke nieuwjaarsreceptie en de toespraak die de burgemeester daar hield.

Hij begon (het Enkhuizer gedeelte) met de mededeling dat het jaar goed begonnen was, het recht gezegevierd had en er een jongen (man volgens mij) uit zijn slaapkamer was gezet.

Dat is me toch een wat te eenzijdige samenvatting van de gang van zaken.

Wat werd verzwegen was, dat de gemeente er bijna in geslaagd was om een gewoon burger tot wanhoop te drijven door hem jarenlang voor te liegen over bestemming van de schuur naast zijn woning. Volgens de gemeente was dat namelijk geen schuur, maar deel van een woonhuis.

Een stelling, die men in weerwil van de aangedragen bewijzen van het tegenovergestelde, meer dan 5 jaar heeft weten vol te houden.

Er werd zelfs een externe deskundige ingehuurd om de bewoner van de burgwal van zijn ongelijk te overtuigen.

Nadat hem verboden was om nog langer contact op te nemen met het stadhuis over deze kwestie, stapte de bewoner naar de rechter.

Die stelde hem volledig in het gelijk. Was daarmee de kwestie uit de wereld? Nee,men wilde eerst nog even kijken of hoger beroep mogelijk was. De wethouder meende namelijk dat hij slechts voor 60% in het ongelijk gesteld was en niet voor de volle 100%.

Maar toen dat geen optie bleek, zocht men naar een andere mogelijkheid om het vonnis niet ten uitvoer te hoeven brengen. Dat moet je als particulier eens proberen. (Daar kan een lokale horeca ondernemer over meepraten). Maar nadat het collegebesluit  door de bezwaarschriften commissie naar de prullenbak was verwezen, bleek men nog niet klaar met tegenspartelen.

Men verklaarde de uitspraak te zullen respecteren, in de zin dat men bereid was te erkennen dat de bovenste verdieping van het gebouw schuur was.   Pas toen werd aangekondigd, dat ook tegen dat besluit beroep zou worden aangetekend (want voor dat je het weet moet je over onderste deel weer apart gaan procederen) bleek men bereid te erkennen, wat men meer dan 5 jaar lang had ontkent. Namelijk dat de bestemming van het hele bouwwerk een schuur was.

Dus inderdaad, er is begin 2012 eindelijk recht gedaan, maar pas nadat de gemeente er meer dan 5 jaar lang alles aan gedaan had om dat tegen te houden.

Omdat men niet meer terug wilde komen op een eerder genomen foutieve beslissing?  Omdat men de persoon in kwestie niet mocht?  Ambtelijke willekeur?  Wie zal het zeggen, maar ik moest het toch even kwijt. Als aanvulling op de nieuwjaarstoespraak van onze burgemeester.

Hooijmaijertje

Op haar website legt de gemeente uit hoe de handhavingsprocedure werkt. Naar ik aanneem vanwege het rumoer dat ontstond toen bekend werd dat aan een plaatselijke horecaondernemer een dwangsom is opgelegd.

Nu is er weinig mis met de procedure zelf. Probleem is alleen, dat de gemeente de indruk wekt dat ze bepaalde overtredingen niet “ziet” en dus niet hoeft te handhaven, terwijl ze die in andere gevallen wel “ziet” om vervolgens handhavend op te treden.

Of er in dit geval ook sprake is van een selectieve manier van optreden weet ik niet, daarvoor weet ik te weinig van de kwestie. Wat ik wel weet, is dat het in het verleden is vaker een selectieve manier van optreden is voorgekomen. Bijvoorbeeld in de kwestie Burgwal.

Daar slaagde de gemeente er in om gedurende 7 jaar niet te “zien” dat een schuur een schuur is. Zelfs toen de rechter daar een eenduidige uitspraak over had gedaan, bleek men niet bereid de jarenlang volgehouden (maar onjuiste zienswijze) volmondig te erkennen.

Onze lokale woordkunstenaar Boland verkondigde dat hij slechts voor 60% in het ongelijk was gesteld en kondigde hoger beroep aan. Toen dat een doodlopende weg bleek te zijn, poogde hij via nieuwe omtrekkende beweging alsnog zijn gelijk binnen te halen.

Pas toen tegen deze nieuwe omtrekkende beweging een gerechtelijke procedure werd aangekondigd besloot men om bakzeil te halen.

Kortom, de handhavingsprocedure behoeft wat mij betreft geen nadere uitleg. Veel belangrijker lijkt me dat men uitlegt waarom men de ene overtreding wel “ziet” en daar tegen optreed en andere overtredingen gewoon door de vingers ziet.

Anders gezegd, is het toeval dat een andere horeca-ondernemer, die een interessant plan had uitgebracht voor de exploitatie van de Drommedaris (het prestige project van Boland en vrienden) plotseling geconfronteerd werd met gemeentelijke bezwaren tegen haar bedrijfsvoering.

Is het niet zo dat gemeentelijke procedures worden gebruikt om sommigen in het gareel te houden, terwijl anderen elke medewerking krijgen die ze zich maar kunnen wensen? Een manier van werken die inmiddels ook wel bekend staat als een Hooijmaijertje.

Schuur = schuur

We mogen natuurlijk niet te vroeg juichen en moeten nog even wachten op de schriftelijke bevestiging, maar het heeft er alle schijn van dat er binnenkort een heugelijke tijding valt te verwachten voor wat betreft de kwestie Burgwal.

Wethouder Boland had weliswaar nog een listige poging gedaan om alsnog zijn gelijk te halen door toe te geven dat de eerste verdieping een schuur was, maar vast te houden aan de gedachte dat de begane tot de woning mocht worden gerekend.

Maar het tegen deze beslissing ingestelde beroep heeft het college kennelijk doen besluiten dat aan deze gekkigheid een einde moet komen.

Voor dat je het weet sta je immers voor de rechter te betogen dat hij weliswaar heeft vastgesteld dat het gebouwtje een schuur is, maar dat jij van mening bent dat alleen de 1ste verdieping een schuur is en de rest gewoon bij de woning behoort.

De kans dat de rechter zich door een dergelijke argumentatie laat overtuigen is vrijwel nihil en kennelijk is dat besef nu ook tot het college doorgedrongen.

Het heeft al met al 7,5 jaar geduurd. Het dossier dat ik er van gezien heb is ongeveer 30 centimeter dik. Geen idee hoeveel tijd er in gaat zitten om 1 centimeter dossier te produceren qua arbeidstijd. De uurkosten van een beleidsambtenaar zijn (dacht ik) ongeveer € 80,- per uur.

Met het lezen/schrijven van 1 centimeter A4tjes ben je al gauw een week bezig. Pak ‘m beet € 3000,- per centimeter en dat maal 30.

Kortom, de gemeente heeft dus de afgelopen 7,5 jaar € 100.000,- uit gegeven om te betwisten dat een schuur een schuur is.

Maar als gezegd, dit moet nog schriftelijk bevestigd worden en je weet nooit welke truc Boland op het laatste moment  nog achter zijn elleboog te voorschijn weet te  toveren.

Maar als alles goed gaat kunt U over een paar dagen de door het college geautoriseerde versie van dit nieuws in het NHD lezen.

Burgwal

Ook vandaag in het NHD de mededeling dat de Commissie bezwaarschriften het College geadviseerd heeft om haar eerder genomen besluit inzake de Burgwal te vernietigen.

Dat viel te verwachten, maar de juridische afdeling van de gemeente (en niet te vergeten natuurlijk wethouder Boland) zijn bijzonder hardleers.

Ik heb het commissie rapport nog niet ingezien, maar begrijp uit het krantenbericht dat de commissie zich op het standpunt heeft gesteld dat de rechtszekerheid van het bestemmingsplan zwaarder weegt dan andere belangen.

Het is treurig, maar tegelijkertijd ook weer niet verrassend dat Boland nog steeds niet door heeft dat zijn private overwegingen om iets te doen of na te laten net iets minder belangrijk zijn dan het handhaven van de rechtszekerheid.

Toen Commissie deze kwestie aan de orde wilde stellen weigerde hij om te antwoorden, omdat het volgens hem om een private kwestie ging.

Rechtszekerheid is uiteraard geen private kwestie, maar een kwestie van algemeen belang, alleen Boland slaagt er keer op keer weer in om private kwesties tot algemeen belang te verklaren en omgekeerd.

Dood vermoeiend allemaal, maar hij weet vast nog wel een gaatje te vinden waarlangs hij alsnog zijn gelijk denkt te kunnen halen. En dat wachten we dus maar weer af.

Bezwaren.

Gisteren toch maar even naar de commissie bezwaarschriften geweest.

Die boog zich over de kwestie Burgwal.

Grote afwezige, belanghebbende van der Leek en zijn raadsvrouw. De laatste meende dat haar schriftelijk ingediende bezwaren voor zich zelf spraken en geen nadere toelichting behoefde.

Namens de gemeente de ambtenaren Eenkoorn en Schaper. Op de tribune de raadsleden Degens en Langbroek alsmede de (zijdelings betrokken) familie Bax.

Halverwege sloot burgemeester Baas zich bij dit gezelschap aan.

Wie zich in deze kwestie verdiept krijgt begint zich al snel af te vragen, waar gaat het hier in hemelsnaam nog over.  De vrede tussen van der Leek en Bax is allang getekend, van overlast is geen sprake meer en waar gaat het dan nog over.

Wel, volgens mij gaat het over de weigering van de gemeente om de regels te handhaven die zij ons (door middel van een bestemmingsplan) heeft opgelegd. Naast de bevoegdheid om regels te stellen heeft zij ook de verplichtingen er op toe te zien dat die worden nageleefd.

Dat is een zwaarwegende verplichting, omdat je (door het niet naleven van die verplichting) de bijl aan de wortels van de rechtstaat zet. Dat klinkt wat overtrokken, maar stelt U zich voor, dat degene die de regels bepaalt (in dit geval de gemeente) ook mag bepalen wie er wel of niet aan hoeven te voldoen.

Daarmee zet je de deur open voor willekeur en vriendjespolitiek en het is me dan ook een raadsel dat dit door de  gemeente niet wordt begrepen.

Burgemeester Baas en wethouder Boland, die toch enige faam genieten wanneer het gaat over een opgestoken wijsvingers als raadsleden (naar hun opvatting) buiten hun boekje treden, schijnen dat niet in te zien en lijken overtuigd van hun (juridische) gelijk.

Een commissielid stelde de vast dat gemeente uitsluitend had gekeken naar het belang van de ene partij en ogenschijnlijk het belang van de andere partij meende te moeten bagatelliseren.

Het belang van die andere partij (schreef ik al eerder) is een algemeen belang. Namelijk dat de overheid betrouwbaar dient te zijn in de zin dat ze er op toeziet dat de maatregelen die ze heeft opgelegd ook door iedereen worden nageleefd.

Ik ben dan ook bang dat dit argument voor de rechter veel zwaarder zal wegen dat de gelegenheids argumenten die het college bijeen blijft zoeken.

Zoals de nogal opzichtige poging om de Zwarte Piet toe te kennen aan de raadsvrouw van van der Leek.

Maar waarschijnlijk doet het oordeel van de bezwaren commissie (die gevraagd is een oordeel uit te spreken over het collegebesluit) er eigenlijk niet toe, want inmiddels is de datum vastgesteld waarop de voorzieningenrechter zich over deze kwestie zal buigen.

Dat is 10 juli, uitspraak volgt ter zitting of anders binnen 14 dagen.

Ik ga het meemaken en houd U op de hoogte.

Gotspe

Men enige regelmaat worden Raadsleden vanuit het college bestookt met gedragsregels waar Raadsleden zich aan zouden moeten houden.

De overgrote meerderheid laat dit soort vermaningen door het college met enige gelatenheid over zich heen gaan. Alleen de oppositie partijen willen zich hiertegen nog wel eens verzetten, maar krijgen daarbij zelden of nooit steun van coalitie- en gedoogpartijen.

Zo valt de onbeholpen behandeling van de Burgwal kwestie door de Raad voor een deel te verklaren uit de door het college geventileerde opvatting dat Raadsleden zich niet met individuele belangenbehartiging mogen bezig houden.

Inderdaad, het zou onfatsoenlijk zijn als Raadsleden hun positie zouden gebruiken om een voorkeursbehandeling te bepleiten voor  individuele gevallen.

Maar als men dat al zou willen, dat doet men dat zeker niet in het openbaar, maar gewoonlijk binnenskamers.

Hetzelfde gebod ten aanzien van voorkeursbehandeling geldt natuurlijk ook voor het college. Ook zij dienen zich te onthouden van een voorkeursbehandeling.

Het toezicht daarop is een taak van de Raad en is uiteraard alleen maar mogelijk als de Raad individuele gevallen toetst aan het beleid zoals dit is vastgesteld. Als je Raadsleden verbiedt zich bezig te houden met individuele gevallen, dat verbied je ze daarmee feitelijk ook om op effectieve wijze het beleid van het college te controleren.

Aan de bevoegdheid tot het stellen van regels (door de gemeente) is onlosmakelijk de verplichting verbonden er op toe te zien, dat die regels worden nageleefd. Zou die verplichting ontbreken, dan zou de  weg openstaan voor willekeur, rechtsongelijkheid en vriendjespolitiek.

Het bestaan van die verplichting is dan ook geen individueel belang maar een collectief belang dat tot doel heeft ons te vrijwaren van een willekeurige behandeling door de overheid.

In de kwestie Burgwal wringt de gemeente zich in allerlei bochten om zich aan haar verplichting (tot handhaven) te kunnen onttrekken.

De argumenten die zij daarvoor aanvoerde zijn in eerste instantie door de rechtbank verworpen. De argumenten die zij nu aanvoert zullen (naar ik aanneem) een zelfde lot ondergaan.

Domweg, omdat het begrip rechtsgelijkheid voor de bestuursrechter zwaarder zal wegen, dat de gelegenheidsargumenten die het college verzint om zich (aan een op haar rustende verplichting) te kunnen onttrekken.

In het licht van het bovenstaande is ook duidelijk dat de bewering van het college, dat Raadsleden die zich “bemoeien”met de kwestie Burgwal  zich schuldig maken aan individuele belangenbehartiging, niet anders dan een gotspe. Een ongehoorde brutaliteit, omdat zij berust op een omkering van de werkelijkheid.

Als gezegd, dat de gemeente haar verplichtingen ten opzichte van haar burgers nakomt is geen kwestie individueel belang, maar een collectief belang.  Wanneer de gemeente bij herhaling weigert dat te doen, dan dient zij daarmee geen collectief belang, maar een individueel belang.

Het verwijt dat het College maakt aan Raadsleden die zich met de kwestie Burgwal bemoeien is dan ook volkomen ongefundeerd. Niet de Raadsleden, maar het college houdt zich (tegen aanzienlijke kosten tot dusver) bezig met het behartigen van individuele belangen.

Het is jammer en treurig dat de meerderheid van Raadsleden dat niet inziet en niet ingrijpt om te voorkomen dat gemeenschapsgeld wordt verkwist aan activiteiten die geen ander doel hebben het college gezichtsverlies te besparen.

Prietpraat

Ik kan de laatste tijd nauwelijks nog de moed nog opbrengen om te luisteren naar Raads- of commissievergaderingen via de radio.

Met als gevolg dat ik de laatste vergaderingen zelfs heb overgeslagen. “Ik lees wel in de krant wat ze er van gebakken hebben”, lijkt me een verstandige gedragscode.

Directe aanleiding hiervoor was de behandeling van een Raadsbrief van wethouder Boland over de kwestie Burgwal.

Voorzitter de Jong (Nieuw Enkhuizen) liet vooraf weten dat de wethouder niet zou ingaan op vragen die rechtstreeks verband hielden met deze kwestie en alleen in algemene zin antwoord zou geven op mogelijke vragen over zijn raadsbrief.

Boland trapte af met de mededeling dat de gemeente in principe handhavend optreed wanneer er sprake is van strijdig gebruik.

De eerste vraag die bij me opwelde was waarom de gemeente dan in dit geval van dat principe was afgeweken.

Maar dat was een vraag die betrekking had op dit specifieke  geval en de voorzitter zou niet toestaan dat de vraag gesteld zou worden. Bovendien zou ze niet worden beantwoord door de wethouder. Ze werd dan ook niet gesteld. Raadsleden die over deze kwestie het woord hadden willen voeren verkrampten vervolgens tot nietszeggende algemeenheden.

Die op hun beurt door Boland werden beantwoord met nieuwe algemeenheden, die hij verduidelijkte met tal van specifieke voorbeelden (die echter in geen enkele relatie stonden tot hetgeen er ter tafel lag).

Wat heeft het voor zin hier nog langer naar te luisteren vroeg ik me op dat moment af. Waarom kwel ik mezelf door te luisteren naar een wethouder die het een na het andere (hypothetische) voorbeeld uit zijn mouw schudt, maar tegelijkertijd weigert in te gaan op de concrete situatie.

Op basis van deze onthutsende ervaring was echter een ding zonneklaar. Het toezicht dat de Raad op het doen en laten van het college geacht wordt uit te oefenen stelt in werkelijkheid geen drol voor. Daarvoor laat men zich te eenvoudig de mond snoeren.

Ongetwijfeld gesterkt door de ‘’soepele” passage in de commissievergadering heeft het college inmiddels besloten om door te gaan op de (6 jaar geleden) ingeslagen weg.

Ment stelt weliswaar regels, maar houdt zich teven het recht voor te bepalen wie zich daar wel en wie zich daar niet aan hoeven te houden. Willekeur en vriendjespolitiek gerechtvaardigd met (juridische klinkende) prietpraat.

De vraag is natuurlijk of de rechter net zo onder de indruk is als de voltallige gemeenteraad. Ik denk zo maar van niet. Inmiddels is een kort geding tegen het collegebesluit aangevraagd en toegewezen. Een precieze datum is nog niet bekend, maar ik houd U op de hoogte.

Vriendjespolitiek

Het charmante aan de opvattingen van wethouder Boland is natuurlijk dat hij voortdurend beweringen doet die vervolgens niet uitkomen, maar die er zelden toe leiden dat hij zijn opvattingen wijzigt

Zo verkondigde hij bij de aankoop van de Uilenbanen dat hij datzelfde jaar nog een eerste bieding verwachtte op de door hem “vrijgespeelde” grond. Ook vroeg hij een extra krediet voor een verbouwing van de Drommedaris omdat die volgens hem kostenneutraal kon worden uitgevoerd.

Verder verzette hij zich tegen de bouw van een permanente kleedkamers op de Immerhorn, omdat daar wellicht ook woningbouw kon plaatsvinden en hield hij tot op het allerlaatste moment vol, dat de Nijs wél zou voldoen aan hetgeen er in de bestuursopdracht stond vermeld.

En dan is er natuurlijk de kwestie Burgwal. Boland laat vandaag het NHD weten dat hij de uitspraak van de rechter accepteert.

Ogenschijnlijk een nobel gebaar, maar feitelijk erkent hij daarmee dat hij gedurende 7 jaar een burger de voet dwars heeft gezet op basis van ondeugdelijke argumenten.

Zijn respect gaat echter niet zover, dat hij ook zijn eerder ingenomen standpunt loslaat.

Als de regels niet toestaan dat er in een schuur gewoond mag worden, dan verandert hij eenvoudig de regels. Zoals hij de regels met betrekking tot de Drommedaris en het SMC inmiddels heeft aangepast. Als Boland zichzelf een doel heeft gesteld en vervolgens blijkt dat dit doel niet bereikt kan worden dan vervangt hij zonder aarzelen de oorspronkelijk doelstellingstelling in een nieuwe. Uiteraard onder de luidde toejuichingen van een meerderheid van de Raad.

Omdat Boland ooit heeft bedacht dat er in een schuur best gewoond mocht worden, ook al staan de bestaande regels dat niet toe, blijft hij bij zijn opvatting. Probleem is echter dat er niet alleen een wijziging moet komen in de bestemming, maar dat er ook nog bouwvoorschriften zijn waar aan moet worden voldaan.

We moeten daar niet te licht over denken.

Om daar aan te kunnen voldoen werd aanvankelijk een verbouwing van € 20.000,- noodzakelijk geacht, maar omdat dit toch iets (ondanks de door de gemeente toegezegde bijstand) te begrotelijk werd geacht, zijn ook die regels aangepast aan de draagkracht van de betrokkene en gaat het nu alleen nog om het ondoorzichtig maken van een raam en een verbetering van de ventilatie.

Althans dat begrijp ik uit de brief die Boland aan de betrokkenen heeft gestuurd.

Kortom er zijn weliswaar regels en bouwvoorschriften, maar die gelden niet voor iedereen in gelijke mate. Voor deze vorm van beleid hebben we een goed Nederlands woord.

We kwalificeren het gewoonlijk als vriendjespolitiek.

Poppenkast

Gisteren luisterde ik naar een Raadsvergadering, waarbij degenen die ons besturen krampachtig proberen de schijn op te houden en vandaag sprak ik Dirk van de Burgwal, die dank zij het eindeloos gechicaneer van ons bestuur en de besluiteloosheid daarover van haar toezichthouder  zijn huwelijk uiteen ziet vallen.

Denken ze nu echt in de Breedstraat dat we niet door hebben dat de motie Slier/Wijchers/Visser gewoon door Boland zelf is geschreven, zodat hij iets heeft waarover hij met de Nijs kan onderhandelen.

Namelijk, datgene wat hij eerder verzuimd had in zijn overeenkomst op te nemen. Een tijdstip waarop je tegen de Nijs kunt zeggen, genoeg is genoeg.

De indieners konden nauwelijks uitleggen waarom ze de motie hadden ingediend, maar Boland wist precies wat de bedoeling was en ditmaal had hij geen maand de tijd nodig om zich met zijn ambtelijke staf te overleggen over een mogelijke reactie. Want hij  kreeg  een opdracht waar hij wél wat mee kon, namelijk onderhandelen met de Nijs over een nieuw plan van aanpak.

Een maand geleden werd de Raad nog voorgehouden dat de Nijs er mee zou komen, maar die ziet het kennelijk ook niet meer zitten en dus gaat Boland het voor ze regelen. Niet dat ik daar rouwig om ben, want stil blijven zitten en hopen dat alles zich vanzelf oplost was natuurlijk ook geen optie.

Het debat was een vermakelijke poppenkast, helaas ben ik over de poppenkast die hij opvoert rond de Burgwal wat minder tevreden.

Na veel talmen en dralen is er uiteindelijk besloten dat men niet in Hoger Beroep zal gaan. Een direct gevolg daarvan is, dat het vonnis moet worden uitgevoerd en wel binnen 12 weken nadat het vonnis is uitgesproken.

Dat is niet gebeurd, men stelt de uitvoering nog gewoon nog even 8 weken uit, om nog eens vrolijk te kunnen gaan studeren op een mogelijkheid tot legalisering.

Spijtig, maar daar heeft men in de 12 weken (dat men kon wachten met de uitvoering van het vonnis) voldoende tijd voor gehad.

Dus de gemeente is al weer enige tijd in gebreke gebleken voor wat betreft het vervullen van haar wettelijke verplichting. Hondsbrutaal natuurlijk, maar wie doet ze wat?

Kún je daar wat tegen doen. Natuurlijk, je kunt weer naar de rechter stappen en weer zal er een veroordeling volgen, maar wat schiet je als burger daar mee op.

Nieuwe kosten voor burger (en gemeente) en nieuwe slapeloze nachten en spanningen.

Dat B&W met de Raad afspreekt dat ze maandelijks een toneelstukje zullen opvoeren kan me niet zoveel schelen, want zolang de rest van de bevolking het tolereert, vind ik het schrijven van een cynisch stukje daarover meer dan voldoende.

Maar als ze willens en wetens bezig zijn een medeburger in het nauw te drijven door zich niet aan de voorgeschreven termijnen te houden, dat begin ik toch een beetje boos te worden.

Dan vind ik het eerlijk gezegd tijd worden dat onze vertegenwoordigers (die zitting hebben in de gemeenteraad), ingrijpen en er voor gaan zorgen dat aan deze poppenkast een einde komt.

Meestal houden ze zich blind en doof voor signalen uit de samenleving, maar wellicht kunnen ze deze keer een voorbeeld nemen aan onze burgemeester.

Als ik iets over zijn parkeervergunning schrijf, dan is er iemand zo vriendelijk om hem daarop te wijzen en reageert hij binnen een dag.