Regels omzeilen.

Niemand lijkt van regels te houden, maar ze beschermen ons tegen willekeur. Als de één zich wèl aan de regels moet houden en een ander zich er aan kan onttrekken, dan ontstaat rechtsongelijkheid.

En aan rechtsongelijkheid heb ik een broertje dood. Dat zou ook zo moeten zijn voor de mensen die we hebben afgevaardigd in de gemeenteraad, maar ik heb niet het gevoel dat rechtsongelijkheid hun bijzonder interesseert. Vaak denk ik, dat ze zichzelf wijsmaken dat het fenomeen in hun gemeente niet voorkomt.

En in iets, dat niet bestaat hoef je je natuurlijk niet in te verdiepen of zorgen over te maken.

Maar ik krijg toch een beetje een oncomfortabel gevoel als ik zie, dat de adviseur voor leefruimte, die de gemeente heeft aangetrokken om een bestemmingsplan te maken, ook al jarenlang de huisadviseur van Droomparken is.

En dat die (vanuit die hoedanigheid) ook weer allerhande ontheffingen vraagt ten aanzien van de toepassing van regels.

Over haar mobiliteitsnota schreef ik, dat het typisch een werkstukje was waarin de degene die betaalt ook de uitkomst van het onderzoek mag bepalen. Ik dorst dat te schrijven, omdat men bij de berekening van de verkeersintensiteit een methodologische fout had gemaakt.

Die fout hield in, dat er bij een aantal maximale waarden ook een gemiddelde waarde werd opgeteld. Waardoor de totale waarde (verkeersintensiteit) lager kon worden ingeschat, dan wanneer de fout niet zou zijn gemaakt.

Een en ander doet me allemaal net iets te veel denken aan de praktijken van wereldwijd opererende accountantskantoren, die niet alleen verdienden aan de door hun uitgevoerde controle op de bedrijfsvoering, maar nog veel meer op hun adviezen over die bedrijfsvoering.

Waarna ze vervolgens geacht werden om te beoordelen, of dank zij de door hun gegeven adviezen, de bedrijfsvoering was verbeterd. Een aantal spectaculaire faillissementen (vanwege ontoereikend toezicht op het eigen doen en laten) waren daarvan het gevolg.

Bij dit alles gaat het niet om klein bier. Afhankelijk van de vraag of de grond waarop de camping gerealiseerd gaat worden deel uitmaakt van een provinciaal monument, of onderworpen is aan de regel dat er niet op gebouwd mag worden, varieert de waarde van de grond.

Die waardestijging is aanzienlijk en grond, waarop gebouwd mag worden, is al gauw een veelvoud waard van grond waarop niet mag worden gebouwd.

De uiteindelijk verkoopwaarde van kavels die aan particuliere eigenaren worden verkocht, loopt niet zelden op tot het honderdvoudige van de prijs waartegen de grond was ingekocht.

Het heeft me verrast, hoe eenvoudig het eigenlijk is om een regel die geen bebouwing toestaat, met behulp van niet te doorgronden argumentatie, te veranderen in een regel die bebouwing wel toestaat. Met als onmiddellijk gevolg, dat de grond in kwestie aanzienlijk meer waard is dan daarvoor.

Of deze waardestijging ten goede is gekomen aan de eigenaar van de grond (de gemeente) of degene die weet hoe je regels kan omzeilen en naar je hand kan zetten, laat zich (door de nauwelijks transparante opstelling van de gemeente) niet vaststellen.

Bestuurlijke vernieuwing?

Begin dit jaar werd me duidelijk dat Enkhuizen (de kleinste gemeente binnen het SED verband) ook de grootste bijdrage leverde aan een, noodzakelijk geachte, ontwikkeling van de ambtelijke organisatie van de drie aangesloten gemeenten.

Daarbij gaat het om een bedrag van € 800.000,- dat Enkhuizen (in 5 jaar) meer betaalt dan vanwege haar inwonertal valt te rechtvaardigen.

Een beetje bestuurder zou daar tegen geprotesteerd hebben, maar onze bestuurders zijn in de eerste plaats bureaucraten. Die het moeilijk vinden af te wijken van regels die door andere bureaucraten zijn opgesteld.

In een vorige column beargumenteerde ik, dat als gevolg van een beleidswijziging van het college (die kennelijk niet door de raad werd opgemerkt) Enkhuizen een aanzienlijk bron van inkomsten misloopt.

Hoewel het gaat om een aanzienlijk financieel belang voor Enkhuizen, speelt er ook een ander belang. Een persoonlijke belang van onze voltijd- en deeltijd-bureaucraten. “Niet te hoeven erkennen dat er fouten zijn gemaakt”.

En vervolgens blijkt dan, dat het belang van onze voltijd- en deeltijd-bureaucraten veel zwaarder weegt dan het belang van de inwoners van Enkhuizen.

Met als resultaat, dat we veel meer betalen aan de ontwikkeling van de ambtelijke organisatie dan valt te rechtvaardigen en we veel te weinig profijt hebben van de herontwikkeling van het recreatieoord.

Volgens journalist en hoogleraar Marc Chavannes is dat het gevolg van wat hij de  “machtsklontering” noemt. Een proces dat in de loop der jaren heeft plaatsgevonden en  waarbij instituties, die oorspronkelijk bedoeld waren om elkaar in evenwicht te houden, geleidelijk met elkaar vergroeid zijn geraakt.

En zodoende een samenklontering van macht vormen waartegen nauwelijks nog verzet mogelijk is. Omdat men elkaar niet langer controleert, maar de hand boven het hoofd blijft houden.

In Enkhuizen heeft dat (onder het mom van bestuursvernieuwing) vorm gekregen in een gemeenteraad zonder oppositie. Hoewel die oppositie in het verleden nauwelijks iets voorstelde, hebben onze politieke vernieuwers besloten dat in het verleden NIET hun eigen kinderachtige gedrag voor problemen had gezorgd.

Maar dat de problemen veroorzaakt waren door het begrip oppositie en dat dit begrip dus diende te worden afgeschaft.

Een democratie zonder oppositie is geen democratie.

Het besluit daartoe werd genomen na een drietal besloten bijeenkomsten en maakt duidelijk, dat de raad alleen met zichzelf bezig is en zich verder niets aantrekt van invloeden van buitenaf.

Op landelijk niveau betekent deze houding, dat de afschaffing van de dividendbelasting gewoon doorgaat, hoewel een meerderheid van de bevolking daar tegen is.

Op lokaal niveau wil het zeggen dat we als Enkhuizen gewoon 8 ton meer blijven betalen dan valt te rechtvaardigen en dat we een van de mooiste locaties aan het IJsselmeer voor een appel en een ei in handen geven van een gelegenheidsontwikkelaar.

“Want waarom zou je het voor jezelf moeilijk maken door ergens over na te denken?”

De hier gesignaleerde problemen zijn niet het gevolg van een (in het verleden) dominant aanwezige oppositie, maar van het ontbreken ervan. De afschaffing (met veel bombarie) van het begrip (als daad van bestuurlijke vernieuwing) is een symbolische daad en zal  niets aan de werkwijze van de Enkhuizer raad veranderen.

Nu de oppositie binnen de gemeenteraad, met groot enthousiasme van de waarnemend burgemeester (en de toekomstige burgemeester) is afgeschaft, zit er niet veel anders op dan te proberen om de oppositie “buiten” de gemeenteraad vorm te geven.

De kans dat onze deeltijd-bureaucraten daar, zolang er geen ruiten sneuvelen, aandacht aan zullen schenken is gering. Zo leert tenminste de ervaring. Maar dat is onvoldoende reden om (een van onze belangrijkste democratische verworvenheden) op te geven.

Daar waar bureaucratische belangen botsen met democratische belangen delven de democratische belangen gewoonlijk het onderspit en wordt de democratie geleidelijk aan verder uitgehold.

Een, wat mij betreft, zorgelijke ontwikkeling, die ik met behulp van dit blog wil blijven volgen. Wie dergelijke zorgen met mij deelt, zou kunnen overwegen zoveel mogelijk anderen aan te raden zich op dit blog te abonneren.

Achtergronden

Leden van de raad in werktenue

In de Enkhuizer Krant  van afgelopen donderdag mocht eigenaar/directeur van Sprookjeswonderland (Willem de Vries) zijn ongenoegen spuien over de chaos die kennelijk op Hemelvaartsdag was ontstaan door de activiteiten van sportverenigingen.

Hij is er om die reden geen voorstander van dat er een brug komt tussen het overloopparkeerterrein en de Immerhornweg, die toegang geeft tot de sportterreinen.

Dat overloopparkeerterrein is (deels?) bekostigd door SWL en als je een brug aanlegt kan het gebeuren dat bezoekers van sportwedstrijden van die parkeergelegenheid gebruik gaan maken en dat gaat dan weer ten koste van de parkeercapaciteit voor SWL meent Willem de Vries.

Uiteraard voert hij ook nu weer de € 100.000,- op, die hij in 2009 betaald heeft voor de aanleg van een overloopparkeerterrein..

Maar dank zij wethouder De Jong weten we dat het net even iets anders ligt dan Willem ons wil doen geloven. Die honderdduizend euro bestond uit een vergoeding voor het onroerend goed (voormalige kantine en eigendom van de gemeente). Waarde geschat op € 70.000,-, terwijl de resterende € 30.000,- een bijdrage zou zijn aan een door de gemeente aan te leggen overloopparkeerterrein.

Niettemin een genereus aanbod van SWL dus? Nou niet echt. In plaats van te eisen dat SWL (na jarenlang traineren) nu eindelijk eens de verantwoording nam voor het  scheppen van een eigen parkeervoorziening (een eis waar elk ander Enkhuizer bedrijf niet onderuit kan komen) hoefde SWL slechts uit te gaan van een “gemiddelde” parkeerbehoefte.

De parkeerbehoefte bij bijzondere bezoekersaantallen diende gedekt worden door gemeentelijke parkeervoorzieningen. En aan die gemeentelijke voorziening had SWL dus een bijdrage van € 30.000,- geleverd.

Waarschijnlijk net voldoende voor de aanleg van dat ene terrein. Feitelijk zijn er meerdere van dat soort terreinen nodig, maar daarover zijn volgens mij geen verdere afspraken gemaakt met SWL.

Waarom de gemeente een krediet van € 100.000,- vraagt voor iets dan niet meer dan € 30.000,- kost is trouwens onduidelijk, maar feit is dat dit vaker gebeurt.

Denk daarbij aan het krediet van € 100.000,- voor de verzwaring van het elektra in de Drom, iets wat na een jaar niet meer dan € 20.000,- bleek te kosten.

Ik heb daar de leden van de raad in het verleden al meermalen op gewezen, maar die vinden zichzelf te belangrijk om zich met dergelijke kleine details bezig te houden. Een keer per maand vermommen ze zich als Sinterklaas om (in een of andere hoek) met kredieten te kunnen strooien.

Maar goed, voordat SWL überhaupt een parkeervoorziening kon aanleggen diende er eerst nog iets anders te gebeuren. De naastgelegen grond (waarop SWL een nieuwe entree en parkeervoorziening wilde aanleggen) was weliswaar eigendom van de gemeente, maar ze was verhuurd aan een exploitant van tennisbanen.

De huurovereenkomst stond alleen de exploitatie van tennisbanen toe. Die exploitatie was verlieslatend dus vrij logisch dat de raad enthousiast instemde in de afkoop van die huurovereenkomst (die jaarlijks meen ik € 7.500,- huur opleverde) voor meer dan een half miljoen euro. Voor sommigen onder ons is het leuk zakendoen met de gemeente.

Dus om SWL in staat te stellen uit te breiden en er voor te zorgen dat SWL haar eigen parkeervoorziening zou kunnen aanleggen spendeerde de gemeente meer dan een half miljoen, zonder dat zij daarvoor aan de begunstigde (SWL) meer terug vroeg dan een bijdrage (€ 30.000,-) in de kosten van de aanleg van een overloopparkeervoorziening.

En vanwege die bescheiden bijdrage meent SWL nu het recht te hebben om te mogen bepalen wie er wel of niet gebruik mogen maken van die overloopparkeervoorziening?

De overloopcapaciteit die SWL nodig heeft is nog steeds ruim onvoldoende. Regelmatig komt het voor dat de gewone bezoekers van het REZ nergens kunnen parkeren omdat alle beschikbare plekken zijn ingenomen door bezoekers van SWL.

Jammer dat de Enkhuizer Krant aan bovengenoemde achtergronden nooit aandacht wil besteden.

 

Drogredenen.

Drogredenen

Als de gemeenteraad van Enkhuizen ergens in uitblinkt dan is het wel in het verzinnen van drogredenen om niet te hoeven te betalen.

Zo verzon men er een om Hillen & Roosen niet te hoeven betalen voor de werkzaamheden die hij had uitgevoerd (verzwaring van het elektranetwerk in de Drommedaris).

Het volgende slachtoffer was Werksaam en de laatste in de rij is de eigen ambtelijke organisatie, SED.

Voor wat Werksaam en SED betreft zal men uiteindelijk wel bakzeil moeten halen. De aannemer ligt iets gecompliceerder. Die heeft weliswaar een weinig waarheidsgetrouwe offerte ingediend, maar in plaats van dat uit te zoeken (en het aandeel van het college daarin) koos men er voor het college de hand boven het hoofd te houden en werd alleen de aannemer gestraft voor zijn aandeel.

Vervolgens werd het vertrouwen in de wethouder opgezegd. Niet omdat hij de raad op tamelijk opzichtige wijze een rad voor ogen had proberen te draaien aangaande zijn overeenkomst met de aannemer, maar omdat hij had nagelaten de raad te informeren over de tamelijk desastreuze wijze waarop door de SED de organisatie van het sociale domein ter hand was genomen.

Primair is die organisatie van werkzaamheden de verantwoordelijkheid van de directie van het SED (de gemeente-secretarissen van de drie gemeenten) en gebeurt dat onder toezicht van het algemeen bestuur. (De burgemeesters van de drie aangesloten gemeenten).

In plaats van hen daarvoor ter verantwoording te roepen, besluit men in Enkhuizen de organisatie het noodzakelijk geachte bedrag te ontzeggen en het vertrouwen in een wethouder op te zeggen.

Iets wat ze in mijn ogen 8 maanden eerder hadden moeten doen, maar toen waren ze er nog van overtuigd dat Sinterklaas bestond.

Aanstaande dinsdag wordt ons ontvouwd hoe het verder moet. Volgens de VVD zou er een soort van zakencollege moeten komen en een meerderheid schijnt het daar mee eens te zijn. Ik niet dus.

Wat mij betreft is het aan de SP om een nieuwe wethouder voor te dragen. Alleen als ze daar niet toe in staat zijn, kan er gekeken worden naar andere mogelijkheden. De SP is nog steeds de grootste fractie in de raad van Enkhuizen en ik zie niet in waarom ze niet vertegenwoordigd zou moeten zijn in een college.

Nogal al wat VVD ministers faalden op het departement van Justitie en Veiligheid. Ik heb toen niemand horen roepen dat dit departement dan maar geleid moest worden door een partijloze zakenminister.

Enfin, aanstaande dinsdag weten we meer. Eén ding is zeker: hoewel ons steeds is verzekerd dat aan de onderhandelingen met de OREZ BV (Ontwikkeling Recreatieoord Enkhuizer Zand)  geen financiële gevolgen zouden kleven, laat burgemeester Baas ons via de krant weten, dat daar wel degelijk sprake van is, als het college niet bij het kruisje tekent.

Dat wordt alleen maar erger als het ZZM zich verzet tegen een bestemmingsplan waarin geen rekening is gehouden met haar belangen. Dus één ding is zeker, we gaan een paar interessante maanden tegemoet, vóórdat de kiezer zich mag uitspreken.

Proefballonnetjes

Proefballonnetje

Precies een maand geleden (1 november) schreef ik over de gedragsregels waarover de raad unaniem een besluit zou nemen, maar die ze vervolgens niet zouden toepassen.

De column kunt U via deze link opnieuw lezen, maar voor het gemak haal ik de betreffende gedragsregel nog even aan.

Een raads- of commissielid betracht maximale openheid als het gaat om zijn eigen beleid en beslissingen en om de beweegredenen daarvoor. Hij handelt in overeenstemming met de geldende openbaarheidsregelingen zoals de Gemeentewet en de Wet openbaarheid van bestuur.

We zijn alweer een maand verder, maar de maximale openheid bestaat er uit dat het CDA gevraagd heeft om een door een aannemer geschreven brief op de agenda van de raadsvergadering van 6 december te plaatsen.

Waarom men dat wil en met welk oogmerk is onduidelijk. Voordat die brief ter tafel kwam was het CDA (samen met SP en CU/SGP) er voorstander van dat de rekening van de aannemer betaald diende te worden door de stichting.

Een standpunt dat nog tijdens de vergadering weer werd verlaten voor een ander standpunt, namelijk betaling door de gemeente.

Nu ben ik er een warm voorstander van dat de overheid haar verplichtingen jegens particuliere ondernemers nakomt. Alleen wil ik graag weten wanneer en waarom die verplichtingen zijn aangegaan.

Over het wanneer is inmiddels (dank zij mijn eigen inspanningen trouwens en niet dank zij de maximale openheid van de raad) een antwoord gekomen.

De verplichting ontstond na een bijeenkomst op 11 maart 2015, waarbij aannemer en gemeente tot overeenstemming kwamen over een betalingsverplichting (behoudens goedkeuring door de raad) ten opzichte van de aannemer.

Aanvankelijk werd ze door de gemeente voorgesteld als een verplichting van € 100.000,- .

Dank zij deze (en eerdere brieven van de aannemer) weten we inmiddels dat die verplichting nooit hoger is geweest dan € 86.575,-  en dat de aannemer vanwege zijn “onhandige” gedrag bereid is om genoegen te nemen met een betaling van € 60.000,-.

Waar die onhandigheid uit bestaat wordt verder niet duidelijk gemaakt. De brief is dan ook, net als de eerdere raadsvoorstellen niet meer dan een soort van proefballonnetje.

Met als doel de raad er toe over te halen om (zonder verdere vragen) geld beschikbaar te stellen om de verplichting jegens de aannemer na te kunnen komen.

De verwijzing naar de in de brief genoemde offerte snijdt geen hout. Die is nog steeds gebaseerd op een begrote arbeidsduur van 4 weken, terwijl het werk in een week gerealiseerd was.

Bovendien bevat ze werkzaamheden die niet tot de verzwaring gerekend mogen worden, omdat het duidelijk kosten van inrichting waren.

Kosten, die krachtens de overeenkomst tussen gemeente en stichting voor rekening van de stichting dienden te komen en niet voor rekening van de gemeente.

Samengevat, op 6 december staat niet alleen de betaling aan de aannemer ter beoordeling, maar ook de integriteit van onze raadsleden.

Laten ze zich door middel van proefballonnetjes er toe verleiden om uitgaven goed te keuren omdat hun dat (politiek gezien) het beste uitkomt, of wenst men inzage in de gemaakte afspraken en de reden voor betaling?

Het college heeft tot dusver beweerd dat zij niet over documenten beschikt die een beter inzicht zouden kunnen verschaffen, maar heeft het tot dusver niet aangedurfd om die bewering ook schriftelijk vast te leggen binnen de daarvoor geldende termijn.

 

Sinterklaas politiek

Leden van de huidige coalitie poseren in hun werktenue

Maar liefst ruim 1000 mensen hebben getekend voor het behoud van buslijn 138 (die tot de minst rendabele buslijnen van Noord-Holland hoort) lees ik in de Enkhuizer Krant. Dat is volgens mij meer dan de Facebook actie tot het behouden van het hertenkamp, maar als de voorstanders daarvan een beetje hun best gaan doen komen ze ook wel op dat aantal.

Margreet Keesman (SP) de initiatiefneemster van de actie “behoud buslijn 138” stelt in dezelfde Enkhuizer Krant, dat goed openbaar vervoer een doel moet zijn en niet de winstgevendheid.

Dat ben ik met haar eens, alleen winstgevendheid is in deze kwestie geen punt van overweging.

Hier gaat het om de vraag hoeveel verlies je bereid bent te nemen om een buslijn gaande te houden.

Volgens Keesman is de oplossing de lijn over te doen aan Arriva die elders al jaren onrendabele lijnen verzorgd. Die logica ontgaat me.

Connexion verzorgt ook al jaren onrendabele buslijnen, alleen stelt ze nu voor de meest onrendabele van allemaal op te heffen en iets in me zegt, dat ook Arriva er niet op zit te wachten om die buslijn dan maar in haar pakket op te nemen.

De meeste bedrijven willen dan een of andere compensatie voor het verlies dat ze op zich nemen. Door middel van een subsidie bijvoorbeeld.

Daarom verwacht ik dat Keesman (en haar medestanders) volgende week opnieuw de Westerstraat intrekken, ditmaal met een aangepaste vraagstelling.

Bijvoorbeeld met de vraag “bent U bereid om jaarlijks € 20,- bij te dragen aan de instandhouding van buslijn 138.”

Ik ben benieuwd of ze dan ook 1000 handtekening ophaalt. Is dat niet het geval, dan kan ze altijd nog tijdens de begrotingsvergadering voorstellen om die buslijn vanuit de gemeentekas te subsidiëren.

Laat ze dat na, dan is ze eigenlijk alleen maar bezig met Sinterklaaspolitiek. Het idee dat er ergens in de wereld een goedheiligman rondloopt die met cadeautjes strooit zonder dat het iemand geld kost.

Keesman lijkt me echter op een leeftijd gekomen waarop je zou moeten beseffen, dat Sinterklaas niet echt bestaat. Maar bij politici weet je dat eigenlijk nooit helemaal zeker.