Onder een stolp

Overweldigd

Ik geef toe dat ik enigszins overweldigd raakte toen Bram van de Pijll (na maandenlang stilzwijgen) plotseling maar liefst 9 reacties plaatste waarin hij probeerde uit te leggen wat ik allemaal verkeerd heb gedaan en hij allemaal goed heeft gedaan.

Bram heeft geen website waarop hij zijn opvattingen toelicht. Ik ken ook geen enkele publicatie van zijn hand. Het enige waar we op af kunnen gaan is dus wat hij tijdens raadsvergaderingen naar voren brengt.

Voor mij is dat niet zo moeilijk. Ik weet waar de informatie is te vinden. Als U deze link aanklikt komt U op het audioverslag van de laatste raadsvergadering. Als U vervolgens selecteert op spreker dan krijgt U alle door van de Pijll geleverde bijdragen op een rij. Ik schat dat zijn totale spreektijd over dit onderwerp ongeveer 10 minuten is.

Het schrijven van een enkele column kost me aanzienlijk meer tijd. Ik heb er tientallen over dit onderwerp geschreven gedurende de afgelopen maanden.

In die 10 minuten durende bijdrage concludeert Van der Pijll bij herhaling dat de gemeente de aannemer geen opdracht heeft gegeven en dat zij daarom ook niet hoeft te betalen. Daarbij illustreert hij zijn opvatting met behulp van aannemers die garages bouwen voor mensen die geen auto hebben. Of marktkooplieden die meer kaas proberen te verkopen dan waarom hij heeft gevraagd.

Kennelijk is Van der Pijll  niet in staat te beseffen dat beide voorbeelden niet meer dan een karikatuur zijn van hetgeen er heeft plaatsgevonden. Zijn tragiek is, dat alles wat hij zelf gelooft tot feit verklaart, om daar vervolgens de verkeerde conclusies uit te trekken.

Wat hij niet door lijkt te hebben is, dat de opvatting, dat de aannemer geen opdracht heeft gekregen, gebaseerd is op een interpretatie van de uitkomst van een bijeenkomst tussen gemeente en aannemer op 11 maart 2015.

Of die interpretatie juist is laat zich alleen beoordelen aan de hand van het gespreksverslag van die bijeenkomst en na de mening van de aannemer daarover te hebben gehoord.

Verder beweert hij met enige stelligheid dat de gemeente niet wist dat de werkzaamheden werden uitgevoerd, terwijl in antwoord op zijn eigen vraag de gemeente bevestigde, dat er normaal toezicht is gehouden op die werkzaamheden. Kortom hij fantaseert er vrolijk op los en creëert op die manier zijn eigen werkelijkheid.

Mogelijk heeft de aannemer de uitkomst van die bijeenkomst wel degelijk gezien als een opdracht. Vast staat in ieder geval dat de gemeente zich op geen enkele wijze heeft verzet tegen de uitvoering. Ze heeft de aannemer ook niet bevestigd dat hij de werkzaamheden voor eigen rekening en risico uitvoerde en men heeft hem zelfs een betaling voor die werkzaamheden toegezegd.

Van der Pijll negeert bovenstaande aspecten en baseert zijn gehele betoog op een bewering van het college (die ze op geen enkele wijze heeft kunnen onderbouwen) en noemt dat dan een feit.

Vervolgens trekt hij uit dat feit verstrekkende conclusies, die hij met behulp van onware voorbeelden illustreert. Zo beweert hij onder andere, dat zich in het dossier geen enkele aanwijzing bevindt waaruit blijkt dat de verzwaring noodzakelijk was. Ofwel hij heeft een ander dossier onder ogen gehad dan ik, dan wel hij kan niet lezen.

In het dossier bevinden zich voldoende documenten die de noodzaak van verzwaring aantonen. Vanaf november 2014 wordt daarover tussen gemeente en stichting getwist. Niet over de noodzaak van de voorziening, maar over wie moet opdraaien voor de kosten.

Aan die twist (die de nodige vertragingskosten heeft opgeleverd) komt pas een einde als de aannemer op 11 maart 2015 besluit om tot de (noodzakelijke) verzwaring over te gaan na verzekering van de gemeente dat men voor betaling zal zorgdragen. De gemeente houdt die belofte gestand en vraagt de raad om een krediet.

Dat Van der Pijll en zijn medestanders daar vervolgens van alles omheen fantaseren komt uiteraard niet voor verantwoording van het college, maar voor rekening van Van de Pijll en zijn medestanders.

Waarom de gemeente het noodzakelijk vond om te benadrukken dat ze geen opdracht heeft gegeven is me een raadsel. Waarom ze de raad een achterhaalde offerte presenteerde als bewijs voor haar betalingsverplichting evenzeer. Daarmee wekte ze ten onrechte de suggestie dat de kosten van verzwaring € 100.000,- bedroegen. Inmiddels heeft ze erkend dat die slechts ongeveer € 30.000,- bedroegen.

Oppervlakkige bestudering van het raadsvoorstel en de bijgevoegde offerte deden de rest. Van der Pijll en met hem vele andere raadslieden lieten hun fantasie en hun vooroordelen de vrije loop en kwamen vervolgens tot onhoudbare standpunten.

Een daarvan is, dat het sluiten van een compromis iets anders is dan het maken van een onderlinge afspraak. In één van zijn reacties beweert hij tenminste niets te weten van een afspraak, omdat de inhoud ervan zich niet in het dossier bevindt.

En volgens hem bestaat iets niet als de wethouder zegt dat het er niet is en het zich ook niet in het dossier bevindt. Hij staat in die nogal simplistische opvatting overigens niet alleen.

Dit alles wordt mogelijk gemaakt door de bij raadsleden ingehamerde opvatting, dat alles wat het college beweert beschouwd moet worden als feit.

Vaak, maar niet altijd, zal dat ook het geval zijn, maar in dit geval is daar geen sprake van.

De meest in het oog springende kwalificaties voor de Enkhuizer raad zijn zelfvoldaanheid en gemakzuchtigheid.

Een fatale combinatie, zoals deze kwestie weer eens heeft aangetoond. Met als uiteindelijk resultaat dat de kiezers hun vertrouwen verliezen in het democratisch bestuur.

Maar de overgrote meerderheid van de raad schijnt zijn verantwoordelijkheid op dat punt niet te beseffen.

Men negeert kritiek van buitenaf en sluit zich (overtuigd van het eigen gelijk) af van de buitenwereld in de overtuiging dat die er toch niets van begrijpt.

Lekker veilig en gezellig met elkaar onder een stolp in de Breedstraat.