Nooit op directies

Er moet anderhalf miljoen bij – bij het SED – las ik in de krant en op de gemeentelijke website. Gelukkig betaalt elke bij het SED aangesloten gemeente zijn deel, zodat de schade voor Enkhuizen beperkt zal blijven tot zo’n half miljoen.

Het goede nieuws is dat de SED directie weer op peil is.

Er is in Enkhuizen een nieuwe gemeente-secretaris aangesteld, die meteen is toegetreden tot de SED directie. Waarom het SED drie directeuren heeft in plaats van één is me niet duidelijk.

Wat kost zo’n 3 koppige directie eigenlijk? Geen idee, maar ik schat dat je dan al snel zo tussen de 2,5 à 3 ton moet denken. Dat zou wat mij betreft best een tandje minder kunnen, maar wie het breed heeft, kan het breed laten hangen.

Grappig, dat er wel gestreefd wordt naar bezuiniging op het gemeentepersoneel, maar dat zoiets voor de directie weer niet nodig is. Ook in bestuurlijk opzicht is er geen sprake van bezuiniging. Qua inwoneraantal is het SED kleiner dan bijvoorbeeld Hoorn, maar gezamenlijk hebben we wel meer raadsleden, meer burgemeesters, meer wethouders, meer gemeente-secretarissen  en meer raadsgriffiers. De laatsten zijn trouwens niet in dienst van de gemeenten, maar van de raad.

De raadsgriffier moet de raad bijstaan in haar werkzaamheden. Over de andere gemeenten wil ik niet oordelen, maar wat Enkhuizen betreft ben ik niet onder de indruk. Hij is het die de raad adviseert over het opstellen van moties en amendementen en ik heb er een aantal de revue zien passeren waarvan ik dacht: dat had beter gekund.

Hij was ook degene die Van der Pijll een alibi verschafte toen hij, nadat zijn partij het vertrouwen in hem had opgezegd, betoogde dat hij desalniettemin fractievoorzitter van NE kon blijven. In mijn ogen een uiterst dubieus advies.

Volgens mij is het grootste probleem van de raad dat raadsleden gezien worden als deelnemers aan een hofhouding en niet langer als vertegenwoordigers van de bevolking.

In zijn opvatting is het grootste probleem dat raadsleden geleerd moet worden hoe ze zich als lid van een hofhouding moeten gedragen.

Uit de nieuwjaarstoespraak van de burgemeester begreep ik dat hij samen met de burgemeester een klasje gaat oprichten voor toekomstige raadsleden. We zullen zien.

Een gemeente-secretaris vertelde ooit dat 95% van de besluiten die de raad nam feitelijk al vastlagen, omdat het de uitvoering betrof van door een hogere overheid opgedragen maatregelen, die alleen nog op lager niveau bekrachtigd moesten worden. Dat zou zo maar kunnen.

Het verklaart in ieder geval waarom de raad nauwelijks de moeite neemt om haar kiezers te informeren. De te nemen besluiten staan bij voorbaat vast, de raad noch de kiezer kan daar enige invloed op uitoefenen. Dat neemt niet weg dat ze de kiezers over de overblijvende 5% wel zouden kunnen informeren, maar dat doen ze ook niet.

Maar goed, er moet dus meer geïnvesteerd worden en meer personeel bij de SED worden aangenomen en de fractievoorzitters van alle partijen binnen het SED hebben daar inmiddels over vergaderd. Ik ben benieuwd of daarover iets naar buiten komt of dat ze wachten tot de raadsvergadering. Waarschijnlijk het laatste.

Ik heb in het verleden al verschillende verzetshelden genoemd. Ik noem ze zo, omdat ze zich verzetten tegen de gangbare opvattingen of een bijzonder licht deden schijnen op  ontwikkelingen in de maatschappij. Daar hoort Cyril N. Parkinson met zijn Parkinson’s Law uiteraard ook bij. Met zijn wet verklaart hij waarom bureaucratieën, terwijl ze constant taken afstoten om te bezuinigen, toch in omvang blijven groeien.

En waarom we wel op personeel bezuinigen, maar nooit op directies en bestuurders.

Lesprogramma

In de categorie verzetshelden mag de Engelse schrijver George Orwell natuurlijk niet ontbreken. Er is zelfs een maatschappijvorm naar hem vernoemd. Orwellian.

In zijn boek (uitgegeven in 1949) beschrijft hij een maatschappij in het jaar 1984. Veel van de begrippen die hij in het boek introduceert zijn inmiddels gemeengoed geworden.

Cold war, Big Brother, thought police, room 101, memory hole, newspeak, doublethink en thought crime.

Volgens de Engelse krant The Guardian zijn de verkopen van het meer dan 60 jaar oude boek de afgelopen dagen enorm gestegen en bevindt het zich daardoor weer op de bestsellerslijst van deze week.

Aanleiding was de uitspraak van de persvoorlichter van Trump, naar aanleiding van Trumps bewering dat bij zijn inaugurale rede meer mensen aanwezig waren dan ooit tevoren.

Een bewering die duidelijk in tegenspraak was met videobeelden en foto’s, maar volgens de persvoorlichter gebaseerd was op “alternatieve feiten” en dat bleken feiten te zijn waar alleen Trump kennis van had.

Er zijn dus twee soorten feiten. Eén soort die door iedereen kan worden waargenomen en een soort dat alleen kan waargenomen door degene die het als een feit presenteert.

In dat geval spreken we van alternatieve feiten, wat natuurlijk veel aangenamer klinkt dan leugens.

De vraag is nu, maakt de gemeente Enkhuizen ook gebruik van alternatieve feiten? Dat kan met zekerheid worden gesteld.

De offerte die zij aan de raad voorlegde als bewijs voor de kosten voor verzwaring was een alternatief feit. In werkelijkheid waren de kosten lager en bovendien ging het niet alleen om de kosten van verzwaring, maar ook om verrekening van meerkosten wegens opgetreden vertragingen.

Ook de bewering dat de aannemer tot aanleg was overgegaan om zijn eigen imago te beschermen, was een alternatief feit. Hij deed dat om te voorkomen dat de  gemeente en stichting (nadat hij volgens bestek had opgeleverd) imagoschade zouden oplopen. Omdat zij, vanwege hun conflict over betaling (waar de H&R part noch deel aan had) over een gebouw beschikten, waarvoor een gebruiksvergunning moest worden geweigerd.

Naast alternatieve feiten maken onze gezagsdragers ook graag gebruik van “doublethink”, ofwel “dubbeldenk”. “Dubbeldenk”  is het vermogen om te denken dat twee begrippen die elkaar uitsluiten gelijktijdig waar kunnen zijn.

Tot tweemaal toe maakte de gemeente afspraken over betaling met de aannemer. Dit impliceert een morele verplichting tot betalen. Het niet nakomen van een morele verplichting wordt immoreel genoemd.

“Dubbeldenk” stelt college en raad in staat om te denken dat ze zich tegelijk immoreel kunnen gedragen en integer kunnen zijn.

In het boek werkt de hoofdpersoon op het ministerie voor Waarheid, waar het zijn taak is om officiële documenten te vervangen door nieuwe documenten, die beter aansluiten bij de gewijzigde opvattingen van de gezaghebbers.

De oorspronkelijke documenten verdwijnen in de “memory hole”, alwaar ze vernietigd worden. Waardoor het lijkt alsof de de beslissingen in het heden, altijd naadloos voortvloeien uit beslissingen die in het verleden zijn genomen.

Ook de gemeente Enkhuizen lijkt over een “geheugen gat” te beschikken.

Toen projectontwikkelaar de Nijs niet akkoord ging met een voorstel tot “gefaseerde realisatie” van het SMC project en dat per email duidelijk maakte, bleek dat de email zelf niet ter inzage kon worden gegeven. Omdat ze uit de gemeentelijke archieven was verwijderd.

Vervolgens werd er nog maandenlang vruchteloos over dit onderwerp bestuurlijk overleg gevoerd, waarna het afbreken ervan als nieuw feit werd gepresenteerd.

Het is daarom niet onaannemelijk dat ook de factuur van de aannemer is doorgestuurd naar het Enkhuizer “geheugen gat”, opdat de wethouder naar waarheid kan beweren dat hij er niet meer over “beschikt”.

Burgemeester en griffier gaan binnenkort een klasje vormen van mensen die belangstelling hebben voor gemeentepolitiek. Ik denk dat Orwell’s boek geen deel zal uitmaken van het lesprogramma.

Tien jaar te gaan.

Naast mijn fictieve jeugdheld Alfred E. Neuman (waar ik gisteren over schreef) en Izzy Stone (waar ik eerder over schreef en die ook beschikte over flaporen) is er een nieuwe fictieve held bijgekomen. Hendrik Groen. Ook daar schreef ik eerder over.

Ze hebben met elkaar gemeen dat ze een moeizame verhouding hebben met het gezag. Niet dat ze moeite hebben met het begrip als zodanig. Gezag is noodzakelijk voor het geval men dingen zou willen veranderen. En wie durft te beweren, dat niets voor verbetering vatbaar is?

De klemmende vraag is echter of het gezag bezig is om de dingen voor ons te verbeteren (wat het constant beweert), of dat het bezig is met de dingen voor zichzelf te verbeteren. Het idee dat het laatste het geval is, grijpt steeds meer om zich heen.

Het wordt populisme genoemd. Er is links populisme en rechts populisme. Beiden gaan uit van de veronderstelling dat er een elite bestaat die goed voor zichzelf zorgt en de belangen van gewone mensen verwaarloost.

Linkse populisten willen die elite vervangen door mensen van hun eigen slag. Opkomst en ondergang van de Sovjet-Unie is daar een mooi voorbeeld van. Rechtse populisten willen hetzelfde, maar hebben een extra argument. Veel van het onheil dat ons overkomt is de schuld van een bepaalde groep mensen.

Dat kunnen joden, negers, Mexicanen, Chinezen, homofielen, moslims, gereformeerden  of rooms-katholieken zijn. Kortom iedereen die behoort tot een bepaalde minderheid. Het verwijt aan de elite is dat deze minderheden worden voorgetrokken ten opzichte van de meerderheid.

Terwijl links populisme bestaande instituties wil veranderen, houdt rechts populisme ze in stand (met uitzondering van de nep rechters wellicht) en concentreert men zich op het in het gareel brengen van de minderheid van het ogenblik.

Valt uit het geheime dagboek van Hendrik Groen iets te leren dat ons kan helpen bij het maken van een keuze tussen beide vormen van populisme?

Wel, als keuze mogelijkheid valt het rechtspopulisme in ieder geval af. Met zijn “oud, maar nog niet dood” club vormt hij zelf een minderheid. Die door huisgenoten met argwaan wordt bekeken.

De club heeft namelijk weinig respect voor de regel dat iedereen een vaste zetel heeft in de recreatiezaal. Ook vertoont men weinig belangstelling voor de door de directie georganiseerde evenementen. Die als doel hebben het welzijn van de ouderen te bevorderen.

Maar ook de directie bekijkt de club met enige argwaan. Men vermoedt gezagsondermijnende activiteiten.  Daar heeft men niet helemaal ongelijk in. Hendrik Groen is geen man van openlijke confrontatie, maar probeert op slinkse wijze te achterhalen wat de reglementen (waar de directie zich voortdurend op beroept als het gaat om haar besluiten te rechtvaardigen) inhouden. Maar ook in een verzorgingstehuis blijkt het gezag een vrijwel onneembare vesting te zijn.

Dat voorspelt dus weinig goeds voor wat betreft mijn poging het lokale gezag te dwingen om de waarheid te vertellen. De overgrote meerderheid van de gemeentebewoners is tevreden zolang er maar voldoende koopgelegenheden beschikbaar zijn.

De krant neemt liever schouderklopjes van het gezag in ontvangst, dan dat ze zelf op onderzoek uit gaat, wat ook geldt voor al die andere gezagsdragers. Jammer dat er in Enkhuizen geen club te vormen is die het gezag durft aan te spreken wanneer ze de waarheid geweld aan doet. Dan had Hendrik Groen het beter voor elkaar.

Maar goed, hij was 83 toen zijn club er kwam, ik heb dus nog 10 jaar te gaan.

What, Me Worry?

Mijn blog naam is Pim, terwijl ik in werkelijkheid Chris heet. Dat komt zo. Mijn vader heette ook Chris, net als mijn grootvader en mijn overgrootvader.

Het was de gewoonte in mijn familie dat de jongste telg het voorvoegsel kleine kreeg.  Ik heb neven die tot op hoge leeftijd door het leven gingen als kleine Wanie (Wander), kleine Evie (Evert) en kleine Gerie (Gerard). Mijn moeder vond kleine Chrissie geen goed idee.

Vandaar dat ik werd ingeschreven als Chris, maar van meet af aan Pim werd genoemd, zodat het kleine Chrissie mij werd bespaard.

Ik heb de naam Pim gedurende mijn gehele schooltijd gedragen. Toen ik (buiten de stad) ging werken besloot ik om als Chris door het leven te gaan. Alle voorafgaande Chrissen waren inmiddels overleden en het gevaar van kleine Chrissie was geweken.

Toen ik op 65 jarige leeftijd met dit blog begon, vroeg ik me af of het zin had het als een serieuze activiteit te beschouwen. Ik meende van niet. Vandaar de naam Prietpraat.  Pim allitereerde daar lekker mee. Als beeldmerk koos ik voor een personage die ik me nog herinnerde uit de tijd dat ik Pim genoemd werd, Alfred E. Neuman.

Alfred E. Neuman was het fictieve personage die het Amerikaanse stripblad “Mad” als mascotte hanteerde. Zijn lijfspreuk, What, me worry?, leek me op het lijf geschreven. Enerzijds koester ik van jongs af aan scepsis jegens het gezag, anderzijds maakte ik me geen overdreven zorgen over de invloed van dat gezag op mijn leven.

En dat was de manier waarop ik over de lokale politiek wilde schrijven. Met scepsis over de heldendaden die onze gezagsdragers zich zelf toedichten. Zonder me daar verder al te veel zorgen over te maken.

Maar de lijfspreuk van Alfred heeft een dubbele betekenis. Er werden karikaturen van gezagsdragers gemaakt die zichzelf in moeilijkheden hadden gebracht en ofwel zijn flaporen, dan wel zijn karakteristieke grijns mee kregen.

Het beeld van de gezagsdrager die probeert uit te stralen dat hij zich geen zorgen maakt over zijn gezag, maar dat beter wel zou kunnen doen. Hillary Clinton of Rutte. Met flaporen en een missende voortand.

Helaas ben ik het zorgeloze gevoel in de loop der jaren een beetje kwijt geraakt. Ik begin me wel degelijk zorgen te maken over de wijze waarop het gezag zich laat gelden.

Inmiddels is er een president gekozen die regelrechte onwaarheden presenteert als zijnde alternatieve feiten. De wereld, die George Orwell in zijn boek “1984” beschreef lijkt meer dan ooit van toepassing. In zijn boek is het ministerie van vrede belast met het voeren van oorlog en is het ministerie van informatie belast met het voeren van propaganda.

Begrippen hebben bijna ongemerkt een nieuwe betekenis gekregen. Hoe vaker zaken binnenskamers worden geregeld, hoe transparanter men zegt te zijn.

Met transparantie wordt nu bedoeld, we maken de uitkomst van het proces bekend. Maar het proces zelf wordt in het geheim doorlopen.

In mijn WOB verzoek vroeg ik om documenten die betrekking hadden op het compromis dat was bereikt. Ik kreeg 125 pagina’s op A4 formaat waarin de aard en omvang van het geschil werd omschreven en het uiteindelijke resultaat (als vastgelegd in het raadsvoorstel). Maar geen enkel document waaruit viel af te leiden hoe men tot het compromis was gekomen. Die waren uit efficiëntie overwegingen niet gemaakt, werd me verteld.

Mijn conclusie was dan ook, dat de gevolgde werkwijze er toe had geleid, dat democratische controle op de gemaakte afspraken onmogelijk was gemaakt. Je zou verwachten dat degenen, die zich normaliter (namens ons) met die democratische controle bezig houden, zich verontrust zouden tonen.

Niets is minder waar, men drinkt een glas, men doet een plas en laat alles zoals het was.

Mijn zorgeloze scepsis ten aanzien van de verrichtingen van onze gezagsdragers is dan ook geheel verdwenen. Ik heb niet het gevoel dat ik de enige ben bij wie dat is gebeurd. Wanneer het gezag zichzelf ondermijnt door het vertellen van onwaarheden, dan kiest de bevolking zich een nieuw gezag. De resultaten van dat nieuwe gezag zien we inmiddels in Turkije, Rusland en nu ook in Amerika.

Anders dan wat mijn lijfspreuk “What me worry?” suggereert moeten we ons wel degelijk zorgen maken over de teloorgang van het gezag en de richting die we vervolgens opgaan.

Izzy Stone

Ik denk dat ik zo’n 45 geleden een paginagroot artikel las in “Vrij Nederland” over een Amerikaanse journalist “Izzy Stone”. Het heeft kennelijk zo’n indruk op me gemaakt dat ik zijn naam nog wist toen ik ruim 7 jaar geleden met mijn blog begon.

Izzy was eigenaar, uitgever en journalist van de Stone’s Weekly. Hij was een Washington correspondent die nooit naar persconferenties ging omdat “ze” daar alleen maar vertellen wat ze kwijt willen.  In plaats daarvan las hij wetsvoorstellen en de notulen van obscure commissievergaderingen. In de hoop nieuws te ontdekken dat door anderen over het hoofd werd gezien.

Stone was een eenmanszaak. Hij was niet afhankelijk van adverteerders die invloed konden uitoefenen op de inhoud van zijn blad. Zijn inkomen bestond uit  de verkoop van abonnementen. Zijn topoplage was 70.000 abonnees. Belachelijk laag vergeleken met andere weekbladen. Hij werd er niet rijk van, maar kon er van leven.

Toen ik ruim 7 jaar geleden geconfronteerd werd met het fenomeen blog, realiseerde ik me, dat het dank zij de elektronische media mogelijk was om hetzelfde te doen als Stone veertig jaar daarvoor had gedaan.

In vrijheid over zaken schrijven die je belangstelling hebben. De keuze van het onderwerp (lokale politiek) was voornamelijk om praktische reden. Politici veranderen graag van mening, zodat er altijd wel iets is waar je over kunt schrijven. De bronnen zijn vrij toegankelijk via de gemeentelijke website of via de radioverslagen van vergaderingen.

De uitdaging was, of ik op basis van die openbare bronnen, een keerzijde kon ontdekken aan het nieuws dat via de officiële kanalen wordt verspreid. Dat is me tot op zekere hoogte gelukt.

In de loop der jaren heb ik geconcludeerd dat de aankoop van de Uilenbanen voor een half miljoen de reinste geldsmijterij was. (de grond was al eigendom van de gemeente, men betaalde voor een verlies latende activiteit, de exploitatie van een paar tennisbanen). Ik schreef over de klucht rond de Stadsvisie, waarbij de bevolking zogenaamd werd betrokken bij de toekomstige ontwikkeling van Enkhuizen.

Ik schreef ook dat de “gefaseerde realisatie van het SMC” een taalkundige vondst was, waarmee een hersenschim werd beschreven. Ik ontdekte dat voormalig wethouder Boland in het Dromdossier het budgetrecht aan zijn laars had gelapt en dat hij (om die reden) gedwongen was ontslag te nemen.

Ik heb me herhaaldelijk afgevraagd waarom de gemeente de beschikbare grond op het REZ niet gewoon verhuurde en uit de huuropbrengst de zaken  betaalde die ze wilde realiseren. Maar in plaats daarvan eerst een “competitieve dialoog” opstartte (kosten twee ton) om een jaar later over te stappen naar een “Europese Aanbesteding”. Daarbij net doende alsof de gemeente 200 vakantiewoningen zou  “aanbesteden”.Terwijl de gemeentelijke aanbesteding in werkelijkheid ver beneden de daarvoor geldende aanbestedingsnorm lag.

En tot slot de afronding van de Drommedaris, waarbij de gemeente probeert om ongeveer 2,5 ton aan budgetoverschrijding (om politieke reden) weg te moffelen en daarbij de ene leugen op de andere stapelt.

Maar de vraag is natuurlijk, is dit nieuws? Of is dit iets wat we eigenlijk allemaal al weten?  Dat de overheid (en zij die daarvoor werken) in voorkomende gevallen haar eigen belang dient en niet het belang van haar burgers?

In theorie behoren de democratische instituties ons daar tegen te beschermen, maar wat nu als theorie en praktijk met elkaar botsen?

Ik bevind me in de bizarre situatie, dat onze lokale overheid openlijk beweert dat zij zichzelf zodanig heeft georganiseerd, dat democratische controle op de door haar gemaakte afspraken onmogelijk is. Terwijl de instantie, die dat tot elke prijs zou hebben moeten voorkomen (de gemeenteraad) machteloos toekijkt en zich afzijdig houdt. De instantie die er  niet toe kan besluiten een aannemer te betalen, maar wel even snel haar eigen fractievergoedingen regelt.

Dat is niet zomaar geen mening. Dat is een feit.

Op basis van door de gemeente verstrekte documenten kun je het ene ogenblik beweren dat de kosten van iets € 100.000,- bedragen, terwijl je een jaar later kunt beweren dat diezelfde  kosten slechts € 20.000,- zijn.  Zonder aannemelijke verklaring en zonder documenten met behulp waarvan je een en ander zou kunnen verklaren.

Het is zo, omdat wij zeggen dat het zo is en wij zijn  de overheid en dus hebben wij er recht op dat U er op vertrouwt dat wat wij zeggen waar is. Dat is zo ongeveer het enige argument dat is gegeven.

Maar net als Izzy Stone, heb ik dat vertrouwen niet. Voor de goede orde, ik ben geen Izzy Stone. Ik kan niet eens in zijn schaduw staan, maar ik geloof wel in zijn methode. Namelijk, aan de hand van door de overheid zelf verstrekte documenten controleren of zij de waarheid spreekt.

En dat blijkt vaak, sommigen zullen zeggen te vaak, niet het geval te zijn. En dat is een bestuurscultuur die dient te veranderen.

Hendrik Groen

Allemaal de beste wensen voor 2017.

Met al die gezelligheid om me heen heb ik het de laatste weken rustig aan gedaan. De lokale politiek kon me even niets schelen.

Baas heeft het SMC dossier aan Kok overgedragen? Moet ik daar iets van vinden? Ik denk het niet. Kok is nu de beheerder van twee slakkendossiers. REZ en SMC en daarover schrijven vergt een nauwkeurige bestudering van het slijmspoor dat ze tot dusver hebben achtergelaten. Even geen zin in.

Gewoon lekker de boeken lezen die ik voor mijn verjaardag heb gekregen. Het geheime dagboek van Hendrik Groen (83 1/4 jaar) heeft diepe indruk op me gemaakt. Ik voelde een zekere verwantschap. Mijn schrijfsels zijn namelijk ook niet veel meer dan pogingen om nog iets van het leven te maken.

Hendrik Groen beschrijft de gang van zaken in een verzorgingstehuis vanuit een licht anarchistisch perspectief. Ik doe ongeveer hetzelfde, maar dan over de lokale politiek.

Twee onderwerpen waarvan je zegt, daar valt geen eer aan te behalen. Maar ziedaar, Hendrik Groen, heeft al meer dan honderdduizend exemplaren van zijn dagboek verkocht.

Ik heb op mijn blog al zeker 220 keer over de Drommedaris geschreven. Met elkaar eigenlijk gewoon een boek. Moet ik ook een uitgever zoeken? Zou er brede belangstelling zijn voor “Financiële beslommeringen rond de Drommedaris”? Ik vrees van niet.

Mijn bemoeienissen met de Drommedaris (dat wil zeggen de financiële strapatsen die daarbij zijn uitgehaald) hebben tot dusver alleen maar geld gekost en niets opgeleverd. Eerst de kosten voor het dossier en nu weer de griffiekosten voor behandeling door de bestuursrechter.

Hendrik Groen heeft het wat dat betreft slimmer aangepakt. Hij heeft tenminste nog iets over gehouden aan zijn schrijverij.

Het schrijven van een bezwaarschrift blijkt toch nog een heel gedoe waar ik een paar dagen druk mee ben geweest. Maar iemand moet het doen anders blijft het een zooitje.

De gemeente daagt me uit te bewijzen dat de documenten (die ze niet zegt te hebben) er toch zijn. Dat is de wereld op zijn kop. Alleen bij de maffia vinden ze het hartstikke normaal dat, wanneer je afspraken op financieel gebied maakt, je dat alleen mondeling doet. Daar kunnen we de raad van Enkhuizen dus aan toevoegen.

Die neemt er gewoon kennis van, om vervolgens langdurig te vergaderen over de hoogte van de eigen fractievergoeding.

Dat de door mij gevraagde documenten er behoren te zijn, lijkt me tamelijk vanzelfsprekend. Anders is democratische controle namelijk onmogelijk.  En als je dat (per ongeluk of expres) onmogelijk hebt gemaakt, dan moet er toch iemand zijn die daar iets van zegt, dunkt me.

Maar als onze gemeenteraadsleden er niets van zeggen (omdat ze het te druk hebben met hun  eigen probleempjes, zoals de fractievergoeding ) dan blijft er niets anders over dan naar de rechter te stappen en hem te vragen wat hij er van vindt.

Enfin, ik kijk dus reikhalzend uit naar een proces waarin de gemeente probeert de rechter er van te overtuigen dat het bij hun een zooitje is en ik hem ervan moet overtuigen dat het allemaal best meevalt. Dat zal nog niet zo eenvoudig zijn denk ik.