“Go, no go” besluit

Volgens het toenmalige college onder burgemeester Baas hoefde de raad over de herinrichting van het REZ maar twee besluiten te nemen. Ten eerste het “go, or no go” besluit en ten tweede het besluit over het bestemmingsplan.

Al de tussenliggende besluiten hadden (volgens het college) alleen maar betrekking op de uitvoering en konden dus, zonder verdere tussenkomst van de raad, door het college worden genomen. Wat uiteindelijk ook zo is gebeurd.

De raad werd achteraf geïnformeerd over besluiten die door het college waren genomen, maar werd niet vooraf geraadpleegd.

Met uitzondering van de fractie Langbroek gingen alle fracties akkoord met deze massale overdracht van bevoegdheden.

Ik was, net als Langbroek, vanaf het begin tegen. De reden waarom de rest vóór was, had volgens mij te maken met gemakzucht. Als je nergens een besluit over hoeft te nemen, hoef je je ook nergens in te verdiepen en maak je het jezelf een stuk makkelijker.

Het gevolg van die gemakzucht ligt nu voor ons. Het REZ is ver beneden haar werkelijk waarde verkocht. Ik heb daarbij niet over tienduizenden, maar over miljoenen euro’s.

Valt zoiets nog terug te draaien? Ik weet het niet. Maar het begint natuurlijk wel allemaal met het ERKENNEN, dat iets is nagelaten. College en gemeenteraad lijken daar tot dusver (naar ik aanneem vanwege hun eigen rol), weinig voor te voelen.

Dus modderen we door. Van weigering om kennis te nemen van de inhoud van de taxatie (de gemeenteraad) naar weigering de taxatie openbaar te maken (het college), tot een geheimhoudingsplicht voor raadsleden die kennis willen nemen van de inhoud van het taxatierapport.

De verbetenheid, waarmee het college zaken geheim probeert te houden wijst er wat mij betreft op, dat het college inmiddels beseft, dat het miljoenverlies niet het gevolg is van een samenloop van omstandigheden, maar gevolg is van het “je dommer voordoen dan je in werkelijkheid bent”.

Zonder overigens te willen beweren, dat de veroorzakers zich miljoenen hebben weten toe te eigen. Eerder een combinatie van een “een graantje meepikken” en volstrekte onkunde voor wat betreft de mogelijke gevolgen van “jezelf dommer voordoen”.

Kennelijk heeft het college de raad er van weten te overtuigen, dat degenen die bij de verkoop van het REZ over de schreef zijn gegaan, bescherming verdienen. Ik meen, dat ze verantwoording moeten afleggen over wat ze hebben gedaan.

Samengevat, de aanzet tot het bovenstaande malversaties berust bij de uitvoerende instantie en haar toezichthouder B&W.

Het kon slagen, omdat B&W op voorhand had bedongen, dat er tussentijds door de raad geen besluiten zouden worden genomen en de raad zich dus niet in de uitvoering hoefde te verdiepen. Hetgeen ook niet is gebeurd.

Het slaagt nog steeds, omdat het huidige college haar voorgangers in bescherming wenst te nemen en de raad tot nu toe weigert om haar verantwoording te nemen.

Door opdracht te geven voor het doen van een onderzoek. Niet door het college uiteraard, maar door een onafhankelijke instantie als de rijksrecherche.

Het zal blijven slagen, zolang het electoraat zich onverschillig blijft tonen voor wat betreft de gemeentelijke financiën.