Samenwerken

Dus de lokale partijen gaan samenwerken, hetgeen tot uitdrukking zal worden gebracht door in de toekomst vaker gezamenlijke moties te gaan indienen.

Om samen één partij te vormen is het nog te vroeg. Hetzelfde geldt ook voor het samen formuleren van één bepaalde doelstelling.

Ook geen plan voor het gezamenlijk uitgeven van een blog, (waarin de ingenomen standpunten worden verduidelijkt en met behulp waarvan je een discussie op gang zou kunnen brengen) wordt nog niet overwogen.

Het blijft dus een beetje steken op het samen indienen van moties. Volgens mij probeert iedere partij, die overweegt een motie in te dienen, daar vooraf zo veel mogelijk steun voor te krijgen door andere partijen te laten mee ondertekenen.

Het gezamenlijk indienen van moties zie ik dan ook niet als een krachtig signaal, dat de betrokken partijen vanaf nu echt gaan samenwerken. Daarvoor is het toch echt nodig, dat de partijen een gezamenlijke doelstelling formuleren.

En daar ontbreekt het volgens mij nog steeds aan.

Dienaren van de overheid, die de tenen doen krommen.

Verslaggevers van het NHD, Tanja Koopen en Cees Beemster hebben het Presidium (in dit geval de fractievoorzitters minus die van de SP) gevraagd in hoeverre de nieuwe werkwijze (het raadsbrede akkoord) van invloed is geweest op de langlopende dossiers. Het SMC in de Vijzelstraat, de brede school en het herinrichten van het recreatieoord.

In de bovenstaande intro valt te lezen dat men uiterst voldaan is over het eigen aandeel in de hedendaagse gang van zaken.

Zo meent de HEA, dat eensgezindheid binnen de raad gelijk staat aan een breder draagvlak onder de bevolking, wat natuurlijk niet waar is. De verdeeldheid onder bevolking verdwijnt niet, als de gekozenen het in alles met elkaar eens zijn.

Die eensgezindheid onder de gekozenen is slechts een illustratie van de kloof die er tussen bevolking en gekozenen is ontstaan.

CU-SGP laat zich lovend uit over de onderlinge verhoudingen. Enkhuizen Vooruit heeft het over goede voorstellen. D66 roemt de constructieve sfeer die er heerst en noemt zowaar een bereikt resultaat. De Drommedaris is opgeknapt, maar gaat niet in op de achterbakse wijze waarmee de daarmee gepaard gaande kosten werden verzwegen.

De PvdA stelt op gedragen toon vast, dat nu oppositie ontbreekt “iedereen” Enkhuizen dient en bewijst daarmee dat het Chinese gedachtegoed Enkhuizen heeft bereikt.

Een wat kritischer houding is er van het CDA, terwijl de VVD meent dat de raad de hand in eigen boezem moet steken. Nieuw Enkhuizen meent dat de kwaliteit van het college buiten kijf staat.

Kortom, de algemene conclusie van de raad is deze, dat er dingen verkeerd gaan ligt niet aan ons en ook niet aan degenen waar we toezicht op houden, het college. Dus moet het wel liggen aan degenen die het eigenlijke werk doen. De ambtenaren.

Domheid en arrogantie samengebracht in één conclusie.

Bij het REZ, het enige onderwerp waar ik het nog over wil hebben, hebben de raad en het college er samen mee ingestemd, dat alle voor het vakantiepark en camping benodigde grond, van de hand werd gedaan voor € 335.000,-. Ofwel € 2,23 m2.

Wat minder dan de helft is van de prijs waartegen grasland zonder bouwvergunning van de hand wordt gedaan. Ik heb daar geen raadslid een vraag over horen stellen.

Droomparken gaat er van uit, dat de gemeente haar verplichtingen (tot levering van 200 kavels voor vakantiewoningen) zal nakomen. Maar gebeurt dat niet, dan dient er toch een herbezinning te komen voor wat betreft de verplichtingen van Droomparken, die er uit bestaan, dat er een strand wordt aangelegd.

Om die verplichting te kunnen nakomen, heeft de gemeente zich inmiddels tot de Raad van State gewend om de uitspraak van de Provincie ongedaan gemaakt te krijgen. Of dat zal lukken valt te betwijfelen. Aangezien de gemeente de adviezen van de provincie niet wilde opvolgen en het recht van de provincie (onder die omstandigheden in te grijpen) onbetwistbaar is.

Droomparken is inmiddels al wel eigenaar van de grond geworden tegen een prijs, waarmee ze zich geen buil kan vallen.

De wethouder heeft bijna 2 jaar lang gewerkt aan een plan, waarvan hij dacht dat het zo goed in elkaar zat, dat hij een overeenkomst ter realisatie met Orez tekende. Nog voordat dat hij de realisatie had veilig gesteld, door middel van een bestemmingplan.

Toen hij het bijbehorende bestemmingsplan indiende, waren de reacties zodanig, dat wijzigingen in het bestemmingplan onvermijdelijk waren.

Wijzigingen, die de uitvoering van het ooit met Orez overeengekomen plan onmogelijk maakten, zodat er goedkeuring moest worden verkregen van de nieuwe eigenaar van het plan, Droomparken. Goedkeuring die pas verkregen werd na nieuwe concessies aan de nieuwe eigenaar van het plan.

Geen enkele vraag over de verspilling van gemeenschapsgeld, vanwege het 2 jaar lang  werken aan een plan, dat de prullenbak in ging nadat het openbaar gemaakt was.

Geen enkele vraag over de marktconformiteit van de prijs waartegen de grond is verkocht.

De kop boven het artikel concludeert dat “VOOR DOORVRAGEN LEF NODIG IS” en dat is een eigenschap waar veel raadsleden niet over lijken te beschikken. Men ziet zichzelf namelijk in de eerste plaats als een “dienaar van de overheid”.

Van dienaren van de overheid is bekend, dat die alleen maar beoordeeld mogen worden op basis van waar ze zich mee bezig hebben gehouden en niet op basis van het resultaat dat ze met “het zich bezighouden” hebben bereikt.

En dat leidt tot een zelfgenoegzaamheid, die de tenen doet krommen.

 

Adequaat?

Het bericht in de krant van zaterdag (23-11-2019) bevatte niet alleen het aanbod van de directeur Bruil van Droomparken om te bemiddelen tussen provincie en gemeente.

Het bevatte ook reacties van raadsleden op het voornemen van de provincie om een reactieve aanwijzing te geven. Voor het gemak van mijn lezers reproduceer ik het bericht (dat in de krant van zaterdag stond) onder mijn column.

Keesman (SP) laat weten dat het eerst duidelijk moet worden wat de provincie wil. Wel, dat staat vrij nauwkeurig omschreven in de zienswijze zelf en het advies van van de PARK. (Provinciaal Adviseur Ruimtelijke Kwaliteit). Het zelfde geldt eigenlijk voor Van Marle (D66) , die nu jammert dat die 200 woningen niet zo onaanvaardbaar waren als er nu door de provincie wordt voorgesteld.

Waar heeft hij het over? Ik citeer maar even letterlijk het PARK Rapport van 8 mei 2019.

Uit de door Van Uum onderzochte alternatieven blijkt dat op deze kwetsbare locatie 200 vakantiewoningen aan het water niet op een kwalitatief hoogwaardige wijze inpasbaar zijn.
Of de maximaal 200 vakantiewoningen wel hoogwaardig inpasbaar zijn, wanneer zij niet ieder aan vaarwater liggen laat zich thans niet beoordelen.

Ontwerpend onderzoek moet dat uitwijzen. Daar had de ARO ook om verzocht.

Op dit moment kan ik als PARK slechts de door de ARO gemaakte opmerking dat ‘maximaal 200 vakantiewoningen voor deze locatie mogelijk een te zwaar programma is’ onderschrijven.

Heeft de gemeente het gewijzigde ontwerp (dat niet veel meer was dan een voorlopig krabbeltje en dat als gevolg van participatie door Jan en Alleman in theorie nog alle kanten op kan) ter beoordeling voorgelegd aan de Aro? (Adviescommissie Ruimtelijke Ordening)

Volgens mij niet, dus waarom vindt Van Marle het dan gek, dat de ARO een voorbehoud maakt ten aanzien van dat onderdeel van het bestemmingsplan?

Freek Jans (Hea) beklaagt zich over het feit dat de bevolking eerder is ingelicht dan hijzelf, maar laat onvermeld, welke onherstelbare schade daarmee volgens hem is aangericht. Van Reijswoud (VVD) zet er ook zijn vraagtekens bij, om vervolgens te constateren,  dat het enige wat de provincie bereikt heeft een hoop onrust is.

Dat is een wel heel kortzichtige samenvatting van wat het provinciebestuur met haar reactieve aanwijzing hoopt te bereiken.

Ik neem aan, dat de provincie met haar aanwijzing hoopt te bereiken, dat de raad haar taken eindelijk serieus gaat nemen en dus niet alleen maar gedachteloos aan de hand van het college blijft voortmodderen.

En niet alleen het door het college gemaakte uittreksel van een zienswijze lezen, maar ook de zienswijze zelf en dan pas beoordelen of de door het college gegeven reactie op een zienswijze een adequate reactie was.

Dat was, op de door mij ingediende zienswijze, zeker niet het geval. Hieronder het krantenbericht waar deze column over gaat.

De daad bij het woord voegen.

Inmiddels heeft ook een tweede lokale partij, Enkhuizen Vooruit, de stap gezet om vragen te stellen aan het college over de ontwikkelingen op het REZ.

De vragen staan de lezen op het Raads Informatie Systeem (RIS) en zijn via deze link te lezen.

Inhoudelijk spreken ze me wat meer aan dan de HEA vragen, omdat ze technischer van aard zijn en bedoeld om helderheid te verschaffen over het proces.

Zelf heb ik inmiddels ook een Wob verzoek ingediend met zo’n 8 vragen.

Maar wat me vooral deugd doet, is dat er twee lokale partijen zijn die voor de burgers duidelijkheid proberen te verschaffen.

Want duidelijkheid (transparantie) is de belangrijkste voorwaarde om burgerparticipatie te realiseren.

Alle partijen roepen om het hardst dat ze het willen, maar deze twee partijen voegen de daad bij het woord en ze dienen om die reden gewaardeerd te worden.

Wat de overige partijen betreft. Vanavond (1 vandaag) legt ZZM directeur Warnink op de nationale TV uit, wat de gevolgen van de gemeentelijke plannen zijn voor het museum.

Omdat onze raadsleden (volgens burgemeester en griffier) in een procedure zitten vertrouw ik er op dat ze niet zullen kijken, hoewel ik voor Langbroek en de Jong mijn hand niet in het vuur durf te steken.

 

Handen en haar.

In de Enkhuizer krant van donderdag lees ik dat Hans Langbroek (HEA) de aankomende raadsvergadering (19 juni) weer nieuwe vragen gaat stellen.

Allemachtig. Houdt het dan nooit op?

Dat voortdurende gevraag naar de mening van het college? Wordt het niet eens tijd dat er iemand (op basis van wat er tot dusver door het college is verteld) begint met het trekken van conclusies?

Om die vervolgens aan de overige fracties voor te leggen met de vraag, bent U het hier mee eens?

Weet Langbroek, na 12 jaar raadslidmaatschap, nog steeds niet dat als je vragen stelt bij het agendapunt vragen, je over het antwoord op die vragen niet kan discussiëren? Dus als je een uitspraak van de raad wilt, dan moet je ophouden met het stellen van vragen aan het college, maar dingen constateren en daarover een motie (vreemd aan de orde van de dag) indienen.

Het probleem is alleen, je moet wel even nadenken waar zo’n motie over moet gaan en waarover je de raad een uitspraak wilt laten doen.

Over de geheimhoudingsplicht? Dat is wettelijk geregeld. En degenen die dat geregeld hebben, hadden waarschijnlijk meer verstand van zaken dan wie dan ook in de huidige raad van Enkhuizen. Maar helaas zijn er in Enkhuizen dan altijd weer mensen, die er op staan om het zwarte garen opnieuw uit te vinden.

Feitelijk bestaat geheimhoudingsplicht in deze kwestie niet eens. Omdat het college tot tweemaal toe verzuimd heeft om (binnen de daarvoor geldende termijn) een voorstel tot bekrachtiging  in te dienen. Onder het motto, driemaal is scheepsrecht, lijkt het college het voor de derde keer te willen proberen.

Althans dat heeft ze aangekondigd in het antwoord op de vragen van Langbroek (en de Jong), maar zelfs dat is nog niet zeker. Want het daarvoor benodigde raadsvoorstel ontbreekt nog steeds op de agenda en het is nog maar de vraag of de raad er mee instemt dat het op de agenda wordt geplaatst.

Gelet op het tijdstip waarop men het wil plaatsen. Nog geen drie werkdagen voor de vergadering.

Aangezien het college tot tweemaal toe verzuimd heeft om datgene te doen wat ze had moeten doen, lijkt het me geen vanzelfsprekendheid dat de raad instemt met een agendapunt waarop men zich niet heeft kunnen voorbereiden.

Het college heeft juridisch advies ingewonnen bij een externe partij. Dus het formuleren van een raadsvoorstel kan geen al te groot probleem zijn. Maar men zadelt de raad wel met een probleem op als men zo kort voor de vergadering met een voorstel komt waarvoor men tot dusver geen sluitende rechtvaardiging heeft gegeven.

Dus het is niet alleen de vraag of er een raadsvoorstel komt, maar als het er komt, of de raad bereid is om het behandeling te nemen. Het is uiteindelijk de raad die beslist wat wel en wat niet aan de agenda mag worden toegevoegd.

Daardoor blijft de situatie, van een niet bestaande geheimhoudingsplicht (als gevolg van voortdurende nalatigheid van het college) gehandhaafd.

Mag het college doen, wat ze tot dusver heeft proberen te doen?  Raadsleden weigeren inzage te geven in hetgeen ze met de architect heeft afgesproken?

Dat lijkt me niet, want daarmee stelt het college een voorwaarde aan de uitoefening van het recht van de raad om het college te controleren.

Het college kan hoogstens geheimhouding gelasten tot het moment dat de raad in staat is zich daarover uit te spreken. Het is uiteindelijk de raad, die (als hoogste orgaan binnen de gemeente) beslist of er een afdoende reden is voor geheimhouding en niet het college.

En dan is er nog een (niet onbelangrijk) gegeven. Het college zal in haar raadsvoorstel moeten aangeven op grond van welk WOB artikel haar verzoek tot geheimhouding is gebaseerd. Het college heeft tot dusver niet meer bekend gemaakt dan dat het een verzoek van de architect betreft.

Dat wordt betwist door de architect, maar zelfs al zou hij het niet betwisten: het blote feit dat hij een verzoek tot geheimhouding heeft ingediend kan nooit tot gevolg hebben dat een college het beginsel van openbaar bestuur ter zijde schuift.

Het is allemaal van een ongekende treurigheid met slechts één lichtpuntje. Het feit dat HEA tenminste zijn best doet om een verworvenheid als “openbaar bestuur” veilig te stellen.

Dat ik mijn twijfels heb over de manier waarop HEA dat probeert te doen is verder niet van belang.

De inzet van deze fractie steekt in ieder geval in gunstige zin af tegen de inzet van alle overige fracties die voornamelijk met hun handen in het haar lijken zitten.

Sufferdje

Op 18 april schrijft Hans Langbroek op het HEA blog een beschouwing over het informatieproces onder de titel “De grote stilte over Enkhuizer coalities en opposities”. Daarin beklaagt hij zich over het feit dat de informateur maar 1 keer met hem heeft gesproken, waaruit hij concludeert dat zijn partij verder niet betrokken zal worden bij verdere besprekingen.

Voor wat deze fase betrof juist, maar het getuigt tevens van een gebrekkig inzicht in het informatieproces. Langbroek en daarmee ook het HEA zijn verklaard voorstander van een Raadsbreed programma, waarvan de VVD en D66 de grote pleitbezorgers zijn. Dat lag echter niet besloten in de opdracht aan de vorige informateur.

De zoektocht naar de deelnemers aan een raadsbreed programma is nu pas begonnen. Nadat informateur Keur zijn zoektocht naar een coalitie rond de SP gestaakt had. Het geklaag van Langbroek was dus iets te voorbarig. Hij zal door de nieuwe (en niet partij gebonden informateur) ongetwijfeld geraadpleegd worden over zijn mogelijke deelname aan een raadsbreed programma.

Veertien dagen eerder (4 april) plaatste ik op mijn blog het bericht “De aanbevelingen van Hans”. Daarin toon ik aan, dat Langbroek een twitter van Mark Collet heeft geretweet. In de tweet van Mark Collet beveelt hij zijn boek “The fall of western man” aan. Door die tweet te retweeten doet Langbroek feitelijk hetzelfde. Hij beveelt (bij zijn volgelingen) het boek van Mark Collet aan.

Hans is niet de enige die het boek aanbeveelt. Er zijn ook anderen die het aanbevelen, waaronder de David Duke, voormalig Grand Wizzard (=leider) van de Ku KLux Klan en holocaust ontkenner. Kortom Hans beschikt over niet alledaagse medestanders.

Diezelfde dag retweet hij ook nog twee ander tweets van Mark Collet die, net als Hans, gezien kan worden als een kleurrijk persoon. Zo was hij ooit directeur van de jeugdbeweging van de BNP, de British National Party.

Een partij die een neo-nazistisch gedachtengoed binnen het Verenigd Koninkrijk probeert te verspreiden. Iets wat de vriendin van Mark er toe gebracht heeft om een swastika op haar linker borst te laten tatoeëren.

Enfin, op 24 april, dus 6 dagen nadat Hans zijn beklag heeft gedaan over het informatieproces besluit ster-verslaggever Cees Beemster aandacht te besteden aan de opvattingen van Langbroek. En waaruit bestaat die aandacht dan? Aan zijn lamentatie over de informateur die hij op zijn blog geplaatst heeft. Maar nog steeds geen woord in de Enkhuizer krant over zijn hoogst opmerkelijke  politieke voorkeuren.

Het is dan ook niet voor niets, dat de Enkhuizer Krant steeds vaker liefdevol wordt omschreven als “het lokale sufferdje”.

Onder het tapijt vegen.

In zijn beleidsdocument stelt Langbroek (= HEA) een raadsbreed akkoord tegenover een coalitie-oppositie systeem, omdat het laatste de dualistische democratie zou ondermijnen.

Dat is de charme van Langbroek. Hij telt allerhande begrippen bij elkaar op, waardoor er geheel nieuwe begrippen ontstaan, waarvan alleen hijzelf de precieze omvang en reikwijdte kent.

Wat houdt een raadsbreed akkoord eigenlijk in? Hoe realiseer je dat? En wat is een coalitie/oppositie systeem?

Bestaat er een methode, die tegengestelde opvattingen (onderdeel van het systeem van coalitie/oppositie) als sneeuw voor de zon doet verdwijnen? Of komt dat alleen voor in de Volksrepubliek China en de Democratische Volksrepubliek Korea?

En waarom zouden tegengestelde opvattingen een bedreiging moeten zijn voor een duaal systeem, dat tot doel heeft een striktere scheiding aan te brengen tussen de taken van uitvoerders (het college) en van hun controleurs (de raad)?

Meent Langbroek werkelijk, dat de controleurs (raad) het afgelopen jaar transparanter en beter hun werk hebben gedaan dan in de jaren er voor?

Bijvoorbeeld bij de afronding van het Dromdossier. Waarbij de stichting geruisloos € 50.000,- extra subsidie kreeg toebedeeld, zodat ze een maand later iedereen kon wijsmaken dat ze een exploitatieoverschot van € 5.000,- had.

Is hij echt van mening, dat het voorstel van wethouder Struijlaart, om de inwoners van Enkhuizen 30% meer te laten betalen aan het SED ontwikkelingsplan (dan de overige SED inwoners), door de raad kritisch is beoordeeld? Of had men, ondanks de waarschuwing, er gewoon geen zin in om er bij stil te staan?

In beide gevallen verzaakte de raad duidelijk haar plicht als controleur.

Zoals dat eerder ook al in het Dromdossier het geval was toen het (toenmalige) college beweerde dat betalingsafspraken (met de aannemer) niet schriftelijk waren vastgelegd of bevestigd. In plaats van het college toen de wacht aan te zeggen mocht het blijven van de raad, om een jaar later (met een voorwendsel) alsnog te worden weggestuurd.

Op dit moment worden er allerhande verstrekkende afspraken gemaakt over het REZ met een BV met niet meer dan één werknemer (OREZ BV). Te hopen is, dat het huidige college die afspraken wel schriftelijk vastlegt, anders is daar straks de ellende ook niet te overzien.

Het probleem is volgens mij dan ook niet een coalitie/oppositie “systeem”, maar het feit dat raadslieden zich dolgraag willen profileren als medebestuurders en zich absoluut niet willen gedragen als controleurs. Omdat een beetje mee babbelen met de bestuurders (het college) nu eenmaal makkelijker en gezelliger is, dan het kritisch volgen en ondervragen.

Met als gevolg dat de vergaderingen wel in een prettige sfeer verlopen, maar dat de inwoners van Enkhuizen wel 30% meer bijdragen aan de kosten van het ontwikkelingsplan dan de andere SED inwoners.

En dat Enkhuizen 45% betaalt van de kosten van het uitvoeringsplan schuldhulpverlening.

Het bovenstaande maakt duidelijk dat er helemaal geen vaststaande verdeelsleutel is. Die wordt per situatie bekeken en vastgesteld. Dat had ook bij het ontwikkelingsplan moeten gebeuren.

En omdat in het geval van het ontwikkelingsplan de belangen per inwoner gelijk waren, hadden ook de kosten (per inwoner) gelijk verdeeld moeten worden.

Dus Langbroek’s conclusie dat het tegenwoordig allemaal koek en ei is, lijkt me enigszins overdreven. Het plichtsverzuim van de raad is er zeker niet minder op geworden en de gewone burger betaalt daarvoor de prijs.

Over dat plichtsverzuim is trouwens wel een raadsbreed akkoord ontstaan. Als we ons destijds vergist hebben, dan trekken we daar geen lering uit, maar doen we alsof onze neus bloedt.

Daarom vrees ik, dat al die raadsbrede akkoorden, waar Langbroek zo’n voorstander van is, er alleen maar toe zullen leiden dat het eigen falen nog gemakkelijker onder het tapijt kan worden geveegd dan nu al het geval is.

Hardop denken

Column’s

Wat ik met mijn blog nu al meer dan 8 jaar doe, is hardop denken over de lokale politiek. Tot aan 1-1-2018 als partijloos burger, vanaf die datum als partijlid van Nieuw Enkhuizen.

Er zijn mensen die vinden dat ik als partijlid niet langer hardop mag denken, maar dat ik me me moet vereenzelvigen met wat onze politieke leiders denken of zeggen.

Dat mag in de Chinese Volksrepubliek zo zijn, ik ben een andere mening toegedaan.

Ik denk dat het openbaar bespreken van zaken leidt tot  beter inzicht.  Het kost me geen moeite om te erkennen dat sommige zaken wellicht beter in besloten kring kunnen worden besproken, maar de neiging van veel politici om bijna alles achter gesloten deuren te willen bespreken leidt volgens mij niet tot betere politieke besluitvorming.

Ik ben niet de enige die hardop denkt over de plaatselijke politiek.

Sinds enige tijd denkt oud-wethouder en partij-hotemetoot Olierook ook hardop door middel van columns op de website van de SP.

Vooral zijn opvatting over de SED problematiek vond ik opvallend. Waar anderen, waaronder de SP afdeling, de problemen dachten te kunnen oplossen door het aannemen van extra leidinggevend personeel, bepleitte Olierook een totaal andere aanpak.

Namelijk, ontslag van een aanzienlijk deel van de reeds aanwezige leidinggevenden, waarbij hij de indruk wekte dat dit (persoonlijke) standpunt tevens inzet van de verkiezingen zou worden voor de SP. Daarvan is echter niets gebleken.

Het is daarom goed om te beseffen dat wat columnisten denken en opschrijven niet noodzakelijkerwijs het standpunt van de partij is waar ze lid van zijn.

Dat onderscheid is wat moeilijker te maken bij de derde lokale hardop denker, Hans Langbroek. Die denkt niet alleen graag hardop via twitter, maar is ook politiek leider van zijn partij. Wanneer zijn persoonlijke opvatting plaatsmaakt voor een partijstandpunt is niet altijd even duidelijk.

Zo dacht Langbroek via twitter dit hardop.

HOP uit Heerhugowaard en VVD Bloemendaal willen een raadsbreed akkoord. Daar gaan wij, Het Enkhuizer Alternatief, ook voor in #enkhuizen.
Dat werkte afgelopen jaar goed en is superieur aan het systeem van coalitie en oppositie, dat alleen maar dualistische democratie ondermijnt.

— Hans Langbroek (@HansLangbroek) March 24, 2018

Langbroek heeft deze persoonlijke opvatting inmiddels uitgewerkt tot een formeel partijstandpunt dat hij via zijn partijwebsite en Facebook naar buiten heeft gebracht.

Wat hij precies bedoeld met een raadsbreed akkoord en hoe hij dat wil bewerkstelligen is me niet duidelijk, maar daar zal 29 maart (wanneer de nieuw gekozen raad voor het eerst bijeen is) ongetwijfeld meer over bekend worden.

Spierballentaal.

De Enkhuizer Krant van zaterdag meldt dat raadsleden in de regio hun macht terug willen. Zelf schrijf ik al maanden, dat Enkhuizer raadsleden te lamlendig zijn om van hun macht gebruik te maken. Wie heeft er gelijk?

Het probleem zit hem in de taakstelling. Raadslieden zien zichzelf graag als bestuurders. Dat geeft meer prestige en aanzien. Maar om te kunnen besturen heb je eigenlijk geen raadsleden nodig. De meesten ontberen daarvoor de kennis. De bestuurlijke inbreng van de raad blijft meestal beperkt het stellen van een paar (niet al te indringende) vragen.

Raadsleden zouden er in mijn ogen verstandiger aan doen minder te willen besturen en meer te willen controleren. Dat was ook de doelstelling van Paljas 4 jaar geleden, meer nadruk op controle  en minder nadruk op het willen meebesturen. Je zou het zelfs het doel van het dualisme kunnen noemen.

Het Drom dossier is een prachtig voorbeeld van hoe de raad keer op keer faalt wanneer het gaat om haar controlerende functie. Tenzij ze tot inzicht komt, zal precies hetzelfde gebeuren bij het eerstvolgende project dat op stapel staat, het REZ en alle daaropvolgende projecten. Het lijkt me een serieus probleem, dat ik al eerder gesignaleerd heb, maar ik kan me niet herinneren dat er ook maar één raadslid serieus op in gegaan is.

Nu begrijp ik dat de overgrote meerderheid afkerig is van het reageren op mijn blog. Prima, moeten ze zelf weten, maar ook via de eigen communicatie kanalen weigeren ze het probleem (nagenoeg afwezigheid van controle) te bespreken. Feitelijk bespreken ze nooit iets met hun kiezers, alleen nu de verkiezingen naderbij komen willen ze nog wel eens een standpunt over het één en ander afkondigen.

Zo willen ze plotseling veel meer macht. OK, maar wat willen ze daar dan mee doen? Niet controleren, want daar hebben ze een broertje dood aan. Nee, ze willen meepraten. Vroeger hadden ze het gevoel dat ze er toe deden omdat ze konden meepraten over de aanschaf van een brandweerauto.

Dat stelde je in staat om als een hond met 7 staarten door de stad te lopen en te zeggen, kijk eens, nieuwe brandweerauto, heb ik voor gezorgd. Nu hoef je alleen maar de begroting en de jaarrekening van de Veiligheidsregio goed te keuren. Ook belangrijk en verantwoordelijk werk natuurlijk, alleen raakt de gemiddelde kiezer daar iets minder van onder de indruk.

Waar men nu naar streeft is afschaffing van het CAW, de gemeenschappelijke regeling van de 7 West-Friese gemeenten die namens die gemeenten aandeelhouder is van het enige afvalbedrijf in de regio HVC.

Het idee is, dat je als individuele gemeente dan meer macht hebt t.o.v. de HVC. Hoe men tot die gedachte is gekomen is me een raadsel.

Het CAW heeft de afgelopen maanden de nodige reputatieschade opgelopen. Allereerst stemde het bestuur ervan in met een veel hogere beloning voor de directeur van de HVC dan er in Enkhuizen wenselijk wordt gevonden. Daarna stemde men in met de HVC wens een betaling te eisen voor het ophalen van grof vuil.

De oplossing die nu wordt voorgesteld is de ontbinding van het CAW, dan wel uittreden. Dat laatste heeft de voorkeur van drie partijen in Enkhuizen. SP, HEA en Van der Pijll.

Zal opheffen of uittreden meer opleveren dan de mogelijkheid tot borstklopperij ten behoeve van de eerst komende verkiezingen? Ik vrees van niet.

Ik kan me niet herinneren dat, welke politieke stroming dan ook, gepleit heeft voor corrigerende maatregelen. Een motie van afkeuring richting CAW bestuur bijvoorbeeld.

Men moppert wat tegen een verslaggever die dat allemaal netjes opschrijft, maar dat is alles wat er wordt ondernomen.

Het Enkhuizer initiatief bestaat uit het onderzoeken van de kosten van uittreding. Niet meer dan dat. Een motie van afkeuring vindt men kennelijk al te ver gaan.

Maar zelfs als die kosten meevallen, wat denkt men dan te kunnen bereiken op basis van (laten we zeggen)  5 % van de aandelen in de HVC? Denken SP, HEA en Van der Pijll dat het HVC bestuur dan wel luistert en de billen samenknijpt als Enkhuizen laat weten het ergens niet mee eens te zijn?

Kortom, als je als 7 West-Friese gemeenten er al niet in slaagt om het bestuur van het CAW te dwingen om naar je te luisteren, dan is de kans verwaarloosbaar klein, dat het je wel lukt, als je hetzelfde probeert met het HVC.

Het probleem is niet dat de regionale raadsleden over onvoldoende macht beschikken, het probleem is dat ze geen flauw benul hebben hoe ze er gebruik van moeten maken.

En in plaats daarvan komen ze (met het oog op de verkiezingen) met spierballentaal die verder nergens toe zal leiden.

Niet eindeloos weglopen.

Eindelijk een fractie die beseft dat je niet eindeloos weg kunt blijven lopen voor je verantwoordelijkheid. Hans Langbroek (HEA) heeft het college de vraag gesteld of het juist is dat de gebruikerswensen (€ 21.756,-) niet zijn doorbelast.

Simpele vraag, simpel antwoord.

Mooie gelegenheid voor wethouder Luyckx om duidelijk te maken dat hij uit ander hout is gesneden dan zijn voorgangers in dit dossier en die niet beter wisten te doen dan te misleiden en vertragen. Zijn raadsbrief van 12 juni 2017 over een uitspraak van het College van Beroep voor het Bedrijfsleven (over een subsidie voor de Drommedaris) sluit hij af met de woorden

“In het project Dromedaris spelen nog de volgende actuele zaken, de procedure rondom het lopende Wob-verzoek en het meerwerk rond de elektriciteit.”

De procedure rond het WOB verzoek komt eerdaags tot een einde, waarbij de rechter al dan niet tot de conclusie komt of het vorige college geloofwaardig was. Die uitspraak betreft niet alleen het voormalige college, maar natuurlijk ook de voorzitter ervan burgemeester Jan Transparant en zijn trouwe metgezel  Jan Slagter.

Ook al is de rechter het met me eens (net als de rest van de bevolking) dan nog zit mijn werk er op. Ik ga namelijk niet over de bestuurscultuur van Enkhuizen, daar mankeert het nodige aan, maar het is de raad die daar iets aan moet doen. Ik kan alleen maar hopen dat ze eindelijk wakker schrikken.

Ik kan natuurlijk naar de Commissaris van de Koning schrijven met de vraag of het niet eens tijd wordt dat hij ingrijpt, maar ik weet niet of ik daar wel zin in heb.

Wat het meerwerk rond de elektriciteit betreft, dat wordt een stuk makkelijker te verklaren als je eenmaal hebt erkent, dat je als gemeente de stichting de kosten van de gebruikerswensen hebt kwijtgescholden. Dan blijft er weliswaar nog een bedragje over dat niet kan worden verklaard, maar dat is peanuts vergeleken met de eerdere bedragen.

Misschien pijnlijk voor de stichting die geheim probeert te houden dat ze met enige regelmaat geld krijgt toegestopt van de gemeente, maar het zou een zegen zijn, als ook deze notabelen zich eens zouden realiseren dat het niet vanzelfsprekend is dat je de belastingbetaler laat opdraaien voor al de leuke plannetjes die je bedenkt.