Om problemen vragen.

Punt vijf van de risico analyse wat betreft de ontwikkeling van het recreatieoord vermeldt “Geen draagvlak voor totale herontwikkeling”.

Dat risico wordt als “laag” ingeschat.

Als beheersmaatregel (die tot doel heeft het risico op dit onderdeel te verminderen) werd o.a. geadviseerd “betrekken stakeholders en bevolking bij herontwikkeling gedurende de planvorming en realisatie.”

Naar aanleiding van dit punt stelde Slier (VVD) de vraag of er met de stakeholders was gesproken. Wethouder de Jong antwoordde blijmoedig dat dit het geval was geweest, waarop Slier tevreden in zijn schulp terug kroop.

Voor hem wat kennelijk voldoende te weten dat er gesprekken hadden plaatsgevonden. Over de inhoud van die gesprekken verder geen vragen.

Maar juist de inhoud van die gesprekken zijn van wezenlijk belang en de stakeholders zijn aanzienlijk minder blijmoedig dan wethouder de Jong. Sterker nog , men ergert zich aan de vrijblijvendheid van die gesprekken.

Het gehele project valt of staat met de verhuizing van de camping. Dat onderdeel moet als eerste geregeld zijn. De gemeente heeft op dat punt nog geen concrete stap ondernomen, anders dan het verspreiden van geruchten.

Men had gedurende de afgelopen 5 jaar toch op zijn minst een indicatie kunnen vragen voor wat betreft de kosten van het inrichten van een nieuwe camping. Aanleg van riolering en elektra. Sanitair gebouwtjes, etc etc.

Maar misschien heeft men wel een indicatie gevraagd, maar is dat informatie die men liever niet met de raadsleden deelt. Die zou op basis daarvan misschien tot de conclusie kunnen komen dat de kosten dusdanig zijn dat het hele project op losse schroeven komt te staan.

Er is echter een ontsnappingsclausule voor de gemeente.

Als er geen exploitant voor de nieuwe camping wordt gevonden hoeft de nieuwe camping ook niet te worden aangelegd.

De huidige campingbewoners zijn zich dat ook bewust. Zelfs al zouden ze in principe bereid zijn tot verhuizing, dan nog is er  geen enkele garantie dat de nieuwe camping er ook daadwerkelijk komt.

Men moet er dus rekening mee houden dat de huidige bewoners van de camping zich met hand en tand zullen verzetten tegen een verhuizing. Dat het risico dat dit zal gebeuren niet “klein”, maar juist heel groot is.

Wat voor de camping geldt, geldt ook voor de ander stakeholders zoals de zeilschool en de midgetgolfbaan.

Kortom, het vraagje van Slier (en het antwoord daarop van de wethouder) is volkomen betekenisloos.

Als je op basis van dat soort van algemeenheden een “go” besluit neemt, dan vraag je om problemen.

Fata Morgana beleid.

Uit de laatste raadsbrief van het college blijkt dat men (inzake het SMC) het fata morgana beleid van het vorige college blijft voortzetten.

De brief heeft de pakkende titel “Bestendiging ingezette koers project SMC” mee gekregen en kunt U hier lezen.

Die koers was een bedenksel van wethouder Boland en kreeg de naam “gefaseerde realisatie”. Het bedenksel was een opdracht van de Raad geworden, omdat de raadsleden Slier (VVD/D’66), Visser (CDA) en Wijchers (NE) op 13 maart 2012 een motie met die strekking hadden ingediend.

Omdat geen van drieën in staat bleken uit te leggen wat zij met “gefaseerde realisatie” bedoelden, (alleen Boland doorgrondde de mogelijkheden van die motie onmiddellijk) nam ik destijds gemakshalve maar aan, dat de motie was voorbereid door Boland en zijn ambtelijk apparaat en dat Slier, Visser en Wijchers hun rol van slippendrager van het college nog even mochten etaleren.

Immers de motie was een antwoord op een motie van SP en LQ waarin er werd aangedrongen de samenwerking met de Nijs te beëindigen (wegens het niet nakomen van de overeengekomen verplichtingen).

Inmiddels lees ik in het NHD van zaterdag dat Visser (CDA) inmiddels tot het kamp SP, LQ gerekend zou moeten worden. Ook hij ziet niets meer in een voortzetting van de samenwerking met de Nijs. Maar laten we niet te vroeg juichen, het zou zo maar weer kunnen dat SP, LQ, weer van gedachten zijn veranderd omdat “hun” wethouders de plannen van het vorige college hebben overgenomen.

Het begrip “gefaseerde realisatie” is niet meer dan een taalkundige vondst, waarachter je kunt verbergen, dat de oorspronkelijke opdracht niet langer uitvoerbaar is en je onderhandelt over een nieuwe opdracht.

Waar het de gemeente nog wel lukt de raadsleden in dat opzicht een rad voor de ogen te draaien, bij de Nijs heeft ze aanzienlijk minder succes. Daar noemt men de dingen waarschijnlijk gewoon bij naam.

Bovendien acht men zichzelf klaarblijkelijk niet schuldig aan het leveren van een wanprestatie en stelt me dus gewoon zijn eisen wanneer het gaat om een nieuwe opdracht, wat de “gefaseerde realisatie” natuurlijk ook gewoon is.

De raadsbrief heeft dan ook geen ander doel dan het vorige college volledig van blaam te zuiveren en de indruk te wekken dat er in het verleden noch door het college, noch door de ambtelijke ondersteuning ook maar enige fout is gemaakt.

Pas als de discussie over deze raadsbrief is afgerond kan een eind gemaakt worden het fata morgana beleid en komt een oplossing in zicht. Visser (CDA) schetst daarvan al de contouren. Vroeg of laat zal er een nieuw plan moeten komen, dat gaat de gemeente een fikse duit kosten (vergeleken met het oorspronkelijke plan), maar dat mag (dat is het uiteindelijke doel van deze raadsbrief) het vorige college niet worden aangerekend.

En dan te bedenken dat het allemaal begonnen is met een bezoek van burgemeester Baas aan de fractievergadering van Nieuw Enkhuizen om daar een onwillig raadslid over te halen om voor “zijn” oplossing te kiezen.

Uitstellen

Waar ik ook nieuwsgierig naar ben is de houding van VVD/D’66 wanneer het over de Drommedaris gaat vanavond.

In de vergadering van 10 mei vorig jaar reageerde Slier (VVD) op de opmerking van Kunst (dat je op basis van het amendement eindeloos door kunt gaan met het aanvragen van subsidies) met  een parmantig “Ik zie het probleem niet. Als het geld in januari niet binnen is, kan de raad besluiten dat het plan niet doorgaat.”

Deze truc heeft hij ongetwijfeld overgenomen van voorman Boland, die ook altijd elk probleem over een te nemen besluit wegwuift met de mededeling dat er op een later tijdstip nog een besluit moet worden genomen en dat de Raad dan (in dat latere stadium) alsnog kan besluiten dat de zaak niet door gaat.

Althans dat was bij de besluitvorming vaste prik. Het te nemen besluit was nooit belangrijk omdat de Raad altijd nog kon besluiten om niet verder door te gaan op de ingeslagen weg.

Nu heet het, dat niet doorgaan op de ingeslagen weg de gemeente miljoenen zal gaan kosten.

Inmiddels is het probleem, zoals Kunst het verwoordde, werkelijkheid geworden en stelt het college voor om de beslissing uit te stellen. Ongetwijfeld met instemming van Slier, omdat je in juni (of St. Juttemis) ook nog kunt besluiten om niet door te gaan met de plannen, waar je ondertussen natuurlijk wel geld aan blijft uitgeven.

Maar ook de duit die Visser (CDA) in het zakje deed op 10 mei 2011 doet me uitzien naar de vergadering van vanavond.

In 2011 zei hij “het amendement te steunen op voorwaarde dat het bij maximaal 341.000 euro blijft.”

Om te vervolgen met de constatering “dat het plan niet doorgaat als de 80% in januari niet binnen is.”

Stoere taal destijds, maar het blijft natuurlijk afwachten of hij dat vanavond gaat herhalen. Vast staat dat het   niet bij 341.000 euro blijft, de 80% ook bij lange niet is gehaald en januari is inmiddels al is verstreken dus ben ik benieuwd met welke vondst Visser nu gaat komen. (De bovenstaande citaten kunt U hier nalezen dan wel beluisteren)

Ik gok er op dat hij voor het uitstel gaat. Met pijn in ’t hart natuurlijk, dat dan weer wel.