Only chiefs, no indians.

Gelukkig, nu met de komst van wethouder Esther Heutink-Wenderich het vraagstuk rond de verdeling van de macht tot ieders tevredenheid is opgelost, kunnen we ons nu  eindelijk gaan bezig houden met de vraag, hoe we die macht gaan controleren.

Een onderdeel van het takenpakket van de raad dat er iedere keer weer bij inschiet. Ik begrijp dat het nieuwe denken veronderstelt dat controleren van de macht niet nodig is, want iedereen wil het beste voor iedereen, maar waarom zou de wetgever het dan toch in het takenpakket van de raad hebben opgenomen als het eigenlijk overbodig zou zijn?

De machtsposities (wethouders) in Enkhuizen zijn ondertussen keurig verdeeld over de drie landelijke stromingen. De liberalen, de socialen en de confessionelen. Ofwel VVD, PvdA, CDA.

Op de tweede rang zitten de “lokalen”. Nieuw Enkhuizen, HEA en Enkhuizen Vooruit . Samen goed voor 4 zetels en in theorie  een factor van belang. Als ze er maar in zouden slagen om met elkaar samen te werken.

Voorlopig is dat nog niet het geval. Voorlopig zijn het nog drie kleine koninkrijkjes waarbij men krampachtig doet of men verschrikkelijk veel anders is dan de ander.

Nieuw Enkhuizen had als motto “anders denken, anders doen”, maar heeft (voor zover ik kan nagaan) door het omarmen van het raadsbrede akkoord precies hetzelfde gedacht en gedaan als alle anderen.

HEA en Enkhuizen Vooruit waren vanaf de eerste dag al warme voorstander van het door D66/VVD gepropagandeerde “nieuwe denken”. Nieuw Enkhuizen heeft zich daar, zonder al te veel nadenken en zonder enig overleg met haar achterban, uiteindelijk ook maar bij aangesloten.

Het wordt door D66/VVD voorgesteld dat de verdeeldheid van de raad in het verleden tot problemen heeft geleid. Waar ze dat op baseren is mij een raadsel.

De mislukkingen uit het recente verleden zoals SMC, Drommedaris en REZ vloeien niet voort uit het feit dat de Enkhuizer raad zo gefragmenteerd was.

Het was steeds weer een kwestie van een meerderheid die te lang bleef toekijken en te laat ingreep. Voor wat betreft het niet tijdig ingrijpen in de SED organisatie waren ze in Drechterland en Stede Broec net zo te laat als het verdeelde Enkhuizen.

Het raadsbrede akkoord is dan ook niet meer dan een gimmick, waarmee gepoogd wordt om een soort schijn-eensgezindheid te scheppen en het voeren van oppositie verdacht te maken.

Maar elke volwassen democratie heeft een loyale oppositie die er op toeziet. dat zij die aan de macht zijn, zich naar behoren gedragen.

Systemen die geen loyale oppositie verdragen zijn gewoonlijk autoritair en niet democratisch.

In Enkhuizen staan de lokale partijen buitenspel, maar daarom niet getreurd of er een probleem van gemaakt.

Er is pas een probleem als niemand bereid is om het vuile (en vaak ondankbare) werk op te knappen, dat het voeren van oppositie nu eenmaal met zich meebrengt.

Of, zoals wordt gezegd, iedereen zich opperhoofd waant en er geen indianen zijn om het werk te doen. “Only chiefs, no indians”.

Maar als de lokale partijen elkaar zouden weten te vinden in het gezamenlijk oppositie voeren, dan gaan we een interessante tijd tegemoet.

Maar goed, zo denk ik erover en ik ben benieuwd hoe de vertegenwoordigers en leden van onze drie lokale partijen daar over denken.

 

Samenwerken.

Mijn cluppie (Nieuw Enkhuizen) heeft Raymond Keur (voormalig SP wethouder in Leiden) voorgedragen als informateur lees ik dinsdagmorgen in de Enkhuizer Krant.

Een sympathieke geste richting SP, omdat die nu alleen nog het CDA hoefde over te halen, hetzelfde te doen. Waardoor er een impasse zou ontstaan.

Immers 8 raadsleden spraken een voorkeur uit voor Keur, terwijl 8 anderen een andere informateur wilden. Wie dat was, laat de krant in het ongewisse.

CU/SGP wilde geen voorkeur uitspreken.

Dank zij die impasse kon de SP (als grootste partij) de door haar gewenste informateur benoemen.

Keur trekt 2 weken uit om uit te vinden wat de partijen willen. Wat Nieuw Enkhuizen wilde is niet zo moeilijk om vast te stellen. Die had namelijk een uniek uitgangspunt, heronderhandelingen met de SED over een voor alle inwoners gelijke kostenverdeling van het organisatie ontwikkelingsplan (OOP).

Geen enkele andere partij wilde daar aan, maar het zou gek zijn als Nieuw Enkhuizen dat punt zou opgeven om aan een coalitie deel te mogen nemen.

Niet dat ik verwacht dat dit moment ooit zal komen. De meest stabiele coalitie ontstaat als de SP zou toetreden tot de bestaande. Er zal toch wel ergens een SP-er rondlopen die wethouder wil zijn, maar die (net als Luyckx en  Struijlaart) bereid is net te doen of hij geen lid is van een politieke partij. Want dat is vandaag de dag het belangrijkste criterium in Enkhuizen.

Waar je woont maakt niet uit, van welke partij je lid bent evenmin, als je jezelf maar presenteert als zijnde beroepswethouder. Tenminste, dat is wat ik tot dusver van Van Reijswoud en Koning (de grondleggers en architecten van de huidige coalitie) heb begrepen.

Die coalitie zou de steun hebben van 10 van de 17 zetels. Als ze het CDA er op een of andere manier bij weten te betrekken zelfs 12 van de 17.

De lelijke eendjes die achter blijven zijn in dat geval de 3 lokale partijen en CU/SGP. Terwijl de landelijke partijen zich bezig houden met besturen kunnen de lokale partijen zich dan concentreren op hoe ze met elkaar kunnen gaan samenwerken.