Meer Meningen

Een mening die ook nooit de aandacht heeft gekregen die het verdiende was mijn mening, dat de verzwaring van het elektra-netwerk van de Drommedaris niet meer dan € 25.000 had gekost.

In plaats van € 100.000,- , wat door het college werd beweerd.

De juistheid van die bewering werd “bewezen” met behulp van een door de aannemer afgegeven offerte. De helft van de in de offerte genoemde kosten hadden betrekking op een situatie die zich (toen de offerte gemaakt werd) nog had kunnen voordoen, maar die zich (uiteindelijk) niet had voorgedaan.

Iets waarvan het college op de hoogte was toen ze die offerte als “bewijs” aan de raad overhandigde.

Wat was die situatie? De offerte betrof de kosten na inhuizing, wat wil zeggen, nadat er is opgeleverd. De aanleg had plaatsgevonden vóór oplevering en daarmee verviel de helft van de in de offerte genoemde kosten.

Van de resterende € 50.000,- bestond wederom de helft overduidelijk uit kosten voor de inrichting. Daarover was met de toekomstige exploitant overeengekomen, dat die kosten voor rekening van de exploitant zouden komen.

Het feit, dat de gemeente ze voor háár rekening nam betekende, dat er (buiten de daarvoor geldende procedures om) een extra  subsidie werd gegeven aan de exploitant.

Ik weet dat er een hoop mensen zijn die een hekel hebben aan procedures, maar die zijn er niet voor niets. Ze zijn er om willekeur en vriendjespolitiek te voorkomen. Afschaffen ervan brengt ons van de regen in de drup.

Maar het ergste is natuurlijk, dat de overheid probeert ergens het bewijs van te leveren met een document, waarvan men weet dat het niet van toepassing is op de situatie. Dat is in mijn ogen gewoon bedrog en voor zover ik weet is bedrog (ook door de overheid) heel gewoon strafbaar.

En een raad die dit bedrog (om wille van de lieve vrede) door de vingers ziet is in mijn ogen geen knip voor de neus waard en verliest (wat mij betreft) ook elk recht op respect.

Omdat men zich gedraagt als de hielenlikkers van het wettige gezag, in plaats van er op toe te zien (wat haar taak is), dat dit gezag zich naar behoren gedraagt.

Het feit dat deze gang van zaken plaatsvond tijdens de vorige raadsperiode maakt dit allemaal niet anders. De zwaargewichten van de huidige raad zaten ook in de vorige raad en hebben daarom ook ruimschoots boter op het hoofd.

Maar deze bestuurscultuur van wegkijken, doen of je neus bloedt en niet de waarheid willen weten, omdat de gemiddelde kiezer toch niks in de gaten heeft, kost ons handen vol geld.

Dat college en raad zich van de domme houden kan ik nog begrijpen, maar dat het NHD die signalen niet oppikt, blijf ik onbegrijpelijk vinden.

 

Struisvogelpolitiek.

Gisteren ging het over het instellen van een geheel nieuwe ambtelijke functie met als doel ondermijning van de overheid door criminele organisaties te voorkomen.

Na te zijn opgespoord zouden die criminele organisaties met wortel en tak worden uitgeroeid. En dat alles voor de alleszins bescheiden bijdrage van € 60.000,-. Nooit eerder  stelde de gemeente iets (het met wortel en tak uitroeien van crimineel gedrag) in het vooruitzicht voor zo’n bescheiden bedrag.

Ondanks de ingehuurde handhavers is zelfs het fietsen in de Westerstraat nog niet geheel uitgeroeid en steekt het van tijd tot tijd de kop weer op.

Maar wat nu, als de wetsovertreders zich niet buiten, maar binnen de overheid zouden  bevinden? Zouden die dan ook worden opgespoord of moet daar dan weer een andere projectleider voor worden aangetrokken? Die daarvan ook de zaken gaat inventariseren en coördineren.

Neem bijvoorbeeld het volgende. Een aannemer wil de gemeente er van overtuigen dat bepaalde werkzaamheden beter vóór oplevering gedaan kunnen worden, dan dat het werk gedaan wordt nadat er is opgeleverd en alle benodigde apparatuur weer opnieuw in stelling moet worden gebracht.

Ter illustratie maakt hij een offerte voor geval de werkzaamheden na oplevering worden  uitgevoerd. Hij overdrijft een beetje waardoor de kosten het drievoudige zijn van de kosten die gemaakt worden voor oplevering. Maakt verder niet uit, de werkzaamheden worden namelijk uiteindelijk toch voor (en niet na) de oplevering uitgevoerd en tegen kosten die 1/3 blijken te zijn van de in de offerte opgenomen kosten.

Echter, de offerte wordt wel gebruikt om de raad er toe over te halen het drievoudige van de werkelijke kosten aan krediet te verstrekken.

We hebben het over de verzwaring van het elektra-netwerk in de Drommedaris. De kosten van aanleg (vóór oplevering) waren globaal € 25.000,- , de kosten van aanleg na oplevering waren begroot op € 75.000,- en dan waren er nog werkzaamheden die niets met de verzwaring te maken hadden, maar wel op de offerte stonden. (€ 22.000,-)

Onder de noemer “verzwaring elektra-netwerk Drommedaris” presenteerde het college de raad een offerte van € 100.000,-. Wetende dat de omstandigheden die voor de offerte golden (aanleg nadat de oplevering had plaatsgevonden) niet van toepassing waren. Verder werd ook verzwegen, dat een deel van de op de offerte voorkomende kosten ( € 22.000.-) niets met de verzwaring  te maken hadden.

Pure misleiding van de raad door het college. Wat ondanks de vele waarschuwingen op dit blog door de raad nooit ter sprake werd gebracht, maar het oogluikend werd toegestaan.

Zoals ook een offerte van € 39.000,- voor het doen van een haalbaarheidsonderzoek, dat zonder enige op- of aanmerking door de raad werd geaccepteerd. Een onderzoek dat vier jaar eerder al was uitgevoerd, waardoor er sprake was van een spookopdracht en een spookofferte .

Beide offertes zijn misrepresentaties van de uit te voeren werkzaamheden en kunnen dus als frauduleus worden bestempeld.

Maar het consequent wegkijken van de raad in dat soort situaties heeft als prettige bijkomstigheid, dat je jezelf kunt wijsmaken dat toezicht houden volstrekt overbodig is.

En dus komen de twee grootste partijen in de raad (SP & VVD) tot de opvallende conclusie, dat een oppositie (wiens voornaamste taak is toezicht houden op het doen en laten van de macht) in Enkhuizen feitelijk overbodig is.

Grappig is dat de Enkhuizer raad denkt, dat de problemen die men ervaart voortvloeien uit het bestaan van een oppositie en dat men die problemen dus oplost door de oppositie uit te bannen.

In werkelijkheid heeft er (door het onvolwassen gedrag van de raadsleden) nooit een serieuze oppositie bestaan en is het zogenaamde opheffen ervan niet meer dan struisvogelpolitiek.

Dus naast Sinterklaaspolitiek geniet Enkhuizen ook nog enige bekendheid vanwege haar struisvogelpolitiek.

Maar de vraag is natuurlijk of je naast de bestaande toezichthouders (de provinciale overheid) weer een nieuwe toezichthouder moet creëren.

WOB verzoek

Volgens Hans Langbroek heeft hij de raadsbrief van 17 april (over de schikking tussen gemeente en architect) niet op die datum ontvangen, maar veel later en heeft hij onmiddellijk na ontvangst vragen gesteld die hij op zijn website heeft gepubliceerd.

Hij vraagt het college waarom de getroffen schikking niet openbaar is en of de leden van de raad mogelijk wel informatie krijgen over het het hoe en waarom  van de schikking. Attente reactie van Hans, maar voor het beantwoorden van dat soort vragen neemt het college gewoonlijk ruim de tijd. Bovendien hebben raadsleden de neiging om te accepteren dat zaken hun “vertrouwelijk” worden medegedeeld en zijn we als gewoon burger nog geen stap verder.

Ik denk niet, dat het college kan weigeren om de raad inzage te geven, maar ze kan wel geheimhouding opleggen. Echter, zo’n opgelegde geheimhouding dient de eerstvolgende raadsvergadering worden bevestigd door een meerderheid van de raad. En als de raad dat zou willen doen, is dat dan van invloed op de uitvoering van de WOB?

Anders gezegd kan de raad de Wet Openbaarheid Bestuur buiten werking stellen?

Reactie afwachten

Wat mij betreft, ik heb met belangstelling kennis genomen van de mededeling van het college, dat zij  een overeenkomst heeft gesloten waarin zij heeft vastgelegd, dat ze zich in het openbaar niet zal uitlaten over de inhoud van de overeenkomst.

Met andere woorden, de betrokkenen hebben in onderling overleg besloten, dat de WOB niet van toepassing is.

Ik weet, dat er uitzonderingen mogelijk zijn, maar die hebben volgens mij te maken met schade aan het landsbelang en dat is (denk ik) hier niet aan de orde.

Dus zal ik, met een beroep op de Wet Openbaarheid Bestuur, vragen om inzage in de vaststellingovereenkomst tussen de gemeente en de architect en wacht af hoe het college (onder aanvoering van onze waarnemend burgemeester) daar op gaat reageren.

En dan zullen we zien wat zwaarder weegt, de wet of de opvattingen van een college.

Overigens, het feit dat ik een dergelijk verzoek doe, hoeft anderen (in denk even aan het Dagblad voor West-Friesland) er niet van te weerhouden hetzelfde te doen.

Je eigen conclusies trekken.

De vraag was natuurlijk zou iemand er nog aandacht aan besteden? Gisteren werd hij beantwoord. Op NH-nieuws  verscheen het bericht dat Enkhuizen had geschikt met de architect over nabetaling renovatie Drommedaris. Dat  nieuws was al op 17 april (d.m.v. een raadsbrief) meegedeeld aan de raadsleden en zal in die kringen voor kennisgeving zijn aangenomen.

Waarschijnlijk voor de (toen nog) Enkhuizer Krant ook reden er geen aandacht aan te besteden. Terwijl de architect in eerdere artikelen zijn verbazing uitsprak over de chaotische wijze waarop het project werd uitgevoerd, heeft de Enkhuizer Krant zich nooit in die zin uitgelaten. Opvallend.

De architect zegt tevreden te zijn over de getroffen schikking, die ook inhoudt, dat hem een haalbaarheidsonderzoek is gegund voor wat betreft de verdere ontwikkeling van de Bierkade.  Over de hoogte van de schikking hebben partijen afgesproken dat ze geen mededelingen zullen doen.

Dat laatste verbaast me een beetje. Kan dat? Als raadslid mag je alles weten, behalve als het college iets schikt. We zijn inmiddels al vertrouwd geraakt met het idee dat wanneer  ambtenaren afspraken maken over betalingen zij daarvan niets schriftelijk vastleggen. Niet voor intern gebruik, maar ook niet in de vorm van een bevestiging van de gemaakte afspraken, voor extern gebruik.

Waardoor het voor raadsleden (laat staan gewone burgers) onmogelijk is om vast te stellen welke afspraken er daadwerkelijk zijn gemaakt.

Als er een zaak tegen de gemeente wordt aangespannen, dan weigert men commentaar zolang de zaak onder de rechter is. Als dat niet langer het geval is, dan weigert men inzicht te verschaffen omdat er geheimhouding (op wiens verzoek?) is afgesproken. Kortom, het lijkt kinderlijk eenvoudig om te voorkomen, dat de toezichthouder (de gemeenteraad) ergens toezicht op kan uitoefenen.

Maar goed, we zijn toe aan een afronding. Het raadsvoorstel van 31 maart 2015 deed voorkomen dat er een budgetoverschrijding had plaatsgevonden van € 153.000,- . Daar was niet inbegrepen € 130.000,- aan projectmanagement kosten. Die waren elders geboekt. Evenals € 90.000,- aan communicatie en advieskosten, die ook buiten de projectbegroting waren gehouden door ze als inhuur te registreren.

En niet te vergeten de overige verbouwingskosten die buiten de projectbegroting waren gehouden door ze onder te brengen als onderhoud kapitaalgoederen. Hoeveel, geen idee.  € 50.000,-, misschien € 100.000,- wie zal het zeggen? In ieder geval niet de raad, want die heeft er nooit navraag naar gedaan.

De totale overschrijding was dus € 153.000,- plus € 220.000,- plus € 100.000,- voor de verzwaring van het elektra netwerk = € 483.000,-.

Wat er geboekt werd als “onderhoud kapitaalgoederen” weten we niet, maar laten we uitgaan van € 100.000,-. Daarboven komen dan nog de extra architect kosten € 80.000,- (al dan niet verwerkt in een nieuwe opdracht). De terugbetaling van teveel ontvangen subsidie tot een bedrag van € 83.205,-. Inclusief wat klein bier in de vorm van proceskosten praten we over een tegenvaller van € 270.000,-, met als enige meevaller dat de kosten van verzwaring van het elektra lager is uitgevallen dan aanvankelijk begroot. € 75.000,- in plaats van € 100.000,-.

Als je alles optelt en aftrekt kom ik tot een budgetoverschrijding van €  728.000,-  ofwel bijna 30% van de oorspronkelijke raming van € 2.622.000,-.

En dat ondanks de plechtige belofte die wethouder Boland ooit deed: als we de verbouwing niet budget neutraal (d.w.z zonder kosten voor de gemeente) kunnen uitvoeren, dan beginnen we er niet aan.

En ondanks de motie Delleman, waarin ons verzekerd werd dat de kosten de ingediende begroting niet zouden overschrijden.

Wat verder opvalt is de volmaakte desinteresse van de raad voor wat betreft de oorzaken van deze overschrijdingen en het gemak waarmee het wethouders wordt toegestaan om de raad van alles op de mouw te spelden. Dat gold voor Boland, vervolgens voor Olierook en ten langen leste ook voor Struijlaart.

Zijn bewering, dat de kosten van elektraverzwaring € 40.000,- bedroegen, waren al meermalen weerlegd aan de hand van een eerder raadsvoorstel, maar het werd niettemin door de voltallige raad voor zoete koek geslikt. Het dualisme in de praktijk. De belangrijkste financiële expert in de raad valt niets bijzonders op. Hij en de wethouder zijn beide lid van de VVD. Trek uw eigen conclusies.

Ongemakkelijke waarheden.

Een ander politieke doodzonde is het (door de bestuurders) niet respecteren van het budgetrecht van de raad. Helaas weet de overgrote meerderheid van de burgers niet, wat het budgetrecht inhoudt.

Het budgetrecht houdt in, dat het bestuur (college of regering) nooit meer geld mag uitgeven dan haar door de bevolking (via haar vertegenwoordigers) ter beschikking is gesteld.

Door goedkeuring van de jaarlijkse begroting, dan wel door aanvullende kredieten.

Dat is een democratische verworvenheid waarvan het belang niet mag worden onderschat. Zonder dit budgetrecht zouden bestuurders namelijk naar hartenlust geld kunnen uitgeven aan allerhande privé projecten, terwijl de kosten daarvoor uiteindelijk voor rekening van de belastingbetaler zouden komen.

In strijd handelen met dit principe (meer geld uitgeven dan door de vertegenwoordigers van de bevolking ter beschikking is gesteld), is een politieke doodzonde, die tot niets anders kan leiden dan het opzeggen van het vertrouwen in de betreffende bestuurder.

Opnieuw een voorbeeld uit de Enkhuizer praktijk. De gemeenteraad had ooit een bedrag van 1.2 miljoen gereserveerd voor restauratie van de Drommedaris. De toen verantwoordelijke wethouder wilde echter graag onderzoeken of er, in plaats van een restauratie, ook een verbouwing mogelijk zou kunnen zijn. Hij vroeg om een krediet om dat onderzoek te kunnen uitvoeren. Naar ik me herinner € 125.000,-.

Uiteindelijk bleek dat hij een viervoud van dat bedrag had uitgegeven aan de voorbereiding voor een verbouwing. De raad kreeg als gevolg daarvan het dilemma voorgeschoteld. Ofwel het half miljoen aan gemaakte kosten afschrijven en zich beperken tot de goedkopere restauratie. Dan wel de verbouwing toch door te zetten.

Men besloot tot het laatste, ook al omdat werd voorgespiegeld dat de kosten van de verbouwing gemakkelijk uit subsidies kon worden betaald. Dat bleek achteraf allemaal veel te optimistisch voorgesteld, maar daar wil ik het nu niet over hebben.

Waar het me nu om gaat is dat een wethouder het viervoudige uitgeeft van wat hem ter beschikking was gesteld. Aan de voorbereiding van een verbouwing, terwijl er een onderzoek naar de mogelijkheid tot verbouwing was overeengekomen. En dat de raad zich daardoor voor een voldongen feit zag geplaatst.

De dag nadat de cijfers van die overschrijding openbaar werden gemaakt, publiceerde ik op dit blog mijn conclusie. Geen respect voor het budgetrecht van de raad.

Achteraf werd me verteld, dat de oppositie van zins was geweest een motie van wantrouwen in te dienen. Zover is het echter nooit gekomen.

Voordat de overschrijding in de raad kon worden behandeld had de toenmalige VVD/D66 fractie (toen nog één fractie) al laten weten dat zij haar steun aan het college introk, omdat een meerderheid van de raad een wijziging in de begroting wilde doorvoeren.

Laat dat even op U inwerken. Een meerderheid van de raad wil een wat socialer aanpak dan voorgesteld door het toenmalige college. In plaats van de wens van die meerderheid te respecteren (wat democratisch gebruikelijk is) trok de VVD/D66 fractie haar steun voor het college in, waarop het college haar kans schoon zag om vrijwillig af te treden.

Waarmee men voorkwam, dat men 14 dagen later tot aftreden zou zijn gedwongen. Alleen de SP moppert er in de raadsvergadering nog wat over na, maar vond het verder niet noodzakelijk om formeel haar afkeuring uit te spreken (door middel van een motie van treurnis) over de schending van het budgetrecht dat had plaatsgevonden.

Gedurende de tijd dat ik blog over de lokale politiek (8 jaar) zijn dus twee colleges voortijdig aan hun einde gekomen. In beide gevallen ging het om politieke doodzonden, maar in beide gevallen werd daar met geen woord over gerept. In beide gevallen werden er voorwendsels gebruikt om de val van het college te bewerkstelligen.

Waar de krant “ongemakkelijk nieuws” uit de weg gaat, gaat de raad “ongemakkelijke waarheden” (zoals politieke doodzonden) uit de weg.

Twee instituten, die de lokale democratie vorm en inhoud zouden moeten geven, maar die (omdat ze moeite hebben met “ongemakkelijke onderwerpen”) haar reduceert tot niet meer dan een een schijnvertoning. Waar de helft van de bevolking niet meer in gelooft en weigert om er nog aan deel te nemen.

Je zou hopen, dat beide actoren zich dat zouden aantrekken, maar daar is me tot op heden niets van gebleken.

Juichen

De Drom boekt een klein plusje juicht de Enkhuizer Krant van afgelopen donderdag. Volgens algemeen directeur Van Tongeren is dit het gevolg van de horeca activiteiten, met name de feesten en partijen die men weet te organiseren.

Van Tongeren schetst echter een tamelijk eenzijdig beeld. Afgelopen december besloot de gemeenteraad in haar onmetelijke wijsheid dat;

1. De stichting de Drom de kosten voor de (door de stichting veroorzaakte noodzaak tot) elektranetwerkverzwaring niet hoefde te betalen.
2. Dat de stichting eveneens ontslagen werd van haar verplichting een aantal inrichtingskosten, (zoals extra afzuiging, bierleiding, telefoon centrale etc. etc.)  te betalen.

Verder besloot het college dat (naast de “normale” subsidie van € 28.000,-) er in 2018 ook nog ook een € 10.000,- bedragende subsidie voor cultuureducatie, dan wel participatie voor de jeugd, moest worden gegeven.

Tellen we de bedragen die gemoeid zijn met de punten 1 t/m 2 en de extra subsidie bij elkaar op, dan komen we tot minimaal €  50.000,- aan kwijtscheldingen/subsidie.

Met andere woorden het exploitatieresultaat  van cultureel centrum de Drom vertoont geen kleine plus van € 5000,-,  maar een negatief saldo van € 45.000,- dat met behulp van kwijtscheldingen en extra subsidie is weggewerkt en omgebogen tot een kleine plus.

De krant vermeldt ook nog de bezorgdheid die de raadsfracties in december uitspraken, over mogelijke tekorten in de exploitatie. Die zijn er in 2017 dus niet dank zij het besluit van de raad om de stichting in dat jaar een extra € 50.000,- cadeau te doen.

Een nu maar afwachten of de krant ook aandacht zal besteden aan het “echte” resultaat of dat het zijn oren laat hangen naar de wensen van de Enkhuizer “raddraaiers”. Onze notabelen, waaronder de voltallige gemeenteraad,  die ons met enige regelmaat een rad voor de ogen proberen te draaien.

Bit of a chat.

Clubhuis van onze notabelen

Ja hoor, de gemeenteraad is bezorgd over het exploitatieresultaat van de Drommedaris lees ik in de krant.

Nou ik niet. Ik (en iedereen die dit blog leest) weet immers allang dat veel van de door  het stichtingsbestuur gedane beloften nooit zijn waargemaakt. Maar dat de genegenheid voor het voormalige stichtingsbestuur bij de gemeente kennelijk zo groot is, dat men dit voor de buitenwereld verborgen probeert te houden.

Keer op keer verschaft de gemeente de stichting (boven de reguliere subsidie) de middelen om aan haar verplichtingen te kunnen voldoen. Kan de stichting haar afspraken ten aanzien van de inrichting en de kosten van verzwaring niet voldoen?

Geen punt, dan neemt de gemeente die wel voor haar rekening.

Moet er te veel ontvangen subsidie terug betaald worden? Geen punt, dat neemt de gemeente wel voor haar rekening.

Er is destijds veel ophef gemaakt over het feit dat de stichting i.p.v. 1 euro bereid was om € 15.000,- huur per jaar te betalen. Een bedrag waarvoor je nog geen snackbar in de Westerstraat kan huren.  Laat staan een zalen complex met uitgebreide horeca voorzieningen. Er doen inmiddels geruchten de ronde, dat zelfs die bescheiden huur nooit is (en nooit zal worden) betaald.

Kortom de gemeenteraad heeft zichzelf, op aandringen van de maatschappelijk bovenlaag, een Witte Olifant cadeau gedaan. Een object dat er schitterend uitziet, maar waarvan de kosten van onderhoud ver uitstijgen boven wat het praktisch nut van de voorziening rechtvaardigt.

Enkhuizen is in dat opzicht niet veel anders dan tal van andere gemeenten. Terwijl er, ter meerdere glorie van bestuurders overal cultuurpaleizen worden opgericht, worden er tegelijkertijd allerhande cultuurvormen de nek omgedraaid door de subsidie er voor te verminderen. Je kunt geld nu eenmaal maar één keer uitgeven.

Maar een weg terug is er niet. Je bezorgdheid uitspreken helpt niet. Oogsten wat je gezaaid hebt is het enige wat overblijft.

Wat ik ook wel lief in de krant vond genotuleerd was de blijdschap van een raadslid (ik ben vergeten wie) over de nieuwe extra korting die de aannemer had gegeven op de uitgevoerde werkzaamheden. Zo had hij een vordering van € 60.000,- terug gebracht naar € 40.000,-.

Dat wil zeggen, zijn vordering op grond van een bepaald onderdeel. Zijn totale vordering was gestegen van € 60.000,- naar € 75.000,-.

Wat nu “nog resterende opleverpunten” heet, was in 2016 ook al bekend en zal dus toen ook al deel hebben uitgemaakt van de vordering.

Trouwens het idee dat de aannemer nog niet betaald zou zijn vind ik ook tamelijk hilarisch, want waarom zou een aannemer, die met instemming van de gemeente allerhande verbeteringen had aangebracht (zonder welke het gebouw niet eens in gebruik had kunnen worden genomen) meer dan drie jaar op zijn geld wachten?

Omdat de gemeenteraad van Enkhuizen het zicht op de werkelijkheid was kwijtgeraakt?

Karin Kunst liet in dat verband trots weten, dat iedereen inmiddels wel zou beseffen dat de Enkhuizer raad ook “nee” kan zeggen. Dat wist iedereen natuurlijk allang, zoals men ook weet dat dit verder helemaal niets uitmaakt, omdat de Enkhuizer raad uiteindelijk (al dan niet tandenknarsend) toch “ja” zegt.

Om die reden heeft het geen zin om betalingen (die makkelijk kunnen worden afgedwongen) niet te verrichten en daarmee een rechtszaak te riskeren. Het zijn de hoofse omgangsvormen binnen de gemeente die verhinderen, dat mevrouw Kunst op de hoogte wordt gesteld van de werkelijke gang van zaken. Zodat ze kan blijven geloven in het  illusionaire wereldbeeld dat ze zichzelf heeft eigen gemaakt.

Maar godzijdank hoeven we het daar niet langer over te hebben en kan het dossier over de verbouwing van de Drommedaris  worden gesloten. Ter afsluiting een uiterst kort instructiefilmpje over de menselijke voortplanting uit de jaren 50 van de vorige eeuw.

Het filmpje is een trefzekere metafoor aangaande de wijze waarop college en raad met elkaar (over een moeilijk onderwerp) dienen te communiceren om uiteindelijk tot een gezamenlijk standpunt te kunnen komen.

In die zin is het ook illustratief voor de werkwijze van het Enkhuizer gemeentebestuur.

Omdopen

De krant presenteert zich zelf graag als steunpilaar voor de democratie, maar die kwalificatie verdien je natuurlijk niet door aandacht te geven aan het feit  dat ergens weer een nieuwe nagelstudio is geopend. Het volstaat evenmin om de uitspraken van lokale politici netjes over te schrijven, je zult ze soms ook met die uitspraken moeten confronteren.

Aanstaande dinsdagavond wordt het Dromdossier formeel afgesloten. In het raadsvoorstel schrijft wethouder Struijlaart dat hij opnieuw een korting heeft weten te bedingen van € 20.000,- en dat de kosten van verzwaring nu € 40.000,- bedragen i.p.v. de eerder genoemde € 60.000,- en i.p.v. de oorspronkelijk genoemde € 100.000,-.

Struijlaart zuigt dit (ongetwijfeld op aangeven van de verantwoordelijke ambtenaar) volledig uit zijn duim. Eerder heeft de gemeente al in een raadsvoorstel verklaart dat de kosten van verzwaring € 20.000,- waren.

Waar het resterende bedrag voor bedoeld was bleef lang onduidelijk. Inmiddels is daar (dankzij het antwoord van wethouder Luyckx) wel duidelijkheid over ontstaan.

De ruim € 20.000,- aan gebruikerswensen die de stichting Drom aan de aannemer kenbaar had gemaakt (en die deel uitmaakten van de offerte) zijn (anders dan tussen gemeente en stichting was overeengekomen) nooit door de stichting betaald, maar door de gemeente.

Deze gebruikerswensen, waaronder een telefooncentrale en extra afzuiginstallatie voor de keuken, zijn welbewust omgedoopt als kosten van verzwaring, wat zij uiteraard niet zijn.

Het is niet de eerste keer dat kosten worden omgedoopt. In het Dromdossier is zeker een kwart miljoen aan kosten omgedoopt. Met als oogmerk de schijn te wekken dat men binnen het budget is gebleven.

Zijn raadsleden van dit soort omdooppraktijken op de hoogte? Uiteraard, maar men zwijgt daar liever over. Is de krant van deze omdooppraktijken op de hoogte? Uiteraard, maar ook de krant gaat niet op onderzoek uit en doet er liever het zwijgen toe.

En in plaats van onze raadsleden te confronteren met het feit dat ze dergelijke omdooppraktijken tolereren, schrijft de krant alleen datgene op wat raad en college kwijt willen.

Als je je daartoe beperkt, word je nooit een waakhond van de democratie, maar blijf je de poedel van de gevestigde orde.

Ik begrijp dat de overheid de gang van zaken graag zo rooskleurig mogelijk voorstelt, maar het is mijns inziens niet de taak van de krant daar aan mee  te werken. Wat de overheid ook mag beweren, er bestaat geen enkel bewijs dat de kosten van verzwaring van het elektra netwerk in de Drommedaris ooit € 100.000,- zijn geweest , of € 60.000,- of € 40.000,-.

Het echte en het meest opvallende nieuws in deze kwestie is dan ook, dat de raad er tot dusver nooit in is geslaagd om dat gebrek aan bewijs op te merken.

Ideeën van van anderen

Verbaasd

Afgelopen dinsdag sprak Margreet Keesman (SP) haar verbazing uit over het feit dat de zalen in de Drom niet gelijktijdig kunnen worden gebruikt, hetgeen destijds wel door het college was beloofd. Nu belooft het college wel vaker dingen die niet waar te maken zijn.

Op mijn beurt ben ik verbaasd dat de raad (inclusief de SP zodra ze deel uitmaakt van de macht) vrijwel alles gelooft wat haar door het college wordt voorgekauwd. Laat ik een paar voorbeelden noemen.

Verdubbeling van de (zalen)capaciteit leidt niet automatisch tot verdubbeling van de (culturele)behoefte, halvering van de zalencapaciteit vormt niet automatisch een verklaring voor een verlies op de exploitatie.

Laten we de prognoses van de stichting (waar de raadsleden uiteraard ook over beschikken) er maar eens bij pakken.  In het eerste jaar na verbouwing is de prognose van de stichting dat het jaarresultaat € 6.000,- hoger is dan het resultaat voor de verbouwing. Dat blijft zo voor de daaropvolgende jaren en stijgt alleen als de afschrijvingen minder worden.

De gemeente heeft nooit willen bevestigen wat het verschil was tussen restauratie en de verbouwing, maar laten we er van uitgaan dat de verbouwing 1.5 miljoen meer heeft gekost dan de renovatie. Dan heb je dus 1.5 miljoen geïnvesteerd om € 6.000,- meer opbrengst te krijgen. En geloof me, na alleen restauratie zou de Drommedaris er van buiten net  zo mooi hebben uitgezien als ze er nu uitziet.

Daarbij komt, dat voor het berekenen van die opbrengst men was uitgegaan van een jaarlijkse huur van 1 euro. Inmiddels heeft de stichting zich verplicht tot een jaarlijkse huur van € 15.000,-. Het voorstel van SP/CDA destijds, om de huur te verhogen waarmee een lening zou kunnen worden afgelost was een voorstel om het ene gat met het andere te dichten.

Een tweede voorbeeld. Wanneer de verbouwing nog voor ze goed en wel is begonnen dreigt vast te lopen, komt het college met het blijde nieuws dat de stichting een garantie heeft verstrekt van € 100.000,-. Wat op dat moment echter ook al vast staat is, dat de stichting die verplichting nooit zal kunnen nakomen omdat ze daar de middelen niet voor heeft. Ze heeft hem alleen kunnen nakomen doordat de gemeente haar legitieme aanspraken op de stichting (voor eenzelfde bedrag) kwijtschold.

Datzelfde kunstje wordt ook nu weer uitgehaald. Formeel heeft de stichting zich garant gesteld voor de kosten van de inrichting. In de praktijk blijkt echter dat zij haar doelstelling op dat gebied niet weet te halen en dus wordt er (binnenskamers) voor gekozen om een aantal van die kosten op het bordje van de gemeente te schuiven. Misschien is het wel de beste oplossing, maar dat rechtvaardigt niet, dat haar ware aard  door college en raad voor de bevolking wordt verzwegen.

Feitelijk wordt de stichting stilzwijgend een subsidie verstrekt waar anderen alleen  maar op mogen hopen, maar nooit voor in aanmerking zullen komen.

Raddraaier

Wethouder Struijlaart is in dat opzicht niet anders zijn voorganger Olierook. Een raddraaier (iemand die er niet voor terugdeinst om anderen een rad voor de ogen te draaien als hem dat beter uitkomt).  Maar ook blijkt, dat raddraaiers zich doen gelden binnen elke politieke stroming. Van SP tot VVD.

En voor het geval mevrouw Keesman zou willen zeggen dat het achteraf makkelijk praten is. Ik heb over het rendement van de investering en de effecten van de verdubbeling van de zalencapaciteit geschreven toen het er toe deed en er nog kon worden ingegrepen.

Jammer dat ze bij de SP (en al die andere politieke stromingen) zo kleingeestig zijn, dat ze alleen maar hun eigen gelijk bevestigd willen zien  en zich weigeren te verdiepen in de ideeën van anderen.

Opnieuw een Gele Kaart.

Tegen mijn gewoonte in heb ik gisteravond besloten om het onderdeel “Finale afwikkeling project Drommedaris” tijdens de vergadering van de commissie grondgebied “live” te beluisteren. De opname (die ongeveer een half uur duurt) bevindt zich inmiddels in het audioarchief en kan dus door elke belangstellende inwoner worden beluisterd door deze link te volgen.

Het betreft het openbare gedeelte van de gedachtewisseling tussen commissieleden en het college. Ze is, als gebruikelijk, nauwelijks de moeite waard om beluisterd te worden.

Naast het openbare deel is er een besloten gedachtewisseling. Die vindt plaats via Agora, een internetforum waarop raadsleden zogenaamde technische vragen mogen stellen aan de ambtelijke staf. Om een of andere reden mogen we niet weten wie de vragen stelt en mogen we alleen achteraf kennis nemen van de gegeven antwoorden.

Er bestaat dus een theoretische kans dat een raadslid op Agora een spitsvondige vraag heeft gesteld, maar die kans is klein. De meeste Enkhuizer raadsleden blinken uit in het niet stellen van vragen, maar in het hun fantasie de vrije loop te laten.

Feit is, dat de raad niet anders kan doen dan het gevraagde krediet verstrekken. Het tekort dat is ontstaan door het wegvallen van een subsidie zal ongedaan gemaakt moeten worden en wat D66, PvdA en Van der Pijll er ook van mogen vinden, de aannemer zal betaald moeten worden voor het werk dat hij ten behoeve van de stichting heeft verricht.

Dat is niet alleen de verzwaring van het elektranetwerk, maar ook de door de stichting geformuleerde gebruikerswensen die geen deel uitmaakten van de met de gemeente overeengekomen werkzaamheden. Zoals, onder andere, extra ventilatie in de keuken, extra warmwaterleidingen, omroepinstallatie, CAI installatie, telefoon en data centrale.

Werkzaamheden die geen onderdeel waren van de verbouwing, maar van de inrichting. En volgens de breed uitgemeten overeenkomst tussen gemeente en stichting waren de kosten van verbouwing voor de gemeente en de kosten van de inrichting voor de stichting.

Wat Struijlaart, net als zijn voorganger Olierook, krampachtig verborgen probeert te houden is dat de stichting zich steeds weer opnieuw onttrekt aan de verplichtingen die zij is aangegaan om vervolgens de rekening door te schuiven naar de gemeente. Dat geldt niet alleen voor de stichtingskosten in het verleden, maar  ook voor de exploitatiekosten in de toekomst.

Het oorspronkelijke stichtingsbestuur heeft inmiddels zijn biezen gepakt. Hetzelfde geldt voor de gemeentelijke raddraaiers (met uitzondering van Jan Slager) die bij dit project waren betrokken.

Anderhalf jaar geleden stonden we voor precies dezelfde vragen als waar we nu voor staan. Een wethouder die zich in allerhande bochten wringt om een stichtingsbestuur (dat kennelijk over machtige vrienden beschikt) uit de wind te houden.

De nieuwe wethouder doet precies hetzelfde en verdient wat mij betreft dezelfde behandeling als de oude wethouder destijds verdiende, maar nooit heeft gekregen.

“Geef hem het geld waar hij om vraagt, want er is geen alternatief. Maar geef hem ook een reprimande omdat hij de raad onvolledig voorlicht.”

Had de raad anderhalf jaar geleden mijn advies (zie gele kaart) opgevolgd, dan had Olierook gewoon zijn termijn af kunnen maken. Maar nee, eigenwijs als ze zijn verzinnen ze oplossingen die niet werken.

Tot slot dit. Is het niet onredelijk om tegen een wethouder, die nauwelijks iets weet van de voorgeschiedenis, een motie van treurnis in te dienen?

Welnu, Struijlaart had een keuze en hij koos er voor om (net als zijn voorganger) de raad een rad voor de ogen te draaien voor wat betreft de kosten van verzwaring. Daarbij ongetwijfeld geadviseerd door zijn ambtelijke staf.

Die keuze is onderdeel van de bestuurscultuur die Enkhuizen de afgelopen jaren heeft geteisterd, waarbij plichtsverzuim van de raad plichtsverzuim door het college uitlokt. Het  hoort niet, maar gemak dient de mens en zachte heelmeesters maken stinkende wonden.

Wat zo deerniswekkend van de huidige raad is, is dat ze discussie met buitenstaanders ontwijkt.  Kunt U zich herinneren dat (behoudens de SP) er in Enkhuizen politieke partijen zijn die bijeenkomsten beleggen waarop je als kiezer je zegje kunt doen. Ik niet.

Enfin, over twee weken weten we hoe het verder gaat.